Forest, animals and everything

Dawn kwam na een tijdje terug en begroette de kleine Kayleigh, zelf stond hij nog met Jaybee in zijn handen en hij liep naar het hutje toe. Het was een open platootje met een bladerdak erboven. Voorzichtig tilde hij Jaybee op het platootje en legde haar daar neer. Het was warm genoeg dus hij vond het niet nodig om er dekens bij te leggen. Zelf liep hij weer naar Kayleigh toe, ,,Heb je al honger?" Vroeg hij en hield de slang beet. Dit zou het avondeten worden, het was een dikke slang dus ze konder er twee dagen mee doen. Hij pakte zijn mesje beet. Ook Kayleigh zou moeten weten hoe ze dit later moest gaan doen. Hij begon bij de kop van de slang en kreeg deze er al snel af. Hoewel de slang niet hevig bloedde kwam er toch wel wat bloed vrij. De kop zat nu naast hem. Dit konden ze later nog wel gebruiken, nu begon hij het vel van de slang af te halen. ALs je eenmaal een opening had konden de schubben er met een beetje kracht wel vanaf. Hij hield de huid naast zich en begon nu de organen eruit te halen. Deze waren eetbaar maar niet heel erg lekker. Nu was er een skelet met vlees over. Dit is wat ze konden eten. Het vuur was nog aan dus nu kon hij het best wel bakken. Dawn sneed stukken vlees af en bewaarde de meeste stukken en gaf een aan Kayleigh. ,,Pas op je vingers." Zei hij en hoorde wat gerol en gekruip. Zijn ogen keken omhoog en hij zag dat Jaybee wakker was geworden. Rustig liep hij naar het platform toe en legde zijn armen op het plateau. ,,Goede avond schone slaapster." Zei hij en keek Jaybee aan, ,,Moet je al naar beneden?" Vroeg hij en keek even naar het trapetje. Zelf had hij nog niks op haar been gevonden maar dat zou vanzelf wel komen.

Ik keek hem aan met een kleine glimlach op mijn gezicht. "Hey" Ik keek even naar het trapje. Hmmm... "Ik denk dat het wel lukt." Ik slingerde voorzichtig mijn gespalkte been over de rand en klom daarna vooral hangend aan mijn armen naar beneden tot ik met mijn goede been op de grond stond. "Mooi hutje heb je" zei ik vriendelijk. Ik zag iets verderop een klein meisje zitten bij een halfgevilde slang. Ik hinkte er voorzichtig naar toe en ging een paar meter van het meisje af zitten. Ik glimlachte verlegen naar haar. Zo te schatten was ze een jaar of 5. "Ik ben Jaybee" zei ik voorzichtig. Ik keek even over mijn schouder naar Dawn. Ik hoopte dat ik niks verkeerds had gezegt of gedaan. Zeker niet in mijn slaap. Ik wist van mezelf dat ik heel veel praatte in mijn slaap. Zo genant af en toe.

Kayleigh

"Hoi, ik ben Kayleigh" Iets verlegen keek ik het meisje aan, ze had een totaal ander uiterlijk dan wij, Ik en Dawn, hadden. Het was zeker geweldig dat er nog een persoon levend aangestoeld was. "Waar kom jij weg?" Een vreemde vraag, maar duidelijk genoeg voor mij, en hopelijk ook voor het meisje, dat blikbaar Jaybee heette. Een mooie naam, vond ik. Ik keeknaar Dawn, en glimlachtte, en keek evrvolgens weer naar Jaybee, wachtend op haar reactie.

Ik keek weer naar het meisje. Ze was zo schattig. "Ik kom uit Nieuw-Zeeland. Het vliegtuig is hier neergestort op weg naar Nederland." Ik glimlachte een beetje. Dit was dus het meisje dat Dawn ook onder zijn hoede had genomen. Ze deed me heel erg denken aan mijn broertje van 5. Hoe ze uit haar ogen keek en vooral ook hoe ze bewoog en hoe ze praatte. Ik slikte het brok in mijn keel weg dat er door de herrinderingen aan mijn familie in was gekomen. "En jij? Waar kom jij vandaan, Kayleigh?" vroeg ik voorzichtig met een kinderlijk randje in mijn stem.

