Please, tell me where I can find some water.

In een langzaam tempo kroop ik over de vochtige bosgrond. Ik voelde me een wild, dorstig beest en wist moeizaam te slikken. Ergens van binnen was ik vastberaden om te overleven, maar stel nou dat er in dit hele gebied enkel en alleen water diep in de grond lag. Tja, er was ook nog zeewater, maar dat kon ik niet drinken, dus dan zou ik doodgaan van een vochttekort? Daar wilde ik liever niet aan denken, dus nestelde ik me met mijn rug tegen een boom aan. Automatisch trok ik mijn benen weer op. Ik moest doorgaan, hier doodgaan was geen optie voor mij, want er moest hier ergens water zijn. Anders waren er ook geen dieren, toch? Ik stond op waarna ik me luid hijgend vastklampte aan de boom naast me. Seconden vlogen voorbij, waarna ik pas weer in beweging kwam.. Ik wrong mijn vingertoppen in het ruwe boomschors. Ergens hoopte ik dat ik de boom open kon wrikken en het vocht ervan kon drinken, maar ik had niets bij me om een gat in de dunne boomstam te zagen. En bovendien, ik herkende de textuur van de boom niet, iets wat alleen maar aan het feit kon liggen dat ik nog nooit in zo´n bos beland was. Ik herkende geen van de planten en bomen die ik op mijn weg tegen gekomen was en een benauwende, vochtige lucht drukte op mijn longen en deed mijn gescheurde kleren tegen mijn huid plakken.. Thuis was ik vaak in het bos te vinden, een naaldbos weliswaar, maar dit was duidelijk een jungle. En ik was nog nooit eerder in een jungle, of zoiets, geweest, dus kon ik de jungle wel met een bos van thuis vergelijken? Ik beet zachtjes op mijn gebarsten onderlip en probeerde – zonder resultaat – alle dingen te herinneren die ik wist over dit soort wouden. Mijn hoofd tolde en ik probeerde het luiden kwetteren van de tropische vogels buiten te sluiten. Het lukte niet. Ook mijn droge keel en vermoeide lichaam hielpen niet mee. Ik ademde langzaam uit, voelde hoe mijn ademhaling zwaarder werd. Ik sloot mijn ogen en hield mijn handen krampachtig om de boom heen in een poging enige houvast te houden. Langzaam opende ik mijn ogen weer. Het beeld voor mijn ogen draaide en ik kon niets anders zien dan de vage omtrekken van bomen en planten. Ik hapte zachtjes naar adem waarna ik mijn greep op de boom begon te verliezen. Zonder ook maar iets van verweer viel ik op de zompige bosgrond. Ik draaide mijn gezicht naar rechts en probeerde door mijn het klitterige haar voor mijn gezicht te turen. Al snel sloot ik mijn ogen, aangezien ik te moe was om mijn oogleden nog langer open te houden.

Lekker dan, was je gaan slapen bij het kamp die Sully en Tarah waren ze de volgende ochtend weg. Ze had op ze gewacht maar er was nou geen teken dat ze terug kwamen. Dus ze was haar eigen pad weer gaan volgen. Dan kom je in een benauwd regenwoud aan. Teminste een echt Jungle, ze had er geen idee van dat het zo warm kon zijn. Ze had haar mouwen opgestroopt. Haar vest lag nog ergens bij de rivier op de vis, die waarschijnelijk allang gejat zou zijn door dieren die erg trek hadden in zo'n sterk ruikende vis. Haar bruine haren plakte in haar gezicht, het elastiekje die ze nog in had was ze ook kwijt. Verschrikkelijk was het hierzo maar ze zou hoe dan ook haar zusje zoeken. Als ze die niet vond werd ze echt panisch hierzo. Nog erger dan normaal, dacht ze grinnikend en liep door. Ergens boven haar klonken duizende geluiden, van vogels, apen, slangen. Je kon het zo gek niet verzinnen. En als je goed luisterde hoorde je soms het gebrul van een jaguar. Ze zuchte even en trok haar gympen uit. Het zou een stuk fijner