Whats happen?!

Het water dat tegen haar gezicht aanklotst en telkens weer opnieuw maakt Saira uiteindelijk wakker. Er zat een zoute smaak in haar mond en ze wrijft in haar ogen, het eerste wat haar opvalt is dat haar hand een scrubbend gevoel geeft. Saira kijkt op en schrikt zich rot, waar was ze?! Wat was er gebeurd. Haar ogen vullen zich licht met tranen maar ze bedwingt zich en probeerd op te staan, een pijnelijke steek in haar been maakt haar in elkaar doen krimpen. Damn.. Ze kijkt naar haar been waar een grote gapende wond is te zien. Ze bijt op haar tanden en trekt haar net nieuwe vest uit. Die er niet zo heel nieuw meer uit zag, het was doorweekt en zat vol scheuren. Haar handen gaan naar de mouw en ze scheurd het eraf. Nu was ze nooit zuinig op haar spullen dus dit vond ze niet erg. En het was waarschijnelijk de enige manier om bacteriën buiten te houden, en het water kon ze niet vertrouwen.. Ze duwde zichzelf overeind en bond te mouw strak om haar been heen. Ze beet op haar tanden en kneep haar ogen dicht, ,,Damn.." Zei ze wat harder en keek naar haar been, dit moest het even houden. Ze stond op en voelde de pijn maar probeerde er niet meer aan te denken.. Wat was er gebeurd? Wat was er aan de hand.. Had ze een black-out gehad? Het was iets dat haar vaker overkwam en het was niet fijn, vooral omdat ze zich niks van gesprekken kon herineren. Ze keek opzij, dit was geen black-out.. Ze wist wat er gebeurd was en het kwam steeds sneller terug. Ze zaten op dat luxe cruise-schip.. Hoe heette het? Titania? Geen idee had ze en niet dat het haar ook maar iets intreseerde. Waar was Soraya!! Waar was haar kleine zusje?! Een misselijk gevoel drong haar lichaam binnen en haar ogen begonnen te branden.. Waar was haar moeder! Haar vader?! Ze waren weg.. Was ze hier alleen? Dat kon niet, ze kon gewoon niet de enige overleefde zijn hier. Zo'n groot schip, met zoveel passagiers.. Nee dat was onmogelijk, ze was ook binnen toen het gebeurde. Ze werd door haar vader mee naar buiten getrokken, zijn dochter moest het over leven. Ze schudde zacht haar hoofd.. Soraya moest ook leven het was ook zijn dochter. Dit was niet te geloven, als je dacht dat dit jouw niet zou kunnen overkomen.. En BAM het is je overkomen.. Zo uit het niets. Een grote draaimolen was het leven, je kon eraf vallen als hij te hard ging. Maar dat was niet vast gesteld. Ze slikte en boog zich over het water waar haar spiegelbeeld te zien was. Vele krassen stonden op haar gezicht. Ze zuchte, dat was niet erg dat heelde wel.. Ze stond op en keek om zich heen. Waar was haar familie. Ze keek naar de rivier en terug naar het omringende bos. Ze slikte en zakte neer.. Dit was toch onmogelijk? Wie wist hoe inmens groot dit eiland was.. Ze kneep haar ogen dicht en zakte neet en legde haar ellebogen op haar knieën.. Haar gezicht verstopt in haar handen. Nu kwamen de warme tranen in haar koude handen terecht. Een voor een kwamen ze tevoorschijn, steeds sneller en sneller. Tuurlijk, huilen hielp niet maar het liet je emoties vrijkomen. Ze slikte en veegde haar tranen weg. Waar was ze uberhaupt?!.

[Iedereen welkom]

Sully

In verre gedachten hoorde ik een vogel krijsen. Het klonk als een zeemeeuw, maarja, wat moet een zeemeeuw nou hier in het Westerse land, waar kwalijks zee te vinden is. Het geluid doordrong mijn gedachten, en ik droomde door totdat een hard geval mijn voorhoofd raakte. "Hé, wat wa..?!" Ik werd wakker door de harde snavel die mijn hoofd raakte. het voelde alsof mijn voorhoofd doorboord werd, door een hard stalen punt. Verbaasd keek ik om me heen, ik had niet door dat mijn mond wagenwijd open stond door de verbazingwekkende omgeving die mij liet dromen. Ik keek spits om mij heen, waar was ik in godsnaam beland! Ik verwachte dat dit een droom zou zijn, en kneep in mijn arm. "Au! verdomme." Ik waakte niet op uit mijn vreemde droom. Golven klotsten tegen de hard houten spaanplaat aan. Golven? tegen een hard houten spaanplaat? Huh? Verdomme! Ik had nu pas door dat ik dreef op een groot water oppervlak. Ik was uitgedroogt, dus ik stak mijn hand in het heerlijk koude water en dronk het op. Dat smaakte lekker. Ik had eigenlijk verwacht dat dit water zout zou zijn, maar dit bewees maar weer dat ik niet op een grote zee ben uitgekomen. Ik veegde over mijn doorweekte haren heen, en keek nog eens rap om me heen. In de verte was een oever te zien. "Als ik daar nou... hmm..." ik peddelde met mijn twee handen door het water, en leunde op mijn buik op de spaanplaat, die verticaal voor me lag. Veel energie had ik niet meer door mijn uitdroging, maar zodra ik de oever bereikt had, kan ik voldoende drinken. Nu wil ik als eerst bij die oever komen. Ik had zo'n vijf minuten tijd nodig om de oever te bereiken. "Heh..." Ik trok de spaanplaat aan wal, voor het geval ik het ding nog eens vaker kon gebruiken. "Nu eerst op zoek naar mijn familie." Het nare gevoel of verliezing van mijn dierbaren drong tot mij door. "Oh godver, zolang we allemaal maar veilig hier of ergens anders zijn gekomen." Ik plunderde door het zand en ging op een droog stukje boomstam zitten. Die was duidelijk om gewaaid door een heftige storm. Er lagen meer dan een, maar deze stond het dichtst bij het water, zodat ik zittend het water kon grijpen. Ik sloot mijn handen tot een kommetje, en vangde hierdoor water. Met een snelle reflex sloot ik mijn handen aan mijn mond, en dronk het restante water op. Dit herhaalde ik een paar keer, totdat ik op krachten gekomen was. "Mam?.... Pap?" Waar waren ze nou? Ik bespeurde de oever af, in de hoop sporen te vinden van meer mensen. Meer overlevenden van de schipbreuk die ik geleden had, maar waarschijnlijk was dit niet het geval. "Verdomme! Waar zijn jullie nou!" Mijn ogen prikten door het brandende gevoel van tranen. Waar was ik nou toch beland, waar was ik!