,,Bedankt." Zei hij en glimlachte naar Jaybee die hem zojuist een compliment had gegeven over zijn hutje. Eigelijk kon hij de hele dag in de weer zijn gewoon om het meer leefbaar te maken. Zover hij had gezien liep zijn hutje veel verder dan de grotten en andere hutjes die hij had gezien, het was veiliger, schoner en verder geforderd. Met het kampvuur erbij had hij een beetje een klein kamp gemaakt. Een kamp in de bomen, ookal wou hij het elke dag iets beter maken want dit was nog niks bij de moderne huizen van tegenwoordig. Hij zag dat ze bij Kayleigh ging zitten en de twee kennis maakte. Zelf liep hij even langs het vuur en pakte de slangenhuid. Deze moest even drogen en dan kon hij een ander handig iets van maken. Zijn ogen gingen rond, lianen kon hij vinden in de jungle en die kon hij dan over twee bomen heen spannen en zo bijvoorbeeld kleren laten drogen. En de huid van de slang. Ook kon hij dieren die hij gevangen had ondersteboven hangen zodat het bloed naar beneden zou gaan druipen. Hij gooide de huid over het hutje heen en pakte het potje uit zijn tasje. De brandwond van Kayleigh moest nog steeds verzorgt worden, anders zou het een groot lelijk litteken worden. Hij zakte bij Kayleigh neer en bond haar verband van haar hand. Als je het verband kon noemen. Het was namelijk een afgescheurd stuk t-shirt. Hij bekijkt de brandwond. Gelukkig voor Kayleigh was het niet zo heel erg, hij smeerde het nattige spul over haar wond en bond het stuk t-shirt weer over haar hand heen en stond op. Het zou nu beter helen. Zelf pakte hij het stuk vlees op en borg deze weg. Van het grote stuk vlees haalde hij er twee plakken af en pakte de stokken waarmee ze het vlees gaar konden laten worden. Hij prikte de stukken vlees op de stokken en liep terug naar Jaybee en gaf deze een stok en hield die van zichzelf vast. Kayleigh had net gehad. En als ze nog wat wou moest ze het zeggen. Hij gooide nog een paar droge bladeren in het vuur en hield zijn stok erboven.

Ik keek hoe hij vakkundig eerst Kayleigh's hand verzorgde en daarna mij een stok met een homp vlees erop gaf. Ik hield het voorzichtig boven het vuur en draaide het langzaam. Zo zou het egaal koken en niet verbranden. Ik keek rustig naar hoe het vlees langzaam bruiner werd op mijn stok boven het vuurtje. Ik volde me erg veilig hier. Dat was erg fijn. Eindelijk hoefde ik me geen zorgen te maken om roofdieren of rovers of doodbloeden. Nee, nu was alles goed. Ik keek even over mijn schouder naar Dawn. Het licht van de vlammen verlichtte zijn gezicht op een vreemde manier. Zo zag hij er een stuk ouder uit. Ik keek naar mijn been. Mijn slechte been die alleen maar slechter bleef worden. Dit was de 4e breuk sinds ik hier was. Hoe lang kon dit nog zo door gaan... Ik wilde er niet over nadenken. Ik haalde het vlees voorzichtig uit het vuur. Het leek me nu wel goed. En ik begon er langzaam op te knabbelen.

Dawn keek naar Jaybee die na korte tijd al aan haar vlees begon te knagen. Hij duwde met zijn hand de stok terug het vuur in. ,,De binnenkant is nog niet gaar. En als je het niet gaar genoeg laat worden kun je wormen krijgen of eet je larven op." Zei hij droogjes en hield het vlees boven het vuur. ,,Hoewel het met een slang weinig kans is kun je het beter gaar genoeg laten worden." Zei hij kalm en keek naar zijn vlees die al lekker begon te ruiken. Het zou roofdieren kunnen lokken maar die waren bang voor het vuur en de onbekende geur van mensen. Kriebel beesten zul je wel zien maar dat was ook niet meer dan normaal. Na een paar minuten haalde hij zijn vlees van het vuur en bekeek het even. Het leek hem wel gaar genoeg en nu begon hij eraan te eten. Moe was hij nog niet, zelf was Dawn gewend om dag in dag uit bezig te zijn met allerlei dingen. Maakte niet uit wat, vaak het met zijn studie en soms ook in zijn vrije tijd was hij aan het werk. Het was gewoon een ritme geworden waar hij niet uitkwam. Zijn donkere ogen gingen naar het bos en hij zag dat het nu echt donker was geworden. Dat was dan het begin van de avond. ,,We gaan zo naar de hut toe. Dan kan Kayleigh slapen en misschien kun jij er ook wat rust bij pakken." Zei hij en keek om naar Jaybee. Even liet hij zijn blik naar Kayleigh gaan en glimlachte naar haar. ,,Het is alweer laat hoor." Zei hij en wees naar de lucht waar al enkele sterren te zien waren. Het enige wat hij mooi vond aan de nacht was de sterren hemel. Ze zaten hier midden in de indische oceaan en daarwaren veel sterren te zien. Eigelijk allemaal