voelen voor haar lichaamstempratuur. Al was er wel gevaar voor alles wat op de grond liep maar daar gaf ze momenteel niet om. Pijn had ze al genoeg gehad in haar leven. Ze had laatst nog een vleermuis gevangen.. Met haar haren! Ze zuchte weer, het was zo warm hier. Druppeltjes zweet liepen van haar voorhoofd naar beneden. Saira veegde ze weg met de rug van haar hand en liep rustig door. Als ze nou weer bij een waterbron aankwam kon ze de bloedvegen van haar gezicht afhalen. Het irriteerde haar niet maar er kwamen beesten op af. Hoewel het nu wel mee viel want het was opgedroogd. Maar zo nu en dan voelde ze wel een vlieg op haar gezicht lopen. Haar handen vielen nu wel mee hoewel deze ook onder het bloed besmeurd waren. Even sloot ze haar ogen en liep stap voor stap verder. Ze zou er wel komen.. Dat was iets dat door haar gedachte bleef gaan, ze zou het wel halen, ze zou haar zusje vinden en.. En dan? Ze opende haar ogen. Ze moesten hier weg komen, haar mobiel was ondanks dat ze hem had oplaten drogen er niet beter op geworden. Ze slikte en keek voor zich. Ergens op de grond zag ze wat liggen.. Was het een dier?! Dan had ze eindelijk wat goeds te eten. Ze nam er een sprintje naartoe en zuchte geïriteerd.. Weer een gestrand iemand? Medelij had ze niet gauw dus bij dit meisje ook niet. Ookal zou ze wel even kijken of ze nog leefde. Ze boog bij haar neer en zette de gympen op de grond. Voor de zekerheid pakte ze het geslepen steen erbij. Hij had een scherpe punt en dit zou kunnen dienen als een mesje. Ze tikte het meisje aan, ,,Joehoe.." Ze ze en tikte even tegen haar hoofd aan.

Het zweet stond op mijn voorhoofd en mijn lichaam lag er roerloos bij. Waarschijnlijk was ik morgen dood, aangevreten door de apen nog voor de zon opkwam. Iets wat ik kannibalistisch vond, alhoewel.. In deze wildernis had ik er zelf geen moeite mee om een aap, of ander dier op te eten, maar al snel zette ik de gedachte van me af, toen er een beeld voor mijn ogen opdook van mezelf hangend boven een dode aap wiens vlees ik van zijn botten scheurde. Een siddering schoot door mijn ruggengraat naar mijn schouderbladen. Plotseling sprongen er weer zwarte vlekken voor mijn ogen. Heftig knipperend probeerde ik ze te laten verdwijnen. Mijn hartslag schoot omhoog, evenals mijn ademhaling. Ik mocht nog niet doodgaan, niet aan zoiets onbenulligs als een vochttekort. Ik ademde diep in, de vochtige lucht voelde raar aan in mijn longen, waarna ik probeerde te denken aan wat ik moest doen om in leven te blijven. Drinken, duidelijk. Ik zuchtte, mijn hersenen leken niet mee te willen werken. Futloos veegde ik met mijn handpalm een zwarte kever van mijn arm af. Ik fronste mijn wenkbrauwen..
Heel even, en dan ook echt héél even, leken de zachte trillingen in de grond me te waarschuwen voor iets. Bladeren ritselden hoorbaar en wat onrustige vogels sloegen ietwat onrustig met hun kleurige vleugels alsof er iets ongewoons aankwam. Het ritme van mijn hart schoot iets omhoog toen ik na een paar seconden besefte dat er iets op me afkwam. Mijn ogen vlogen open om te zien wat een einde aan mijn leven zou maken, aangezien ik in deze zwakke staat niets terug kon doen. Nadat ik mijn ogen geopend had scande ik de omgeving af, waarbij mijn helderblauwe ogen haast katachtig heen en weer schoten, maar het beeld wat ik te zien kreeg tolde. Het voelde alsof iemand mijn hoofd de hele tijd heen en weer bewoog, gek genoeg voelde ik het zachte tapijt van aarde en planten onder mijn hele lichaam nog steeds. Ik kneep mijn ogen wat samen om een beter beeld te krijgen.