Ze laat haar handen langs haar gezicht gaan en kijkt naar de grond, haar ogen staan groot naar voren te kijken.. Waar was ze mee bezig? Huilen hield niks, zwakke zouden niet overleven en zouden alsnel de duisternis van de dood vinden. Ze zag haar gekrulde bruine haar naar beneden hangen en sloot haar ogen. Haar handen plante zich op de grond en ze duwde zich overeind. Haar been deed zeer en ze wist dat dat het ook nog wel even zou blijven doen. Ze streek haar haren naar achteren en keek met haar groene ogen naar voren en ziet het riviertje. Het stromende riviertje, ze zucht en duwd zich omhoog, het was gewoon iets dat in haar knapte, van zacht aardig naar een sterk beeld. Het zou gewoon zo moeten zijn, sterken moesten overleven. Zo kon je hulp terug zoeken, ze hoorde een soort van geschreeuw en ze keek opzij, haar groene ogen zagen ergens in de verte een jongen staan.. Mager blank.. Bruin haar.. Maar ondanks deze kenmerken kwam de jongen haar onbekend voor, ze wist dat ze er zelf haast als een lijk uitzag. Haar haren hingen nat naar beneden. Ze had lichte wallen onder haar ogen en haar make-up was meer dan uitgelopen. Zer besloot toch op hem af te stappen, het was even een wandeling van minstens 7 minuten.. Maar toch, ze had het ervoor over. De jongen voor haar hoorde ze nog eens schreeuwen. Ze probeerde te horen wat hij zei,, "Verdomme! Waar zijn jullie nou!" Hoorde ze, terwijl ze haar ogen gesloten had en blinde links doorliep. Haar ogen schoten weer open, 2 minuten.. 1 minuut.. Zag hij haar nog niet? Een half.. En ze was er. Stil bleef ze staan en keek hem aan, hij was eigelijk een van de hoop fantasieën die ze had. Hopelijk had deze jongen.. Niet veel ouder dan haar verstand van de jungle en alles wat daarin zat. Ze keek hem enkele seconde stil aan en opende haar mond, ,,Je verspild je tijd en keel met het roepen naar mensen die er niet meer zijn." Mompelde ze zachtjes en keek hem nog steeds aan met haar groene ogen. Nog steeds dezelfde blik als altijd, hoopgevend en kalm. Zelf zou ze niet gauw in de stress schieten. Dat was sowieso niks voor haar, hoe dat ook in elke situatie bleef ze redelijk kalm. Ze keek achter zich waar ze wat dacht te horen maar het was vals alarm. Ze keek even naar haar schoenen die gek genoeg nog aan zaten. Haar donkere spijkerbroek was hier en daar gescheurd maar nog steeds voor kleding vatbaar. Haar shirt die onder haar vest had gezeten was nog heel maar vies door het water geworden. Haar ogen keken de jongen weer aan, ,,Ik ben Saira." Zei ze kalmpjes en bleef hem stilletjes aankijken. De jongen had tranen in zijn ogen. Had ze ook gehad maar haar tranen waren opgedroogd. Ze keek hem aan en bleef kijken. Wist hij iets van overleven af? Het was noodzakelijk. Zelf wist ze wel wat dingen maar met beesten was ze niet goed.

Sully

In gedachten verzonken staarde ik naar het golvende water op zee. In de verte, even als, hier aan de oever waren wrakstukken van gezonken schepen zichtbaar. Er lagen zelfs droge planken bij. Er moesten dus wel meer schepen breuken geleden hebben. Ik greep een dichtbij liggend stuk droog drijfhoud en bekeek het eens. Vervolgens staarde ik weer in e verte, over de zee, denkend aan mijn verloren familie. Ik sloot mijn ogen en liet de tranen rollen over mijn wangen, langs mijn kin, en druppend op mijn gescheurde t-shirt. "Je verspild je tijd en keel met het roepen naar mensen die er niet meer zijn." Door het geluid van een sprekend meisje schrok ik wakker uit mijn gedachten. Ik keek het meisje met grote open ogen aan, van top tot teen. "Ben, huh, ben jij overlevende?" Ik krabbelde over mijn hoofd, en bleef het meisje aan kijken. Een grote glimlach verdween op mijn gezicht. "S-sorry, wat zei je nou?" Ik veegde mijn tranen weg en wreef in mijn ogen. "God, wat ben ik blij jou hier te zien!" Ik zette een stapje dichterbij, maar struikelde over mijn voeten. Mijn schoenen waren zo zwaar geworden door het ingetrokken water, dat ik er plots nauwelijks meer op kon lopen. Ik stond weer op, en trok daarna meteen mijn schoenen uit. Blote voeten lopen op dit moment makkelijker, besloot ik.