Ik knikte en stopte het vlees nog even terug in het vuur. Ik wilde geen wormen of larven ofzo, maar ik had zo'n honger. De afgelopen tijd had ik het weg weten te drinken met water. Nu pas merkte ik hoe erg ik hier aantoe was. Toen Dawn op zijn homp begon te kauwen hield ik het niet langer en begon ik ook te eten. Het was zo lekker. Ik had nooit van vlees gehouden, maar vooral omdat ik al zo lang niet had gegeten smaakte dit fantasties. Toen ikbijna klaar was hoorde ik hem zeggen dat het laat was. Ik keek naar boven, naar de sterren. Het was prachtig. Er is geen ander woord voor. Ontelbare sterren die boven ons hoofd fonkelden. Ik nam mijn laatste hap. "Moet het vuur niet gedempt?" vroeg ik voorzichtig. Het was niet slim om het 's nachts aan te laten. Als je het bedekte met zand bleef het smeulen, maar zou het niet meer zo maar alles in de fik kunnen zetten. Je kon het dan ook weer makkelijk aan krijgen. Ik krabbelde moeizaam op terwijl ik op Dawn's antwoord wachtte.

Jaybee vroeg of ze het vuur niet moesten dempen en hij schudde zijn hoofd, ,,Ik heb al een veilig plekje gevonden zodat het geen schade aan kan richten, en daarbij. Met zwak licht hou je de roofdieren niet weg. Ik heb nou geen zin om snachts door een jaguar te worden meegenomen." Zei hij grappend en gooide de lege stok een paar meter naast het vuur. Weer keek hij naar Kayleigh en stond op. ,,Ik ga wel meer dekens pakken ik denk dat het koud word vanacht." Zei hij rustig en liep naar de hut toe en pakte een van de koffers die eronder stond. Hij opende deze en haalde 3 dekens tevoorschijn en gooide ze een voor een op het hutje en pakte ook nog de dekens van Jaybee. Hoewel hij niet moe was gaapte hij onbewust. Gewoon omdat hij zoveel gedaan had vandaag. Soepel sprong hij erop en legde de dekens klaar. Bij Kayleigh haar slaapplek. Bij zijn slaapplek en die van Jaybee. Zelf lag hij aan de opening van het hutje en liet de twee meiden achterin slapen. Voor als er ooit iets zou gebeuren. Want dan zou hij meteen in kunnen grijpen, niet dat hij het verwachtte. Zijn ogen gingen even langs de bomen heen. ,,Morgen kunnen we misschien wel even naar de rivier. Gewoon om even te wassen, om nu zo lang rond te lopen." Zei hij en legte het vest naast zich en sprong er weer vanaf. ,,Kom je Kayleigh?" Vroeg hij en legde nog een extra deken voor het 5-jarige kindje neer. Het zou koud worden. Als Jaybee het ook koud zou krijgen mocht zij zijn deken wel hebben. Dan zou hij wel met een vest aan slapen.

Ik strompelde rihting het hutje. Dit ging zelfs slechter dan dat mank lopen. Dat was pzich wel te doen maar dit echt niet. Ik keek naar het platootje. Opzich zou ik er prima op moeten komen met alleen mijn armen. Thuis moeten we hoger klimmen op survival parcoursen op kamp. Alleen ik was bang dat ik ook al mijn spieren was verloren samen met het beetje vet rond mijn botten. Ik moest het proberen. Als ik viel had ik gewoon pech. Nu ik eten op had voelde ik me wel sterker. Prettiger in ieder geval. Ik strompelde verder. Ik probeerde mijn slechte been zo veel mogelijk te ontzien. Bij het trapje liet ik Kayleigh eerst gaan. Daarna pakte ik me aan een sport vast en trok mezelf op tot ik met mijn heupen op het hout rustte. Dit was lastiger dan toen, maar het ging wel. Ik pakte de volgende sport waar ik uiterlijk bij kon en trok mezelf weer omhoog. Zo ging ik door tot ik mezellf het platootje op hees. Nu had ik geen zin meer om op te staan. Ik schoof mezelf dus gewoon het hutje in naar de plek waar ik afgelopen nacht ook had geslapen.

