Into the darkness, into the madness.

Ohnee, dit was echt vreselijk. Ze was dan nog ontzettend dankbaar dat Craiq bij haar was, maar langer dan een paar uur nog hier hield ze het niet meer uit. Ze was één van de weinigen die haar tas nog uit de boot had weten te krijgen voordat al het gedoe gebeurde, wat ervoor had gezorgd dat ze nog enkele spulletjes die nog gebruikt konden worden bij zich had. Ze had zelfs een jurkje nog meegenomen, eigenlijk zonder reden omdat zij en Craiq alleen een middagje weg zouden zijn. Achja, nu had ze in elk geval nog iets bij haar. Ze zuchtte mistroostend terwijl ze opzij keek naar Craiq. "Ik ga dood." mompelde ze hem terwijl ze hem aan keek, maar aangezien ze zijn vertrouwde hoofd zag moest ze ondanks alle tragische dingen toch nog glimlachen. Ze streek een doelloos en dwalend blond plukje van haar haar achter haar oor terwijl haar groene ogen nog steeds op haar vriendje gericht stonden. "Ik ben in elk geval wel blij dat jij erbij bent, ook al ben jij wel het persoon die mij meegesleurt heeft in al dit gedoe. Maar omdat jij het bent vergeef ik het je wel." zei ze waarna er een grijnsje op haar gezicht verscheen. Ohja! Ze herinnerde zich ook opeens weer dat ze godzijdank ook make-up in haar tas had zitten, een haarborstel en ook kauwgompjes. Dat kwam zéker handig uit in deze doodlopende en afschuwelijke wildernis. Ze wisten niet hoe lang ze hier zouden blijven en ze wist al helemaal niet hoe je hier moest blijven. Ze wist niet waar ze eigenlijk beland was, maar ze wist zeker dat het zo'n gebied was waar plotseling wilde beesten uit de bosjes konden springen. Ze rilde even terwijl ze doorstapte, waarbij haar hakken klikten op de harde grondbodem. Arg, nog erger. Ze had hakken aan en dat waren dan ook voorlopig haar enige schoenen. Nééééé.

[Samen met Craiqie. ]

Yes, dit was geweldig! Het kwam weer eens heerlijk onverwacht. Nou ja, misschien was het niet helemaal goed dat ze nu in een bos rondliepen, op een onbewoond eiland, zonder al te veel voedsel. Het enige wat hij nog uit de boot had kunnen redden was een kleine rugzak, die aan zijn linkerschouder heen en weer zwaaide terwijl ze tussen de takken door liepen. Dit was geen aangeplant bos en er waren dus ook geen mooie rechte paadjes. Hij zag aan Ayanna's gezicht dat het haar maar niks beviel, en eigenlijk begreep hij dat ook wel want hij kende haar goed genoeg om te weten dat dit niets voor haar was. Én het was ook nog eens zijn schuld. Hij bleef - een beetje schijnheilig - door glimlachen in de hoop dat ze niet zou gaan uitbarstten. Al was dat eigenlijk wel een leuk trekje aan haar. Zijn ogen kneep hij samen tegen het zonlicht, het was niet eens echt fel maar, het was een gewoonte geworden om dat te doen. Van binnen moest hij lachen om haar gekluns met die hakken, maar dat liet hij natuurlijk niet zien. Eigenlijk hadden ze alleen maar gepland om een middag te gaan varen, in een bootje. Wist hij veel dat het bootje niet goed werkte. Al had hij wel even naar de weersverwachtingen kunnen kijken op internet, die waarschijnlijk vol waarschuwingen stonden over het noodweer. Maar ach, er viel nu toch niets meer aan te doen, ze waren nu hier en moesten zien te overleven. Overleven, dat klonk nogal onwerkelijk, want het was altijd zo makkelijk geweest. Voor hem was het een uitdaging, maar hij vond het toch wel sneu voor zijn vriendinnetje. Gelukkig waren ze nog samen, in je eentje hier rondzwerven was wel écht link. Craiq had werkelijk geen idee waar ze nu waren, maar dat was op dit moment niet het gene waar hij zich het meest zorgen over maakte. Als hij zich al zorgen maakte over iets, was dat over de watervoorzieningen op dit eiland. Tenminste, hij nam aan dat het een eiland was. Hij greep naar zijn rugzak en toverde een kaart tevoorschijn, trok alles nog eens goed na, maar de plek waar ze nu waren stond zéker niet op de kaart. Maar ja wat wou je ook in dit gebied. Het waren allemaal kleine eilanden, onnodig om die op een kaart te zetten, toch..? Toen hij de kaart weer netjes had opgeborgen greep zijn hand naar die van Ayanna. Hij had haar horen praten, waarschijnlijk was het wat geklaag en dat was begrijpelijk. Toch kon hij het niet altijd bevatten dat ze de mooie dingen hier niet zag, maar dat zou vast later wel komen, want hier kwamen ze niet zo makkelijk weg. Misschien zouden ze hier wel oud worden. Craiq kon zich hen niet voorstellen als een oud stel dat bijna niet meer kon lopen en iedere dag maar wat thee zaten te slurpen. "Ik ben in elk geval wel blij dat jij erbij bent, ook al ben jij wel het persoon die mij meegesleurt heeft in al dit gedoe. Maar omdat jij het bent vergeef ik het je wel." Hij lachtte zachtjes en kneep een beetje in haar hand. "Vergeef je me? Ah da's fijn," knipoogde hij. Hij keek even naar haar gezicht, haar blonde haar, en besefte dat hij het nooit meer anders wou. Het zou wel goed komen, samen zouden ze het maken, zo lang ze elkaar niet kwijtraakten konden ze overal doorheen.

