Forest, animals and everything

Dawn keek haar aan, ,,Geen dank, ik zie je toch al walgen van het vlees." Lachte hij even en keek naar Kayleigh die aan kwam lopen. ,,We gaan zo nadat we hebben gegeten even naar het strand toe Kay.." Zei hij en trok Jaybee terug mee naar het strand. Zijn ogen gingen even naar boven. Het was nu wat bewolkter en dat werd dus snel lopen of door de modder gaan. Even keek hij naar het geslachte konijn en keek weer naar Jaybee. ,,Ik hoef niet hoor." Zei hij en keek naar de besjes.. Nee daar had hij nu geen zin in. Nu pas verlangde hij naar de heerlijke drankjes van zijn eigen land. Even sloot hij zijn ogen en zuchte.. Dit kon niet, hij mocht er niet aan denken want anders werd hij werkelijk gek. Na al die tijd dat hij zich in beheersing had gehouden. Het was gewoon dat de drang ernaar steeds meer aan begon te dringen.. Een suiker tekort dus en dat was echt slecht.. Dat ze zo versnoept waren aan suikers. Hij pakte toch een besje mee en genoot maar van die smaak... De enige smaak die hem echt goed in de mond smaakte.. Het moest alleen iets kouder zijn dan was het nog geweldiger. Hij beet op zijn lip en verstopte de stukken vlees voor andere dieren. Eigelijk had hij er een geur over heen moeten leggen maar niks wat hij had. Oude kleren misschien? Het was te proberen. Hij zette enkele kleren op de koffer en gaf Kayleigh het stukje vlees die hij zonet nog had gebakken. ,,Eet het onderweg maar op, we gaan." Zei hij en liep alvast naar voren, ,,Geen waardevolle dingen laten liggen? Want dan moet je het nu direct pakken." Zei hij in het algemeen.

Toen hij zei dat ik mocht gaan eten stopte ik voorzichtig een bes in mijn mond. Ik drukte hem plat op mijn gehemelte waardoor al het sap eruit kwam. Heerlijk. Zo at ik er nog een paar. Ik liep ondertussen rustig met Dawn mee. Het lopen ging al een stuk beter. Ik probeerde maar gewoon niet naar het zielige dode konijntje te kijken voor ik weer over mijn nek ging. Ik stopte besje na besje in mijn mond tot ik genoeg had. De over gebleven besjes gooide ik het bos in. A. zo kwamen er nieuwe struiken en B. de struiken daar zaten nogsteeds helemaal vol. Ik keek naar Dawn en Kayleigh. Ik wachtte rustig tot zij klaar waren. Ik had hier toch niks waardevols liggen. Dat lag nog in het half uitgebrandde wrak. Ik wist nog precies de weg er naartoe, ookal lang het bescholen en waarschijnlijk nu ook onder gesneeuwt op de toendra. Ik kon nogsteeds niet geloven dat dit normale bos aan een toendra grensde zonder enige tussen vorm. Het ging tegen alles in wat ik geleerd had. Maar dit eiland was nou eenmaal niet normaal, dus ik moest ook niet uitgaan van normale dingen als overgangsgebieden. Ik leunde lichtjes tegen een boom aan terwijl ik wachtte. Tijd drong een beetje, maar ik wist waar alles was in het kleine overgebleven stukje vliegtuig, dus opzich zou dat deel niet lang duren. Het afschijd deel zou langer duren. Dat wist ik nu al en ik zag er heel erg tegenop.