Kayleigh

Het leek alsof ik niet wist wat er precies aan de hand was, maar dat wist ik donders goed. Ik had zeker medelijden met Jaybee, en ik hoopte werkelijk dat zei haar gauw weer beter voelde. Ik besefte ook dat het geval van Jaybee veel ernstiger was dat wat er met mijn handje gebeurd was. Hierbij probeerde ik Jaybee ook graag te helpen, maar ik wist dat de oudere mensen niet op zo'n klein meisje van 5 als mij konden rekenen. Daar had ik daarom ook maar vrede mee, want we moesten met zijn allen een fijne vakantie hebben hier op het gebied waar we waren gekomen. Ook al waren er soms slechtere tijden, zoals nu. Ik knikte naar Dawn, en zag dat Jaybee mij voor liet, bij het klimmen in de hut. Toen ik eenmaal zat, bood ik Jaybee aan haar te helpen voor zover ik kon. Ik zag dat het haar redelijk goed afging, en toen ze eenmaal zat, glimlachte ik vriendelijk naar haar. Ik vond het erg moedig en goed van Jaybee dat ze zo'n doorzettingsvermogen had, want als ik zo'n pijn had gehad als haar, wist ik niet of ik het wel zo goed vol kon houden. Ik had daarom ook respect voor haar.

Ik was erg blij dat we nu in plaats van met z'n tweeën waren, nu met zijn drieën waren. We hadden hierdoor veel meer kans op slagen dan voorheen.

De volgende ohtend werd ik redelijk uitgerust wakker. Ik had beter geslapen dan alle voorgaande dagen dat ik hier was. Ik keek door het raampje. De zon was nog niet zo lang op. Ik keek het hutje rond. Ik zag Kayleigh en Dawn nog liggen slapen. Dawn zag er nu een stuk jonger uit. Zonder allerlei zorgen waar ik geen weet van had. Na een tijdje besloot ik hem toch maar wakker te maken. Mijn been deed een stuk minder zeer vandaag. Hopelijk konden we vandaag naar het vliegtuig. Ik wist nog precies waar het lag. Waarschijnlijk als ik oud en bejaard was zou ik het nog weten. Ik schudde zacht aan zijn schouder. "Dawn. Wakker worden" zei ik zacht. Ik wilde Kayleigh namelijk niet wakker maken. Dat meisje lag nog zo lekker te slapen. Ik wilde het niet verstoren.

Dawn zijn ogen waren nog gesloten, s'ochtends vroeg was hij er nog uit geweest om te jagen. En deze keer met geluk. Hij had een haas en een vos gevangen. Vervolgens had hij zich weer terug getrokken en was terug in bed gegaan om nog even verder te slapen. Zijn schouder begon te schudden en een zachte stem drong door. Heel vast sliep hij niet dus algauw was hij wakker, een korte gaap ontglipte hem en hij opende zijn ogen en keek naar Jaybee. Weer legde hij zijn hoofd neer en bleef haar moe aankijken.. ,,Wat is er?" Vroeg hij zacht maar op een vriendelijke toon. Hij kon aardig pissig zijn in de ochtend maar het viel mee vandaag. Zijn hand ging kort door zijn haar heen en hij stond op. Het was al iets warmer geworden dan vanochtend dus nu kon hij zijn vest uit doen. Hij ritste zijn vest open en gooide hem in de hoek. Nu was hij wakker en en daar was niks aan te doen.. Misschien was het maar beter ook want dan kon hij in iedergeval zijn dingen af maken. Zoals het konijn en de vos. Als je ze te lang liet hangen werden ze gegrepen door andere dieren. Even wreef hij in zijn oog. ,,Heb je honger?" Vroeg hij schor en liep alvast naar de opening van het plateau toe en liet zich zakken. Slaap kon hij wel gebruiken, maar als hij wakker was kwam hij niet gauw in slaap. Hij stapte naar beneden en keek naar haar gegipsde been. ,,Ik ga zo naar je been kijken en het even verwisselen. Anders kunnen er ontstekingen gaan ontstaan.. En daar heb je geen zin in" Zei hij zacht en liet zich volledig naar beneden zakken.