Ze veegde haar natte haren uit haar gezicht en kneep het water uit haar ogen. Ze kuchte wat water uit haar mond. Ze keek om zich heen, met een geschrokken en wazige blik. Wat was er dan gebeurt? Waarom zat ze hier in het water? Met een vragende blik keek ze rond en ze zag nu de resten van het schip. Ze zag nu wat er gebeurt was, een akelig beeld ging kwam op. Overal schreeuwde mensen, een harde klap, het geluid van golven die over de boeg sloegen. Bij Storm kwam de wilde herinnering op, dat ze van haar kamer naar het dek rende, om te kijken wat er was. En wat er toen gebeurde... Ze wou het liever kwijt raken, maar het was in haar geheugen gerieft. Storm zuchtte, met hier blijven zitten, schoot ze niks op. De jonge vrouw stond op, om daarna rond het puin te dwalen. Ze ontdekte een wond op haar arm, maar ze was zo in war geraakt, dat ze het nauwelijks voelde. Ze likte met haar tong langs de lippen en proefde bloed gemengd met het zoute zeewater. Zo liep ze triest door het puin heen, dat een leuke vakantie zo af liep, gewoon even een leuk reisje op een Cruise-schip. In de verte zag Storm iemand liggen, leefde hij nog? Ze rende naar hem toe, bijna uit glijdend in het water. Ze kwam net op tijd, of niet? Het was een man rond de veertig jaar, hij lag net met zijn gezicht boven water. Bloed kwam uit een hoofd wond en kleurde het water rood. De man ademde nog, maar het was zwak. Hij kuchte benauwt en het duurde even voordat hij Storm door had. Storm zat over de man gebogen en keek naar zijn gezicht. Wat zag hij er uit. De man keek haar met troebele ogen aan, de tranen glommen in de zon. Met wat gehijg bracht hij iets uit. Terwijl Storm op zijn borst drukte, in een wanhopige poging om hem te kunnen redden. ''Be.. Bedankt voor je...-Hijg- hulp'' de man stopte met praten en haalde diep adem. ''Maar ik zal het niet halen.... Hier.'' Met een laatste kracht inspanning ging zijn hand trillend naar zijn hals, waar hij een ketting vandaan hield. Storm keek er met trieste ogen naar, wat was hij van plan? ''Neem deze.'' De man reikte de ketting naar haar, ''Ik kan het niet aannemen, we kennen elkaar niet.'' zei Storm weigerend. Maar de man bleef aandringen, ''Dit moet bewaard blijven, jij kan het vast.'' zei hij. Storm nam met ene aarzeling de ketting aan, ''Bedankt'' zei ze. ''Nee jij bedankt.'' dit waren de laatste woorden van de man, daarna glimlachte hij en stierf. ''Nee!'' Riep Storm geschrokken, maar het was te laat. Ze stond op, met de ketting in haar hand. Zonder er naar te kijken, deed ze hem om. En pakte de man vast, om aan land te brengen. Wat moest ze doen met hem? De tranen rolden over haar rode wangen, maar ze gaf niet op. Zo was ze gewoon. Ze was geen grote opgever, eerder de doorzetter. Maar dat kwam in dit geval niet van pas, de man gaf het op. Maar Storm was niet boos op hem, eerder op haar zelf. Ze had de man laten sterven, ze had meteen moeten ingrijpen. De man was ook gestorven als ze eerder in had gegrepen, maar dat wist Storm niet. Ze legde de man op het strand neer, terwijl ze het opgewaaide zand van zich af klopte. Ze keek naar de man, zijn gesloten ogen en zijn korte ruwe zwarte baard. Ze moest hem begraven, hij mocht hier niet blijven liggen. Ze zocht het strand af, om iets te kunnen vinden. Uiteindelijk vond ze een schep, die van het schip was geweest. Ze nam het zware ding mee en groef met veel inspanning een gat. Het was een beetje verstopte tussen de bladeren, zodat niemand op het graf ging staan. Intussen waren andere overleefden op gestaan en twee zal ze zo dadelijk kunnen ontmoeten. Vreemd genoeg was het gat snel klaar. Storm hijgde flink toen ze klaar was en veegde het zweet van zich af. Ze haalde de man op en legde hem in het graf. ''Rust in vrede'' zei ze nog. En gooide toen het gat dicht. Ze stond op en ging weg. Het eiland bekennen. Opeens wist ze weer dat ze een ketting had gekregen, ze haalde hem van haar nek en bekeek hem. Het was zo zacht dun touwtje, beneden zat er iets aan. Ze pakte het wiebelde ding vast en bekeek het. Het was een gladde ronde steen, een kant was blauw en er was op die kant een springende dolfijn gerieft. Ze draaide hem om, de andere kant was groen en hier stond er een huilende wolf op. Wat mooi, het glom in het licht. Het was prachtige gewoon, Storm"s mond zakte op van verbazing en bewondering. Vlug, om het niet kwijt te raken, deed ze de ketting weer om. Daarna liep ze weer verder, uiteindelijk kwam ze ergens aan. Het was een rivier, als ze die volgde, kwam ze wel ergens op uit. Net toen ze wou gaan, hoorde ze een roepende stem. Ze begon te rennen, ondanks dat ze moe was. Was er iemand in nood? Het was de stem van een jongen. Toen ze wat verder was, zag ze twee mensen praten. Een jongen en meisje. Allebei jonger dan haar. Ergens rond de 16 en 15 jaar. Even bleef Storm staan, kijkend naar de twee. Allebei overleefden van de schipbreuk. Storm ging naar ze toe. ''Hoi'' zei ze, toen ze bij de twee was. Ze wist niets beter. ''Overleefden neem ik aan?'' vroeg ze. Ze probeerde niet al te volwassen te lijken, ze had daar zelf vroeger een grondige hekel aangehad. Volwassene mensen die zich zelf belangrijker vonden dan kinderen. ''Ik ben Storm'' stelde ze zich voor en wachtte op antwoord.