Ik kon nog vaag de contouren van een mens, of een aap, of weet ik veel, onderscheidden, voordat ik een gesmoorde kreet slaakte. Een vinger tikte op mijn hoofd, harder dan ik nodig vond. Het was geen harige vinger en nu ik beter keek zag ik een meisje van mijn leeftijd naast me. Een ander mens dus. Misschien wel iemand die zich afvroeg of ik eetbaar was! ,,Joehoe,’’ klonk er uit haar mond. Ik voelde me bedreigd en probeerde een dreigende blik op haar af te vuren. ,,Laat dat!’’ snauwde ik met rauwe stem naar haar. Het was duidelijk op mijn gezicht te zien dat ik verbaasd was om het volume van mijn stem. Even leken de vogels, meters boven onze hoofden, stil te zijn. Wacht, misschien was het meisje naast me geen vijand? Mijn dreigende blik vervaagde naar een verwarde, vragende blik. Ik ademde rustig in en uit, veegde ondertussen het klamme zweet van mijn voorhoofd af met de bovenkant van mijn hand om het naar mijn mond te brengen. Het was vies, het was raar en het was bovenal ranzig, maar ik likte aan mijn hand en proefde mijn zoute zweet in de hoop nog wat vocht binnen te krijgen. Langzaam liet ik mijn hand weer zakken, ik richtte mijn ogen op het meisje. ,,Dorst.’’ bracht ik uit, mijn stem klonk nog steeds rauw, maar ook verbazingwekkend schor. Ik vroeg me af of ik eigenlijk wel verstaanbaar was. Moeizaam duwde ik mijn bovenlichaam overeind. Donkere vlekken leken nog steeds als lichtjes voor mijn ogen te dansen en mijn hoofd bonkte, maar ik vroeg me af of dit meisje me zou willen helpen. We waren van dezelfde leeftijd en vermoedelijk was zij ook een schipbreukeling. Ik kon me niet voorstellen hoe ze anders in deze jungle terecht gekomen zou kunnen zijn..
Ik sloot mijn oogleden weer toen het beeld voor mijn ogen zwart werd waarna ik ze weer opende. Even zag leek ik dubbel te zien, maar al gauw kwamen de vertrouwde zwarte vlekjes weer dansen voor mijn ogen. Zonder er bij na te denken pakte ik de pols van het meisje beet, trok de hand naar me toe, want ik had gezien dat haar handen iets omklemden. Ik richtte mijn helderblauwe ogen op het voorwerp. Was.. Was het een steen? Het leek een scherpe punt te hebben en plotseling kreeg ik een fantastische ingeving. Bomen bevatten water.. Slapjes hield ik mijn arm omhoog, wist met mijn vinger een dunne boom aan te wijzen. De boom stond nog geen meter verderop, ik kon de textuur ervan scherp zien. ,,Hak een gat in de boom …’’ Ik liet de pols van het meisje los, keek haar dringend aan. ,,Ik denk dat er water uitkomt.’’

Een dreigende blik stond Saira toe, ze voelde zich niet geintimideerd. Dit meisje was vele malen zwakker van zij als ze wou vermoorde ze haar. Hier had ze absoluut geen problemen mee, gewoon omdat ze het al eens eerder bijna geflikt had. Een psyo kon je haar noemen maar zelf vond ze dit absoluut niet. Als iemand haar tot het uiterste dreef werd ze gewoon boos. Soms iets te.. Ze legde haar hand op haar knie neer en keek van een paar centimeter afstand naar het getinte meisje. ,,Laat dat!" Werd er naar haar gesnauwd en Saira keek haar fel aan, ,,Beveel mij niet." Siste ze tussen haar tanden door en gooide haar bruine haar naar achteren. Het meisje zag er uitgedroogd uit, ze kon het gewoon zien de droogte die dit meisje bevatte. Ze keek haar spottend aan, alsof haar ogen zeiden.. Moet je jezelf kijken, je lijkt een afgedankte zielige hulpeloze hond. Dat is ook wat ze dacht want als je al voelde dat je dorst kreeg ging je meteen opzoek en ging je niet als stervende verder en uiteindelijk op de grond vallen. Ze snoof en hoorde dat er geluid uit de keel van het getinte meisje kwam. ,,Sorry ik hoor je niet hoor." Zei ze fel, hoewel dit niet meer nodig was want ze had haar blik hersteld naar vragend. Alsnog een eerste indruk bleef vaak in gedachte staan. Kiara viel weg en ze rolde met haar ogen.. Mensen die zwak