[Ik moet eten maak me post zo af X ]

Ik schudde mijn hoofd. Daar had ik inderdaad absoluut geen zin in. Ik liet mezelf voorzichtig zakken. Dit was echt heel goed voor mijn armspieren. "Eu... Dawn... Kunnen we vandaag misschien naar het wrak?" Mijn stem brak een paar keer tijdens die zin. Nu ik er aan dacht had ik totaal geen trek meer. Ik haalde een hand door mijn in elkaar geklitte haren. "Het is een uurtje lopen... Waarschijnlijk minder." Ik wilde eigenlijk gewoon gaan al was ik kreupel. Dat zou ik ook altijd blijven, dus pech. Mijn been zat dan wel vastgespalkt, ik kon prima lopen. Eenmaal beneden strompelde ik naar de plek waar er gister een vuurtje brandde. Er lagen 2 dode hoopje bont. Eten dus. Mijn maag draaide een beetje. Ik had echt geen trek vandaag. Mijn ogen draaide een beetje terug in hun kassen. "Asjeblieft?" vroeg ik nog toen hij na een tijdje niks zei. Ik liet mezelf naast de 2 hoopjes bont vallen en keek ernaar om te kijken. De ene leek een vosje. Ik pakte de ander op. Toen ik de grote oren zag liet ik hem weer vallen. Een haas dus. Ik vond het nogsteeds lastig om dieren te doden en eten, ookal was het hier weer zoals het hoorde... Eten en gegeten worden en zoveel mogelijk gebruiken van je prooi. Ik keek Dawn nu recht aan met mijn grote bruin zwarte ogen.

Hij dacht even na, naar het vliegtuig wrak? Hij wist het niet. Haar been moest goed zijn, en daarbij was het ook nog een open wond dus het kon gevaarlijk zijn. Weer schoot er iets door zijn hoofd heen, kleine Kayleigh moest ook mee en dus het zou wel wat langer duren. Zijn ogen schoten naar Jaybee toe die vroeg of ze er alstjeblieft heen gingen. ,,Ik moet even kijken hoe de situatie met jouw been is. Het is ook gevaarlijk omdat je een open wond heb." Zei hij zachtjes en keek naar het konijn dat ze liet vallen. ,,Kom ik ga eerst naar je been kijken." Zei hij zacht en liep naar haar toe en boog bij haar neer. Hij hielp haar naar beneden en begon nu de knoop los te halen. Nadat hij alles had los gemaakt bekeek hij de wond aandachtig. Ook voelde hij voorzichtig of het bot nog op zijn plaats zat en gelukkig was dit wel het geval. Even liet hij zijn ogen naar haar toe gaan en draaide ze weer terug naar haar been. Tuurlijk was haar wond niet volledig geheeld maar er zat een beginnende korst op te komen. ,,Weetje, als we hier zijn kun je je been het beste open laten. Dan heeld het sneller. Maar je moet er wel op letten dat er geen beesten op af komen." Zei hij zacht en stond op. Zijn voeten namen hem mee terug naar de koffers en hij trok er een shirt uit en liep weer terug naar Jaybee. Weer zakte hij neer en paste dezelfde techniek toe om het in te binden. ,,Zo moet het wel lukken." Zei hij en glimlachte even. Vervolgens pakte hij de haas beet en pakte zijn mes. Hij zou eten moeten klaarmaken. En nu voor drie mensen. Hij maakte een diepe snee in de buik van het diertje en een kleine bloedgolf kwam los. Hier was hij niet vies van, nadat het meeste eruit was begon hij de ingewanden eruit te halen en dit naast het dier te leggen. Anders dan andere sneed hij van binnenuit. Hij haalde niet eerst de vacht eraf maar begon met een snee het van binnenuit leeg te halen. Zo was het langer houdbaar.