(De langste!)

Tarah

Een hand gleed door mijn nog wat natte haren."Damn, waar ben ik?" bracht ik kort uit met een enorme hoofdpijn.Net had ik mijn hoofd blijkbaar gestoten aan een van die rotsen in het water.Eindelijk was ik aan land gekomen en zat nu op een rots die nog steeds wat in het water stond.Waar waren mijn ouders? Mijn zusje? Was ik hier alleen? Allemaal vragen onbeantwoord voor me.Zouden er hier meer mensen zijn of was ik ten dode opgeschreven.Zouden ze weten dat ik hier zou zitten? Wat als ze dat niet wisten en ik hier voor eeuwig zat!? Nee zoiets kon ik me gewoon niet voorstellen en wou het ook helemaal niet voorstellen.Wat was dit voor vreemde plek eigenlijk? Allemaal verschillende dingen om me heen lieten me zien dat ik ergens in het Oosten zou moeten zijn..Ik hou de moet erin en sprong van rots af in het water naar het zand toe.. Mijn nu doorweekte slippers en een rugzak die ik nog bij me had liep ik over het zand verder langs de rivier landinwaars.

Sully

Sluimerig bekijk ik de school vissen, die dicht bij de oever rond zwommen. Ik had alleen leren vissen met een hengel, een haak, en een stukje brood. Ik besefte me dat ik dat hier voorlopig niet kon krijgen, maar een speer zou tot nu toe de enige effectieve mogelijkheid zijn. Ik zag Saira verder lopen. Wat zei deed? geen idee. Ik was in iedergeval druk bezig met het zoeken van voeding, want zonder voeding konden we hier absoluut niet leven. Ik voelde de druk van overleven zo af en toe door mijn lichaam trekken. Je moest sterk zijn, wou je het hier overleven. Ik had later nog wel tijd om te rouwen over het verlies van mijn familie, hoe verschrikkelijk het ook was. Ik dacht na over hoe ik hier gekomen was, en plots dacht ik na ik het moment waarop ik zei dat ik vast niet de enige overlevende kon zijn. Saira was er immers óok redelijk vanaf gekomen. "Er moeten meer overlevenden zijn. het schip was zo gigantisch!" Ik sprak mijzelf moed toe, en liep de oever verder af, in de hoop meer mensen, of tenminste tekenen van leven te zoeken.

inmiddels heb ik tien minuten gelopen, en nog was er geen verder teken van leven. Enkel zo hier en daar een school vissen, en een vogel. "Heh?! Zag ik dat nou, goed?" Ik kneep mijn ogen fijn, zodat ik beter in het verre kon kijken. En ja hoor! Een ander meisje, verzwakt door het water, plunderde door het droge zand heen. Ze liep mijn richting op, maar wij waren zeker nog zo'n 500 meter van elkaar verwijderd. "Hée! Hiero!" Schreeuwde ik. Water zorgde voor een nieuwe energie opbouw, waardoor ik weer kracht kreeg om te schreeuwen. "Kijk, je bent niet alleen!" Ik had zo;n gevoel dat het meisje mij zag, maar we waren tever van elkaar verwijdert om dat goed te kunnen zoen. Ik hoopt dat ze mij zag, dan kon ik haar helpen, en moed in spreken.

Tarah

Ik kon niet meer, de pijn in heel mijn lichaam nam nu de overhand.De drang om te overleven stroomde alleen door mijn bloed en ik wist dat ik het ging redden.Ik kon dan wel een of ander stom verwend nest zijn volgens sommigen,ik wist hoe ik mezelf zou moeten redden en zou het dus ook doen..Ik nam enkele slokken water en toen ik eenmaal opkeek hoorde ik wat.Een vage schim in de verte schreeuwde wat.Het was te ver om te horen maar ik wist dat ik niet droomde. Alhoewel droomde ik dit misschien wel. Snel kneep ik me in mijn arm en schudde mijn hoofd alsof ik dan opeens weer op de boot zou zijn.. Maar nee,ik stond nog steeds waar ik was en stukje bij beetje begon ik me dingen te herinneren.Ik fronste even en begon naar hem toe te lopen.Eenmaal bij hem aangekomen keek ik hem even aan."Euh!?" sprak ik opeens verbaast uit en fronste even.Ik had hem eerder gezien,gezien op de boot jah dat was het!"Jij bent zeker ook van de boot.." bracht ik verward uit en keek hem even bedenkelijk aan.

Sully

"Hi!" Ik liep de laatste paar meters naar haar toe, en lag mijn hand zacht op haar schouder. "Klopt, ik ben inderdaad ook van de boot, en jij ook. Ik heb je namelijk wel eens gezien." Ik wenkte het meisje om te zitten. "Kom, je moet rusten, én veel water drinken. Dat geeft je energie, en krachten om te overleven." Ik klonk als een wijze man, maar ik wist waar ik het over had. het heeft mezelf notabene weer op de benen gezet, dat water. Ik ging ook zitten, en leunde met mijn armen op mijn knieën. "Wij zijn niet de enigen.." Mompelde ik. Ik gaf een diepe zucht en greep met een slag water, en veegde de met water gedekte hand over mijn gezicht. Het was ontzettend warm, en om geen zonnesteek op te lopen, heb je wel degelijk water nodig. Eigenlijk moeten we het water dankbaar zijn, omdat dit spul ontzettend nuttig is. Bovendien is het in dit weer heerlijk fris en lekker. "Sully, is de naam" Ik bekeek haar, en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. "Ik ben blij dat je er bent.."