Ze kon de plezier van zijn hoofd aflezen, iets wat dan ook echt typisch Craiq was. Iets wat voor een klein deel had gezorgd dat ze toch uiteindelijk wat met hem kreeg, want uiteindelijk vond ze hem geweldig. En dat vond ze dan ook nog steeds. Toch ergerde ze zich nu wel een beetje aan het feit dat hij dit geweldig vond. Hij was op de één of andere manier niet goed wijs. Maar wel leuk niet goed wijs. Hij pakte haar hand vast, iets wat erg vertrouwd aanvoelde. Dat was ook nou zo leuk aan hun. De ene keer kon ze hem niet meer loslaten en de andere keer haatte ze hem. Maar altijd hield ze van hem. Een beetje rare combinatie, maar hij kende haar na al die tijd al zo goed dat hij gewoon wist hoe ze was. En blijkbaar vond hij dat wel leuk en aantrekkelijk ofzo want voorlopig hadden ze al een poos samen. Ach, voorlopig had ze er nog geen genoeg van. En ze wist zeker dat dat voorlopig uit ging lopen tot langer, veel langer. Nogmaals zuchtte ze, iets wat wel automatisch leek te gebeuren. Toen Craiq antwoord gaf en zachtjes in haar hand kneep grinnikte ze even en keek opzij naar hem. "Ja. Ik ben trouwens nog aardig rustig, ook al vind ik dit echt afschuwelijk. Je komt er makkelijk vanaf. Ik heb het je vergeven en je hebt geen woedeaanval of panisch iets naar je hoofd gehad." zei ze met een grijns en haalde haar schouders even zomaar op. "En ik weet zeker dat jij het hier geweldig vind. Ik ga nog liever dood gek." prevelde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd schudde. Haar ogen stonden weer vooruit gericht ook al kon ze het af en toe niet laten om opzij naar Crainq te 'gluren' aangezien het haar nog een klein beetje hoop gaf. En het leek nog zo'n rustige middag wat nog wel te doen was ook al had hij haar moeten overhalen met hem mee te gaan en dan liep het uit tot zoiets. Opeens werd het ontzettend erg weer en eigenlijk had ze nog gedacht dat ze doodging ook. Gelukkig hadden ze hun beiden weten te redden anders was er niks meer van hun over dan twee lijken op de zeebodem. Ook niet zo geweldig. "Aaauw, mijn benen doen pijn." kreunde ze terwijl ze richting Craiq keek en hem zielig aankeek. Achja, ze zouden zo wel stoppen. Hakken, wáárom hakken? Eigenlijk had ze die altijd aan en kon ze er prima op lopen, net zoals anderen op gewone gympen liepen. Maar dit, midden in de wildernis des doods iets was het nogal moeilijk uit te houden. Vooral omdat er niet een duidelijk pad tussen de bomen te vinden was en dat ze telkens over, onder en door takken moesten banjeren. Ook iets wat niet echt op haar lijst van awesome dingen stond.