Ik keek hem aan. "Je hebt geen idee hoe ik daar heb gelegen. Dan zou je je ene hoedje schrikken. Ik wil gewoon graag gaan. Al moet ik alleen." Nu ik er zo overna dacht was dat misschien wel beter ook. Ik wilde niet dat hij me zag instorten. Zelf kon ik ook wel genoeg tillen. Misschien als ik een rugzak ofzo daar vond. Als hij me maar liet gaan. Ik keek weg toen hij het konijntje open sneed. Hier kon ik echt niet tegen. Ik legde mijn handen op mijn maag om niet over mijn nek te gaan. Ik krabbelde omhoog. Mijn been ging gelukkig al wel beter. Ik kon nu weer gewoon strompelen. Het deed wel wat pijn, maar niet veel. Ik stond met mijn rug naar Dawn. Ik kon gewoon niet aanzien wat hij deed. Toen die bloed geur doordrong in mijn neus hield ik het niet meer. Ik viel op mijn knieen en kotste mijn hele maaginhoud eruit. Alles van gisteravond en heel veel waterig spul. Het bleef komen, ookal had ik eigenlijk niks op. Toen alles eruit was krabbelde ik op en veegde mijn mond af. "Als ik morgen ochtend niet terug ben, kom me dan zoeken. Ga alleen maar naar het zuiden tot je op de toendra komt. Je loopt er zo tegenaan... Nouja, op de rand van de toendra en de gletsher." Ik stompelde al richting het zuiden. Ik voelde me redelijk zwak, maar ik zou het wel halen.

Dawn hoorde ineens een kokkend geluid en hij voelde zich misselijk worden, voor de eerste keer sinds tijden ging hij bijna over zijn nek. Hij keek haar aan en besloot ondanks dat ze stond te kotsen naar haar toe te lopen en haar een helpende hand te bieden. Maar ze stond op en veegde haar mond af. Snel vroeg hij of ze nog wat water wou hebben maar ze begon over dat ze alleen op pad ging en liep, teminste, strompelde richting het zuiden. Stom verbaasd stond hij te kijken maar rende algauw achter haar aan en hield haar beet. ,,Nee, ik laat je niet alleen gaan, we gaan vanmiddag. Eerst moet Kayleigh wakker zijn en dan gaan we wat eten.. Daarna maken we ons klaar en gaan we met zijn alle oke?" Zei hij en keek haar doordringend aan. Normaal zou hij iemand zijn gang laten gaan en nog een rotte opmerking maken. Maar dit was gewoon anders. Hij had voor haar gezorgt even als voor Kayleigh. Beide kon hij gewoon niet los laten. Damn hij wou niet in zijn oude patroon vallen.. Hij keek even naar de grond en toen weer naar Jaybee. ,,Kom. Nu zal het sowieso geen goed idee zijn. Roofdieren zijn nog op jacht, en aangezien jij zwakker ben.. Zien ze jouw voor een prooi aan, en dus ga ik liever met je mee." Zei hij en liet haar voorzichtig los, hopend dat ze het niet te vond. Dit was namelijk een totaal ander beeld van zijn karakter. Een die hij niet gauw liet zien omdat hij zich aan niemand snel hechte. Maar het veranderde in tijden.

Ik keek hem verbaast aan. Hoe was hij opeens van die rot opmerkingen makende sukkel naar een zorgzame vriend gegaan? Ik snapte er geen bal meer van. Ik trok een wenkbrauw op. "Dat meen je niet." zei ik absoluut niet sarcasties. Hij wilde gewoon dat ik hier bleef, maar ik niet. Ik wilde nu gaan. "Je zei zelf nog dat rovers het leeg kunnen roven. Hoe eerder we gaan hoe beter. Als jij wacht op Kayleigh ga ik vast. Ik wil toch nog afscheid nemen van mijn familie. Daar hoeven jullie niet bij te zijn." liever niet. Voegde ik er aan toe in gedachten. Ik wilde niet dat ze me zagen huilen en instorten. Dan voelde ik me nog zwakker dan nu. Ik slikte even en keek hem aan. "Gewoon zuid." Mij maakten die wilde dieren niet uit. Ik had mijn mesje nog in mijn achterzak zitten. Ik leunde tegen een boom en wachtte rustig op zijn reactie.