Tarah


Ik zuchtte even en haalde een hand door mijn haren heen. "Ik weet wat ik moet doen." zei ik rustig en er gleed een hand door mijn haren heen.Ik ging naast hem zitten en keek hem aan toen hij zei dat we niet de enige waren.."das ook geen wonder dat we niet de enige zijn" vervolgde ik en bracht mijn voeten in het water."Tarah" is de naam" vervolgde ik rustig en zette mijn rugtas neer naast me.Gelukkig zaten er enkele bruikbare dingen in.Ik bracht een hand naar mijn hoofd, nog steeds had ik die verdomde hoofdpijn door die rots die ik zonet geraakt had."Ik ben blij dat ik je tegen kom.." vervolgde ik rustig en trok mijn knieën op waar ik mijn armen en hoofd op liet rusten."Het klinkt misschien gek, maar uhm, in het zuiden heb ik ijs gezien,, " het klonk inderdaad erg vreemd en misschien wel krankzinnig want waar zou er hier ijs moeten zijn.. "Laat maat, volgens mij heb ik het me gewoon verbeeld" zei ze terwijl ze zich achterover liet vallen in het zand en hem aankeek.

Sully

"Ijs in het zuiden?" Ik dacht eens na, en keek in de lucht. Er was welliswaar een koud briesje, afkomstig van het zuiden, dus het was niet onmogelijk. Ik stond op, en keek naar Tarah die achterover in het zand was gaan liggen. "Dat is helemaal niet zo'n gek idee! Dat zou geweldig zijn. Een enorme steun in het overleven hier." Ik liep naar het water en nam een slok. "Waar precies dacht je ijs te zien Tarah?" Ik trok mijn doorweekte T-shirt uit. Dat zou mij nog erger verkouden kunnen maken, dan dat ik niks over mijn bovenlichaam draag. "Als jij nou even de tijd om uit te rusten neemt, dan kijk ik even om de hoek, daar in de verte, of er daar ijs zichtbaar is." Ik liep naar een laaghangende tak, die zo'n 10 meter van de oever stond. Bij deze boom begon de jungle, en dat was misschien wel een goede verkennings bron, maar niet voor nu. Ik hing de T-shirt aan de tak, en liet het zo drogen. Ik keek naar Tarah, die nog steeds achterover in het zand lag. Ik grinnikte. Ik kon beter niet een te vers onderwerp beginnen, over de schipbreuk. Het was een verschrikkelijke gebeurtenis, en zeker wanneer je al je familie bent verloren, zoals mij. Ik wist niet of Tarah alleen was, of met familie en vrienden.

Tarah


Ik weet het net meer, ik denk zo ongeveer 10 minuten lopen vanaf hier, maar het kan ook wat langer zijn, maar niet veel.." Ik ging rechtop zitten en trok mijn shirt uit.Thanks god had ik een bikini aan.Mijn korte broekje die al bijna opgedroogd was liet ik gewoon aan en ik zuchtte even.Mijn blik liet ik even glijden over zijn lichaam.Wel een mooi lichaam dacht ik bij mezelf maar zette die gedachte al snel uit mijn hoofd.eerst moesten ze hier uit zien te komen en daarna kond ik daar pas aan gaan denken.. Rustig stond ik op en stopte het shirt even onder het water.Deze bond ik al snel om mijn hoofd voor de verkoeling van mijn hoofdpijn."Zullen we het maar even gaan bekijken dan? " vervolgde ik met een kleine grijns en trokmijn veel te zware rugtas weer op met enkele bruikbare spullen erin."Ik heb eventueel wel bruikbare spullen" vervolgde ik kort en fronste even.Je verwachtte het misschien niet van haar maar ik liep altijd wel met een zakmes rond..Of tenminste als ik op een boot of wat ook was..

Sully

"Prima, het is tenminste wat." We waren er in iedergeval wel zeker van dit dit eiland niet alleen bestond uit een oever en een bos. Waarschijnlijk bestond dit eiland uit nog veel meer en nog veel grotere gebieden. In de hoop dat daar dan ook dieren leefden, die wij konden eten. Natuurlijk waren er wel vissen, daarvan konden we een hele tijd leven, maar uiteindelijk zullen we verzwakken door te weinig vitamines, eiwitten en ijzers. Ik zag mijn schoenen verderop bij een rots staan. Die dingen waren toch al doorweekt, en dit is geen geschikt grondgebied om met schoenen doorheen te ploegen. Zwarte dunne sokken had ik nog wel aan. Dat was waarschijnlijk ook beter, voor het geval er wel degelijk ijs te vinden was in het zuiden. "Kom, laten we gaan Tarah." Ik glimlachte en keek haar aan. Ze was een uitzonderlijk mooi meisje, dat zeker. Maar op dit moment kon ik mij alleen focussen op overleven, water, en eten. Samen liepen we langs de oever naar het plekje, waar ijs zichtbaar zou moeten zijn.

Verhaal vervolgt zich in: De Ijsvlakje

Tara

"Nee Sully wacht.." bracht ik uit en keek hem aan."Het wordt al donker, laten we nu gewoon nog hier blijven tot morgen ochtend" vervolgde ik rustig en zuchtte even terwijl ik mijn spullen weer liet vallen."Als er daar inderdaad ijs is dan kunnen we er tegen de avond niet heen,je vriest dood" vervolgde ik en zuchtte even.Ik trok het shirt ook van mijn hoofd af en legde deze bij het shirt van Sully."Hier kunnen we tenminste een vuur maken en iets om op te slapen én weinig energie verbruiken.." zei ik rustig en liep richten een dode boom waar ik met mijn zakmesje enkele takken af sneed."Brand hout, water droogte voor nu hebben we alles" vervolgde ik en legde de takken op de grond."een hut is ook niet moeilijk te bouwen vooral niet met als dit bruikbare materiaal" vervolgde ze met een glimlach en keek hem aan."Dus wat denk je ervan?" zei ze zachter en trok een wenkbrauw met een glimlach op.