waren.. Verschrikkelijk. Dat kon je zelf toch ook wel bedenken of was dat nou echt zo moeilijk. Heb je dorst zoek je drinken. Desnoods lik je de bladeren af, bloed was geen goed idee, daar werd je alleen maar dorstiger van. Ze wou opstaan en haar leeftijd genoot hier achterlaten voor stervende.. Blijkbaar was ze weer bijgekomen en pakte haar pols beet. Ze keek haar fel aan, ,,Als je me niet direct los laat snijd ik je keel door!" Snauwde ze naar het meisje toe. Ze trok haar arm terug en stond op, ,,Wat denk je nou." Zei ze oogrollend en pakte de schoenen op. Wat wou ze uberhaupt? Ze zei iets over een boom een gat en water. Meer verstond ze niet. Zuchtend keek ze naar de bomen en weer terug. Het meisje had blauwe ogen die voor haar gevoel wel opvielen. ,,Wat krijg ik ervoor terug?" Zei ze spottend. Want hier verwachtte ze wel iets voor. Of ze zou haar moeten helpen met het zoeken naar haar zusje.. Of gewoon helpen jagen en dat soort dingen. Want iemand die aan haar zijde bleef had ze wel nodig. En als ze niet zo heel zwak bleek te zijn zou ze erover nadenken om haar te houden. En anders was het of achterlaten of er een einde aan maken. Zo was het leven nou eenmaal. Zwakke zouden niet over leven. Zeker niet in haar ogen. Ze liet haar hand in haar broek glijden en haalde er een gebroken en ingedeukte plastic fles. Ze had het bewaard zodat het vanpas zou komen maar of dit nou een ideale drink beker was? Het was scherp en je kon je eraan open halen. Ze liep naar de boom toe en zette de steen in het schors en ging met volle kracht naar beneden. In de takken zou ook wel wat lopen maar minder. Het meest geschikt waren natuurlijk bamboe stukken. Die bevatte veel vocht tenzij ze uitgedroogt waren. Maar dat was juist handig, zo kon je bekers en dingen maken. Maar dit werkte ook na een paar keer in de schors rammen kwam er vocht uit lopen en ze ving het meeste op met het scherpe flesje. Ze liep terug en boog neer, maar voordat Kiara naar de fles kon grijpen hield ze hem weg. ,,Als ik je dit geef moet je mij ook helpen." Zei ze en gaf haar het flesje, ,,Pas op scherp." Zei ze en keek naar Kiara.

De felle blik van het meisje deed me fel terug kijken in haar gifgroene ogen toen ze haar arm terugtrok uit mijn handen. Ik was niet onder de indruk; ik kon ook boos kijken en ik had wel iets anders aan mijn hoofd. IJzig hield ik mijn ogen op die van het meisje gericht toen ze me met de dood bedreigde. ,,Als je me niet direct los laat snijd ik je keel door!’’ Ergens dacht ik dat ze er geen moeite mee had me te vermoorden, misschien lag het aan de toon in haar stem. Ik liet een schamper lachje horen, mijn tanden ontblotend. Even overwoog ik om mijn wenkbrauwen op te trekken, maar dat liet ik maar zitten. Mijn slapen begonnen te bonzen. ,,Als jij niet naar me toegekomen was, was ik toch wel dood gegaan. Ik dacht dat je dat wel zag.’’ Mijn stem klonk kil zonder dat ik me ogen van het meisje afwendde. Plotseling begon ik me weer te irriteren aan de zwarte vlekjes voor mijn ogen toen er een paar voor haar gezicht ronddwaalden. Ik spande de spieren in mijn vuist aan, balde mijn hand om hem vervolgens weer te ontspannen. Die vlekjes zorgden voor een minder goed zicht. Ik knipperde een paar keer achter elkaar, het hielp iets. Of niet, ik wist het niet. Mijn hersenen leken niet meer helder na te willen denken. ,,Wat krijg ik ervoor terug?’’ De spottende stem van het meisje, samen met haar woorden deden me terug de werkelijkheid invallen. Ik trok mijn wenkbrauwen lichtjes op. Eerst antwoordde ik niet, ik moest nadenken over een voorstel. Kort keek ik het meisje aan, in eerste instantie leek ze niet echt iets nodig te hebben en eigenlijk had ik geen zin om haar hulp te verlenen of zoiets. Gewoon omdat ik haar niet aardig vond, maar dit was de jungle. Hier kon je niet piekeren over wie je aardig vond, of wie niet. Je moest bondgenoten maken, anders redde je het niet. Dat had ik wel gemerkt, ik was hoogstens een dag of twee, misschien drie alleen en ik was zowat ten doden opgeschreven. Ik klemde mijn kaken strak op elkaar, waarna ik het meisje nogmaals aankeek. Ze leek me een goede bondgenoot, als ik eerlijk was. Aangezien ze lef had, geen moeite had om te doden en het langer leek uit te houden dan ik in de jungle. Ik kon haar maar een ding bieden. Mezelf. En daarmee bedoelde ik niet mezelf niet als eten, maar als bondgenoot. En ik vond mezelf niet eens zo’n heel nutteloze bondgenoot aangezien ik goed kon zwemmen, wel wat dingen van de natuur afwist en een goede conditie had. Hm… Dat klonk ook niet zo indrukwekkend als ik had gedacht. Nou ja, jammer dan. ,,Een bondgenoot,’’ snauwde ik ijzig. Toch klonk mijn stem rustiger dan daarvoor, ik wilde de enige verdediging die ik nog had niet laten vallen. ,,En ik kan waarschijnlijk meer dan wat jij denkt dat ik kan, dus graag of niet.’’ Ik probeerde mijn stem normaal te laten klinken, maar de hardheid brak er nog doorheen. Ik kneep mijn ogen half samen toen het meisje opstond. Ik besefte dat ik haar naam nog niet wist. Ach, het was ook niet belangrijk.. Met mijn ogen volgden ik de bewegingen van het meisje. Ze ramde de steen in het schors en ik kon zien dat ze best sterk was. Ik vroeg me af hoe lang ze al op dit eiland rondzwierf. Ik zuchtte, heel zacht. Mijn gedachten hadden weer een andere wending genomen toen het eerste stuk schors op de bosgrond viel. Water. Eindelijk water. Al snel kon ze het zachte sijpelen van water horen. Mijn keel begon nog droger te voelen dan daarvoor, alsof ik een stuk ruw schuurpapier ingeslikt had. Het was verschrikkelijk, maar de fles met water die het meisje gevuld had, bood hoop. Ze boog naast me neer. Ik keek haar aan, mijn ogen lieten de harde blik van net varen en ik keek haar ietwat dankbaar aan. Echter leek ze me de fles niet aan te willen rijken. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoopte ze dat ik doodging met de aanblik van vers water voor mijn neus? Haar mond opende zich en ik deed alsof ik aandachtig luisterde naar haar verhaal, mijn ogen gericht op het water in haar handen. ,,Als ik je dit geef moet je mij ook helpen.’’ klonken haar woorden, niet zo onvriendelijk als eerst. Ik knikte, dat was ik toch al van plan. Ik pakte de fles met twee handen beet, voordat ik mijn lippen op de scherpe rand zette hoorde ik haar weer. ,,Pas op scherp.’’ Ik keek haar aan, knikte wat voorzichtig en dronk toen met langzame slokken het flesje leeg. Ik haalde mijn lippen na een tijdje voorzichtig van de lege fles met de waarschuwing van het meisje in mijn achterhoofd. De vlekken voor mijn ogen leken verdwenen en het bonzen van mijn slapen merkte ik niet eens meer. Ik keek het meisje aan, in haar gevaarlijke groene ogen. Ik schraapte mijn keel. ,,Bedankt.’’ Was het enige wat ik uit mijn mond kreeg, ook al was het schuurpapier verdwenen. Ik veegde het klitterige haar uit mijn gezicht. Even bleef ik zitten. Ik had nog steeds dorst, maar een dringendere vraag bleef steken in mijn hoofd. Ik trok mijn knieën op om op te staan, maar voordat ik opstond bleven mijn ogen op het meisje hangen. Haar naam was niet belangrijk, iets anders wel. ,,En… Zijn we vanaf nu bondgenoten?’’ Mijn stem klonk weer zoals hij normaal ook geklonken zou hebben. Helder, met hoge tonen. Ik zuchtte waarna ik mijn ogen weer op het meisje naast me richtte. Ergens wilde ik iets zeggen, maar ik kon niet bedenken wat, dus stond ik op. Mijn spieren voelden stijf aan, iets wat waarschijnlijk kwam door het lange liggen op de grond. Eigenlijk maakte me dat niet veel uit, ik was blij dat ik nu niet meer op de grond lag.
Impulsief stak ik mijn hand naar haar uit, het meisje dat me had geholpen…