Hij keek haar vaag aan toen ze zei dat hij het niet meende.. Hoe bedoelde ze dat? Zou hij het niet kunnen menen dan? Hij liet het voor wat het was en hoorde haar woorden en hij schudde zijn hoofd en grijnsde even. ,,Jaybee, ik laat je niet alleen gaan. Als jouw iet overkomt vergeef ik mezelf dat niet. Kom, het zal echt niet lang duren. Desnoods maak ik haar wakker en geef haar nog wat te eten. Maar je gaat niet alleen op pad." Zei hij en keek haar recht in haar ogen aan. Dit meende hij, hij wou niet dat ze alleen verder ging. ,,Als je afscheid wilt nemen van je familie gaan we wel even weg. " Zei hij en keek haar nog steeds recht aan. Hoe het was om familie te verliezen wist hij niet. Hij had het niet gekend. Verdere familie kende hij niet en zijn ouders had hij niet eens als familie beschouwd. Hij zuchte even en keek haar aan. ,,Als het moet til ik je op en neem je terug naar het kamp." Zei hij en er was een kleine lach te zien. Maar ook dit meende hij, als ze alleen verder zou gaan zou hij haar optillen en terug brengen en haar gewoon in het oog houden en haar niet meer uit het oog verliezen. ,,Jaybee." Zei hij en keek haar duidelijk aan, ,,Ik meen het hé." Zei hij en keek weer naar haar been. Zelf konden ze het niet ruiken maar de roofdieren hadden een prima neus voor wonden en zakkere. Zijn ogen bleven op haar staan. Ook Kayleigh zal hij niet laten gaan. Misschien als ze haar ouders weer tegen kwam maar het zou hard zijn.

Ik keek hem aan en slikte even. "Dawn, je weet niet wat er daar is gebeurt." Ik slikte weer. Dit was lastig. "Je hoeft me niet te zien instorten. Dat wil ik niet." Ik keek naar hem. "Ik beschouw je nu als een vriend. Vrienden doe ik dat niet aan. " Ik moest weer slikken en ik veegde een traan weg. Ik veegde een plukje haar uit mijn ogen. "Als jij nou Kayleigh slapend meeneemt en jullie daar in de luwte gaan zitten. Dan ga ik het wrak wel in."Als je niet wist waar je moest zijn was het lastig. De neus en de staart waren al totaal verbrand. Het middelste stuk had het ook maar half overleeft. Mijn gitaar had het overleeft. Een tasje met verschillende boekjes voor mijn broertjes en zusjes en mijzelf. Voor de rest niet veel. Wat verbanddozen en zo volgens mij en nog wat meer dekens. Misschien mijn moeders naaisetje. Meer kon ik niet bedenken dat was overleeft. Ow ja, mijn tekenmap en potloden. Van de andere mensen had ik alle spullen niet durven aanraken. Het was nog een bejaard stel geweest en 3 jongeren die al stom dronken waren aan het begin van de trip. Ik zuchtte even en keek naar Dawn.

Kayleigh

Nog slapend draaide ik mij om, en maakte zachte geluidjes. In mijn gedachten hoorde ik Dawn en Jaybee spreken. Het onderwerp 'Wrak' en 'vliegtuig' nam ik in mijn gedachten op, en spookten nog lang door mijn hoofd heen. Uiteindelijk werd mijn diepe slaap minder, en begon ik langzaam wakker te worden. Zodra ik mijn oogjes opende, zag ik Dawn en Jaybee wazig naar elkaar kijken. Nu was het beter te horen waar ze het nou over hadden. Wouden ze ergens naar toe? Een vliegtuig? Wat vreemd, maar het moest zo zijn...

Ik trok zacht het deken van mijn warme lichaam af, die al spoedig weer afkoelde. Ik trok de veels te grote, maar warme kleding aan die ik de vorige dag gekregen had van Dawn. Ik gaf een gaap, en kroop naar de kant toe, waar het trapje al op mij stond te wachten. Ik bleef even zitten om wakker te worden, en hoorde de gesprekken van Dawn en Jaybee aan. Misschien kwam ik er dan meer over te weten.