Sully
"Je bent een slimme meid Tarah" Ik grinnikte, en liep terug. Ik was veels te overhaast, ze had gelijk. Het word nu donker en een ijsvlakte, daar wil je niet heen als het 's nachts is. "Zal ik helpen met snijden, of materialen op halen? Of heb je alles al." Vroeg ik een klein beetje verbaast. Ik bekeek de rugtas die ze mee had, en waar tot nu toe allemaal bruikbare spullen inzaten. Perfect om mee te overleven op dit eiland, dacht ik. Ik ging op mijn hurken zitten, en pakte wat verdroogde bladeren en takjes, als vuurbron. Tarah was slim, erg verstandig, en nog mooi ook. Een leuke lieve meid, was ik van mening. Ik greep wat, door Tarah afgesneden hout, en bracht het naar een plek, waarvan ik dacht dat het een goede plek was voor een kampvuur. Ik stapelde de houtjes mooi op, zodat er een kruis tevoorschijn kwam. "Hier maar?" Ik greep de resterende afgesneden houtschijven, en lag het er bij. Hier kunnen we een prima kampvuur maken voor vanacht.

Tarah

Ze grinnikte kort en schudde even haar hoofd.Zo slim was ze eigenlijk niet maar wist gewoon dat je daar niet moest zijn als het 's nachts was."Naja misschien als we vuurstenen kunnen vinden kunnen we het vuur aanmaken of die takjes tegen elkaar wrijven.." zei ze rustig en haalde haar schouders even op.Verderop zag ze bananenbladeren, een perfect ding op een kussen of iets van te maken.. Ze gooide het mes neer in de buurt van Sully en klom de boom in om enkele grote bladeren te plukken. De bananen waren nog niet rijp dus kon ze die niet plukken.Ze kwam weer naar beneden en pakte de bladeren van de grond."Hier zouden we op kunnen slapen inplaats van dat zand" vervolgde ze zacht en legde twee stapels neer.Als Sully apart wou slapen moest hij dat doen, maar voor nu legde ze die twee stapels gewoon naast elkaar.Sully was aardig leuk én schattig dacht ze even bij zichzelf en gaapte even.. Haar lichaam liet merken dat ze moest rusten, en vooral nu dat ze steeds meer hoofdpijn kreeg..

Sully

"Zo, je bent lenig.." Zij ik opgewekt. Ik zag hoe Tarah in een hoog tempo de boom in klom, en bladeren plukte, die vervolgens op de grond vielen. "Waar wil je vuursteen weghalen? Ik denk niet dat die hier zo in het zand en het water te vinden zijn." Ik dacht zelf dat de hout-techniek momenteel het effectiefste zou zijn, dug greep ik twee stevige takken, en snel met het mes van Tarah een holte, zodat je daar met de andere tak in kon wrijven. Zo ontstaat vuur niet erg snel, maar het is nu de enige mogelijkheid en toegang tot vuur. Ik was zelf absoluut geen voorstander van vuur, maar het moest om te overleven. Bij het bijzijn van vuur, dacht ik altijd terug aan die verschrikkelijke dag dat het huis afbrandde, en mijn zusje niet meer kon ontsnappen. Verdomde vuur..

Ik zag een kleine rookpluim verschijnen, dus bracht ik het hout meteen naar de gedroogde takjes en hout. Door het geven van zuurstof, ontstaat er meer vuur. Ik blies daarom zacht in de rookpluim, en zo ontstond al gauw een kampvuur. "Zo, die staat!" Ik zag dat Tarah druk bezig was met het maken van een beetje fatsoenlijk slapend bladerbed. Ik denk dat het in iedergeval beter zou liggen dan dat harde zand. "Dat ziet er goed uit, Tarah." Ik nam plaats op een van de bedden, en sloot mijn ogen. Alleen geluid zou mij nu kunnen storen.

Tarah

"Heeft Cheerleaden toch nog iets goeds met me gedaan" zei ik met een zucht en keek even naar het vuur.ik liet me naast Sully op de bananenbladeren vallen en ik keek hem even kort aan hoe hij daar lag met zijn ogen gesloten.Ergens maakte ik me de hele dag al zorgen, om mijn ouders mijn zusje de rest van de mensen op die boot... Zouden ze nog leven?Als ik,Sully en nog enkele het hadden gehaald konden de andere het ook halen.Ik sloot even kort mijn ogen maar opende ze al snel weer toen ik me bedacht dat ik eigenlijk nog niets gegeten had vandaag.Achja, eigenlijk had ik ook niet zo een honger...Een hand speelde wat in het zand en de andere lag rustig op mijn buik.Ik opende mijn ogen en keek naar de sterren hemel die open voor me lag.Zoiets moois heb ik nog nooit gezien.." bracht ik zacht uit.Het was waar, nog nooit had ze de sterren en de donkere maar heldere donkerblauwe lucht nog nooit gezien."Weetje Sully,, Ik ben blij dat ik je tegen gekomen ben zonder jou zou ik waarschijnlijk niet verstandig zijn gaan denken omdat ik alleen zou zijn..." bracht ik uit en glimlachte kort.Het klonk misschien raar maar het was zeker waar zo ver ik het zou weten.