Ze stapten rustig door, zonder haast, want ze moesten de energie die ze nu nog hadden bewaren als ze nog naar andere plekken wouden komen vandaag. Althans, het leek hier nog aardig veilig en hij had geen idee wat voor andere landschappen er waren. Misschien was hier ergens een plek in de buurt waar nog redelijk schoon water te vinden was. Het laatste wat ze moesten doen is zeewater drinken, maar alleen de meest idiote idioten deden dat. Telkens als hij richting Ayanna keek, viel er een niet-zo-blije uitdrukking van haar gezicht af te lezen. Craiq had echt wel met haar te doen, maar er viel niet zo veel aan te veranderen. Het liefst zou hij haar op z'n rug dragen zo dat ze haar voeten niet meer zo hoefte te kwellen, maar hij was bang dat dat ook niet ging werken. Misschien moesten ze zo maar eens een plek opzoeken om te gaan slapen. Hij had nog een slaapzak in z'n rugzak, die was erg zwaar maar anders moesten ze in de takken gaan liggen en dat leek hem ook niet zo'n best idee. Ze konden het best ergens een kamp opslaan, een vaste plek waar ze elkaar altijd zouden kunnen vinden waar niet zoveel gevaarlijke dieren zaten. Hij wou bijna een opmerking maken van: "Wel, we hoeven ons nu tenminste geen zorgen te maken dat we dikker worden!" Maar hij besloot om dat toch maar niet te zeggen, want dan kreeg hij echt problemen. Hij lachte even in zichzelf. Ayanna moest wel in een hele goede bui zijn om zich zo in te houden. Maar waarschijnlijk had ze ook geen behoefte om bij hem te gaan klagen want ook zij wist wel dat het daar niet beter op zou worden. "Ja. Ik ben trouwens nog aardig rustig, ook al vind ik dit echt afschuwelijk. Je komt er makkelijk vanaf. Ik heb het je vergeven en je hebt geen woedeaanval of panisch iets naar je hoofd gehad." Craiq glimlachte en kreeg even de neiging om haar een dikke zoen op de wang te geven, maar deed dat op een of andere manier niet. Ze kende zichzelf goed. Men, hij hield echt van haar. Hij had nog nooit zoveel van een meisje gehouden. Niet dat hij veel meisjes heeft gehad, hij had er nooit echt behoefte aan, maar Ayanna was echt... Wauw. Ondanks hun meningsverschillen. Misschien was dat juist het leuke aan hun relatie! Hij kon zich niet voorstellen dat alles in een relatie perfect ging en je nooit een keer een ruzietje had. Natuurlijk, tijdens een ruzie dacht hij er nooit zo over, maar toch. "En ik weet zeker dat jij het hier geweldig vindt. Ik ga nog liever dood gek." Weer kon hij zijn lach niet inhouden. En ze kende hem ook. "Jaaah, maar geef toe, het ís hier toch ook prachtig?" plaagde hij een beetje, al meende hij het wel. Achteraf besefte hij dat ze dat nu liever ook niet wou horen. Meestal kon hij op dit soort momenten gewoon het beste zijn bek houden. Maar daar was hij te veel Craiq voor. Weer graaide hij naar zijn rugzak, deze keer haalde hij een fles water tevoorschijn, de laatste die hij nog bij zich had. Voordat hij zelf een slok nam reikte hij de fles naar Ayanna, zij moest ook wel behoorlijk dorst hebben. Jep, dat was het laatste wat hij bij zich had: een slaapzak, een kaart en een fles water - O ja, en een mobiel, maar die werkte hier toch niet. Zijn portomonnee moest ergens in zee rond drijven, niet dat daar veel waardevols in zat. "Aaauw, mijn benen doen pijn," klonk opnieuw haar stem, en meteen werd hem het zielige gezichtje toegewerpt. Stoppen was voor hem geen optie, daar dacht hij gewoon niet aan. Hij was te nieuwschierig wat er hier verder nog was. "Ik draag je wel even, tot we bij de rand van het bos zijn. Dan kunnen we daar gaan rusten, misschien slapen," sprak hij. Hij leek wel een vader. Langzaam werd de lucht donkerder, het leek wel alsof, bij iedere stap die ze zetten, de zon iets verder naar beneden zakte. Als het avond werd kwamen de beesten tevoorschijn en dan was het pas écht oppassen geblazen. Ze konden elkaar nu al bijna niet horen door het oorverdovende vogelgezang en bladgeritsel.