Hij keek haar aan, ,,Nee ik weet niet wat daar is gebeurt, maar ik heb wel mijn eigen ongeluk mee gemaakt. Daar hem ik ook genoeg gezien. En ik hoef je niet te zien instorten maar de meeste mensen vinden het fijner als er iemand bij is. Daarbij.. Ik heb mensen in zien storten, tot de dood aan toe dus geloof me maar dat ik niet verbaasd zou zijn.." Zei hij en zijn gedachten dachten nog verder. Maar de woorden hield hij voor zich, dat was iets dat haar dan weer niet aanging. Zijn verleden was zijn verleden en hij wist die van haar en Kayleigh ook niet. Dus het was goed zo. Toen hij wat hoorde schoten zijn ogen naar de hut en hij zag kleine Kayleigh op het hoekje zitten. ,,Ze is nu wakker. Laten we gaan eten, aangezien je alles naar buiten heb gehaald.. Kun je wel wat energie gebruiiken." Zei hij zacht en deed een stap richting het kamp. Ze zouden gewoon terug moeten gaan, een paar minuten zou ook niet uitmaken. Hij dacht even aan Jaybee die haar eten naar buiten had gehaald bij het zien van het opensnijden van het konijn.. ,,Ik heb ook wel wat fruit voor je als je dat liever wilt." Zei hij en keek even naar de struikjes die er stonden. Er hingen besjes aan, maar hij wist niet of die te eten waren. Ergens verderop zag hij op een open heidde een paar appelbomen staan. Hiervan was hij wel zeker dat ze het kon eten. Maar een ding snapte hij niet, waarom werd iedereen pas afstandig van vlees waarbij ze het zelf zagen sterfen en met eigen ogen zagen hoe het werd open gesneden. Het was gewoon vlees die je in de winkel ook geseveerd zou krijgen..

Kayleigh

Dawn had mij opgemerkt, en ik hoorde zijn woorden. Mijn maag rammelde dus ik kon wel wat proteïnnes gebruiken, of het nou gezond was of lekker. In een vlot tempo klom ik van het, aan de hut vast gemaakte trappetje af, en liep ik naar de plek waar Jaybee zat. "Hoi Jaybee" Zei ik vriendelijk. Ik ging in de kleermakers zit naast haar zitten, en hoopte dat Dawn het vuur snel aan zou steken. Het was fris. Mijn verbrandde handje genas uitstekend, en alleen een aantal kleine losse en gevoelloze velletjes hingen er treurig bij. Mijn hobby vanaf nu aan was dan ook velletjes plukken. Ik grinnikte bij de gedachten, maar niet duidelijk genoeg zodat Dawn en Jaybee het niet konden horen. Ik had geen zin om mijn gedachten uit te leggen. Voor een 5 jarig meisje was ik toch wel redelijk pienter, behalve als het om vuur draaide. Ik had eigenlijk wel zin om mijn benen te strekken na deze lange koude nacht, aangezien mijn spieren redelijk stijf waren geworden. Ik vroeg Dawn hierom ook of ik mee mocht, op jacht.

dubbel post

Ik knikte naar hem. "Dank je" mompelde ik. Ik was al jaren strikt vegetarier. Geen vlees, geen vis, geen normale kaas en geen andere producten waarvoor dieren hebben moeten lijden. De enige keer dat ik in de afgelopen 4 jaar een hap vlees op heb was gister. Ik keek naar de bessenstruik. Die kende ik wel: bosbessen. Ik liep er voorzichtig naartoe en begon ze te plukken. Ze waren groot en rijp. Ook vond ik struikjes met bramen en frambozen. Er waren er zo veel. Dawn had echt een goede plek voor zijn hut uitgekozen. Ik keek over mijn schouder naar Dawn en Kayleigh. "Willen jullie ook?" vroeg ik voorzichtig en ik liet mijn handen vol bessen zien. Ik voelde me weer een klein kind samen met mijn grootouders in het bos achter het restaurant. Het familie restaurant waar ik uren en uren heb geserveert en als ik niet hoefde te serveren ik op de zolder zat te spelen. Drummen, gitaar, bas, piano, fluit, sax, you name it I played it. Later ook zelf demo's opnemen. Ik wou dat ik ooit terug kon gaan. Naar mijn opa en oma. Zij waren de enige die niet mee waren gegaan op reis. Ik hoopte dat alles goed met ze ging. Als de sateliet telefoon het deed zou ik ze heel even bellen om te vertellen dat het goed ging maar ik hier niet weg kon en ik ze miste. Ow ik miste ze zo. Ik keek naar Dawn en Kayleigh. Zij waren nu mijn familie. Hopelijk, ooit op een dag zou ik mijn oma aan hen kunnen voorstellen.