Saira sluit kort haar ogen als ze de stem van het meisje voor haar hoord, ,,Nee we zijn levende dooien en gaan je hersens opzuigen." Mompeld ze naar het oudere meisje toe. Ze zag toch zelf ook wel dat ze hier stonden.. Inmiddels was Sully ook verder gegaan en had een andere gespreks partner gevonden, fijn een gesprek afmaken.. Dacht ze bij zichzelf. Ze keek op toen ze een doffe klap hoorde en vervolgens wat gegrom. Ze keek opzij naar de overkant van de rivier waar een wolf zijn gevecht met het hert probeerde te winnen. De angst van gevaar schoot haar niet eens te binnen.. Hongerig staartde ze naar de wolf die aan zijn maal begon.. Eten.. Ze moesten eten hebben. Ze keek rond. Er was een kleine groep ontstaan, allemaal verweiderd van elkaar. ,,Hey!" Riep ze naar Sully en Tarah, hij en Storm waren de enige met wie ze in deze tijd een gesprek had gevoerd. Ze was makkelijk in het bedenken van een plan, om te overleven en bouwen. Maar voedsel vangen was haar slechtste kant, want dat leerde je niet op een kamp. ,,Kom eens hier." Riep ze nog eens op een redelijk vriendelijke toon. Dat Sully hun gesprek niet afronde maakte haar niks uit. Ze was namelijk even gezonken in gedachte en daar kon ze weinig aan doen. Het gebeurde vaker... Ze streek door haar doorweekte bruine haren heen en hoorde iets over cheerleaden. Niet dat ze het niet leuk vond maar haast iedereen die daarop zat was een verwende tut. Maar ze zou Tarah afwachten. Haar ogen schoten naar de vissen en ze hoorde haar maag weer knorren. Had ze op de boot maar wat gegeten.. Ze was misselijk en had die dag op bed gelegen. Waarschijnelijk was ze zee ziek geworden en daardoor had ze niet gegeten. Hoe lang was het uberhaupt geleden dat ze nog aan boord was? Dat ze veilig aan boord was zonder andere problemen, buiten het ziek zijn dan. En dat ze haar zusje nog had gezien. Ze zou een speurtocht opzetten en zeker niet wanhopig worden. Ze keek de twee aan, ,,Als we hier moeten overleven moeten we ook eten vinden. Heeft een van jullie misschien een idee? Ik bedoel maar zo al dat tropisch fruit hier vertrouw ik niet. Heeft een van jullie een plan? " Vroeg ze verduidelijkt. Ze zou een beetje proberen de leiding te nemen over het groepje. Zich ontvermen over andere deed ze wel eens meer. Maar dit was een uitzondering. Dit was een groep waar ze sterke mensen in zag. Mensen hadden allemaal hun eigen angst maar hadden zich niet als zielig persoontje op gesteld. Nee dit zou anders worden, ze moesten een sterke groep oprichten. Een groep van overlevers.. En alleen de sterkste zouden mee kunnen doen, want alleen de sterkste zouden kunnen overleven..

Mensen wacht op andermans reactie.

Tarah - deze post is meer gericht op saira -

Eindelijk weer aangekomen waar het warmer was liep ik naar het water toe en trok mijn shirt uit.Het water was heerlijk warm en een goede manier om mijn lichaamtemperatuur weer omhoog te krijgen.Mijn lippen werden langzaam weer de kleur die ze moesten zijn en ik kreeg het ook steeds warmer.Toen ze een stem hoorde,keek ik op.Het leek we alsof ze een beetje de leiding begon te nemen.. Damn, zoiets daar kon niet tegen hélemaal niet zelf.. Ik liep naar haar toe en luisterde naar haar woorden."ga vissen?" bracht ik uit en keek haar aan.Zielig was ik niet en kon goed voor mezelf overleven.Ik keek haar even aan en haalde een hand door mijn haren heen."Ik ben Tarah voor het geval je het wou weten" bracht ik uit en richtte mijn blik even ergens anders op.Een kleine grijns was te zien op mijn lippen en ik wachtte af...

Saira zag dat ze terug kwam en haar shirt uit deed, onopgemerkt rolde ze met haar ogen een keek naar voren. ,,Ik zij we." Zei ze en keek haar strak aan, ,,Ik wist dat je Tarah heette." Zei ze en grijnsde, ,,Misschien was ik wat onopvallend maar tussen door hoorde ik het tussen jouw en Sully, voorstellen achja." Zei ze en keek haar aan, ,,Ik ben Saira." Zei ze en keek op zij. Normaal zou ze zeggen en dit is mijn zusje Soraya.. Maar die was niet hier. Ze zuchte kort en zag de glinsteringen in het water. Een misselijk hongerig gevoel kwam haar maag in. Toen ze door had dat Tarah het water indook keek ze haar aan, ,,Weet je dat nou wel zeker, je weet niet wat erin zwemt. Boeit mij niet ofzo als je ineens door piranha's word opgegeten maar ik zeg het maar even." Zei ze en keek naar het water, ,,Of een krokodil.." Zei ze en haalde haar schouders op. De rivier stond rustig en aan de overkant lag stilletjes een van de roofdieren te loeren. Ze boog naar voren pakte een steentje en gooide met harde vaart de steen naar de overkant. Gewoon om het weg te jagen. Tuurlijk was vuur iets waar vrijwel elk dier bang van was maar toch misschien zou de schrik hem ook weg jagen. Ze zakte weer neer en streek haar krullen naar achteren. Ze dacht aan Soraya, haar kleine zussie. En beste vriendin, tegen haar kon ze alles vertellen. Geen geheimen voor elkaar. Ze zuchte en stond op. Vissen was niet eens zo'n slecht idee. Ze sneakte het bos in en brak een tak af. Deze nam ze mee terug naar de steen waar ze op zat en zakte neer. Haar hand ging naar haar broekzak waar haar sleutel bos en verzopen mobiel nog in zat. Ze schraapte met haar sleutels langs de tak die langzaam een sterke punt kreeg. Ze grijnsde tevreden en stopte de sleutels terug. Haar ogen gingen naar het water en haar voeten namen haar ermee naar toe. Haar hand had ze om de stok geklemd en ze bleef lang stil boven het water hangen.

Sully hihi straks ontstaat er nog een bitch fight :')

Ik hoorde de stem van Saira, en liep er op af. Ik zag dat Tarah er al stond. Ze gaf een reactie waarvan ik niet wist wat ik er mee moest, laat staan Siara. "Kom op, laten we verstandig zijn, en luisteren naar wat Saira te zeggen heeft." Het was totaal nutteloos om angst, verdriet, jaloezie of kwaad op anderen af te reageren. Ik keek Saira aan en luisterde aandachtig. "Misschien, als we nou eens een sterke tak vinden." Verhaalde ik eerst. Ik dacht na en bracht vervolgens de volgende woorden uit. "Tarah heeft een scherp zakmes. Hiermee kunnen we een scherpe punt op de tak slijpen." Dat zou een uitstekend idee zijn. Zo'n zelf gemaakte speer had ik wel eens vaker gemaakt, maar dan voor de grap. Het zou het proberen waard kunnen zijn, want zou zouden we ideaal vissen kunnen vangen. Natuurlijk moest daar als eerst een techniek voor bedacht worden, want zo gemakkelijk zou het niet gaan werken. Ik liep voorzichtig naar het water, en strekte mijn nek naar het water. Zo kon ik de school vissen goed zijn. het waren makrelen, in de verte die ik goed kon zien. "Kijk, een school vissen hebben we, nu de speer nog, en een goede vissers techniek." Ik grinnikte, en ging terug naar de groep.

Tarah

"Als er piranha's zouden zitten zou ik ze wel gezien hebben" bracht ik uit en rolde met mijn ogen.Ik stapte het water uit en liep naar mijn rugzak.Gelukkig heb ik nog enkele spullen kunnen pakken voordat ik van het schip werd getrokken door het water. Alhoewel ik altijd wel een zakmes bij me had was het nu vooral handig.Ik zuchtte even en gooide mijn tas op de kop. enkele dingen kwamen te voorschijn zoals touw een bekertje die Sully gepakt had en natuurlijk mijn zakmes.Veel zin om ergens over te discussiëren met Saira had ik ook niet maar zou zeker ook niet alles doen wat ze zou vragen.Nee daar was ik te koppig voor.een zucht Verliet mijn keel en ik brak een tak af die redelijk sterk was.Met mijn zakmes haalde ik snel langs een kant van de tak en creëerde zo een goeie punt.Mijn hoofdpijn was nog steeds niet weggezakt maar daardoor liet ik me niet van mijn doel afhouden.Ik stak de tak in de grond en keek even om me heen terwijl ik mijn shirt weer aantrok."Ik ga even verder kijken.. " vervolgde ik kort en stopte het mes in mijn zak. "Iemand die mee gaat? Misschien kunnen we nog iets anders vinden dan vis en hoeven we ook niet uren bij het water te staan" vervolgde ik en keek beide mensen even aan.

Ze hoorde de woorden en keek nors voor zich uit, koppige en bijdehante mensen die dachten dat alleen hun stem telde. Ja zo zag ze Tarah nu. Verschrikkelijk irritant. Maar ze zette Tarah van zich af en keek naar de vissen in het water. Ze zwommen in scholen rond en waren daardoor moeilijker te zien. Ze sloot kort haar ogen. Nee ze moest wachten op een iets grotere vis. Ze keek verder het water in.. Het was niet heel diep en snel trippelde ze naar een uitstekende rots in het water en zakte door haar knieën toen ze erop stond. Hier zouden grotere vissen zwemmen die makkelijker te vangen water. Niet te diep maar diep genoeg om grotere vissen te laten zwemmen. Ze hoorde Tarah, ,,Stil anders jaag je de vissen weg." Zei ze iets wat fel maar onbedoeld. Ze was ontzettend moe en werd dan chagerijnig vooral als mensen van haar type. Ze bleef naar het water kijken en hield de speer doodsstil. Het was toch ongelovelijk dat dat soort meisjes zichzelf helemaal top vonden... Ze zuchte zacht en haar groene ogen keken strak het water in. Eerst honger daarna slaap.. Ja ze had langer niet gegeten dan geslapen. Niet veel later zwom er een vis voorbij. Redelijk groot, en hij was plat. Zo stil en snel mogelijk boorde ze de stok in de grond en zag dat de vis bij zijn staartvin te pakken was genomen... ,,Beginners geluk." Mompelde ze zichzelf in en liet haar hand in het water glijden en pakte de vis stevig beet en trok het uit het water. Ze liep terug naar de kant en keek de andere twee aan, ,,Eten.." Zei ze en keek naar het oude kampvuur van eerst. Als ze die aan kregen was het helemaal fantastisch. Ze voelde de vis spartelen en hield deze dicht tegen haar aan zodat hij niet weg kwam. Niet veel later was het dier dood en hield ze het in haar handen.

Sully

Ik luisterde naar de woorden van Tarah. Ze was een redelijk koppig meisje, maar knap was ze, en als we met z'n tweeën zijn valt er niet veel van te merken. "Ik ga wel met je mee" vervolgde ik. "We hebben de jungle hierachter nog nooit bekeken, dus wie weet wat voor gevaren er volgen." Ik had liever niet dat Tarah alleen ging. In korte tijd, heb ik wel vrienden gemaakt, en ben k er van gaan houden. Ik zou het nu niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat er iemand zou overleiden van de groep. "Wij zijn zo terug, Saira." Vermeldde ik, en ik rende rustig op Tarah af, en wenkte haar mee te gaan. Ik was erg benieuwd naar hoe het bos hierachter zou zijn, en of het ook een goede voedsel bron zou zijn. Misschien was er in het midden wel een waterbron te vinden, voor het water. Dan hoefden we niet terug naar het ijs te gaan.