Af en toe hoorde ze een soort knakje, het geluid dat liet blijken dat een tak onder haar hakken breekte en dat was weer iets waardoor ze op moest letten om niet te struikelen. Het werd al donker, en hoe verder ze de wildernis in liepen hoe donkerder het leek te worden. Ze schatte dat ze over zo'n uurtje niks meer zouden zien van de donker. Het eerste wat ze nu moesten doen was een plek zoeken waar ze konden slapen en misschien iets van een hutachtig iets bouwen. Een soort klein verblijfje waar ze sliepen en misschien iets konden vinden waarmee ze iets van vuur konden maken. Ze wist niet precies wat ze allemaal in haar tas had zitten, een reden om er zo even in te kijken. Wie weet zaten er nog meer handige dingen in, natuurlijk niet alles, maar het kon iets zijn wat handig was. Haar blonde lokken werden zo nu en dan meegetrokken als er een windje speelde maar gelukkig was het nog aardig mooi weer hier. Het zag er qua lucht niet uit alsof het ging regenen of onweren, en ondanks dat de lucht bijna helemaal donker was was het nog aardig warm. Tenminste, niet koud. Haar ogen dwaalden af naar de zijkant waar ze iets in de bosjes hoorde ritselen, niet zien kunnend wat het nou werkelijk was. Het geluid stopte, iets waardoor ze er niet meer naar omkeek. Ze besloot dat het vast iets van een vogeltje was geweest.. Of de wind. "Jaaah, maar geef toe, het ís hier toch ook prachtig?" zei hij met een lacherig toontje in zijn stem, iets waardoor zij ook even lachte. "Nee." zei ze vastbesloten terwijl ze hem plagerig en zacht duwtje gaf. Nog steeds was er geen vorderingen in hun reisje gekomen want nog steeds was het een volle brei van hoge bomen en verder.. Niets. Nogmaals keek ze naar Craiq door zijn vervolgende woorden en glimlachte liefjes. "Neejoh, dat is veel te zwaar. En ik hoef ook nog niks te drinken, neem jij het maar. Ik kan nog wel even zonder." zei ze hem en net toen ze weer vooruit keek merkte ze een soort van lichtvlek op. "Kom!" zei ze enthousiast terwijl ze hem meesleurde en voor zo ver het mogelijk was over de takken op de grond rende. En jahoor, ze had gelijk. Ze kwamen uit op een klein rond open veldje waar een smal riviertje door stroomde. Nou, dat was pas toeval en ontzettende geluk. Ze keek opzij naar Craiq en opende haar mond om iets te zeggen. "Wow, is dit niet geweldig? Oke, eigenlijk vind ik het hier nog steeds lelijk maar.. We kunnen hier slapen. Toch? En we hebben water, als het vers is tenminste maar ik denk van wel." zei ze, waarna ze breed grijnsde. Zonder er over na te denken plofte ze zachtjes op de grond en sloot voor kort even haar ogen. Hehe, eindelijk konden ze even uitrusten. Ze wist niet wat Craiq allemaal bij zich had in zijn rugzak maar ze besloot even te kijken wat voor spullen zij bij haar had. Ze kiepte haar tas om en vond inderdaad een borstel, wat make-up en kauwgompjes maar ze had ook meer. Ze ontdekte een aansteker - waarom die er in zat wist ze eigenlijk niet, ze rookte niet eens -, dat was pas handig! Ook kwam het beloofde jurkje eruit en nog spulletjes zoals een luchtje en een scheermesje - kon ook nog wel van pas komen, konden ze ook dingen mee doorsnijden. Ze liet ook de bovenkant van haar lichaam op de grond zakken zodat ze op het gras lag en staarde naar de lucht om vervolgens haar blauwe ogen op Craiq te richten.

Na een lange tijd wandelen begonnen ook Craiq's voeten pijn te doen, het ging van middag naar avond, en binnenkort van avond naar nacht. Er was bijna geen vuiltje aan de lucht, wat hem ook gerust stelde, plus daardoor waren de eerste sterren al goed te zien. Tussen de bladeren door probeerde hij te ontcijferen of hij nog sterrenbeelden zag, daaruit kon hij halen waar het noorden was, en dat was nu zeker van belang om te weten. "Nee." Kreeg hij als antwoord, hij lachte een beetje, al vond hij het nog steeds jammer. Hij had het flesje water nog steeds in zijn hand, zag het water klotsen door de stevige stappen die ze maakten. Toen Ayanna had meegedeeld dat ze het te zwaar vond, hield hij kort zijn schouders op, en staarde voor zich uit, of nu dan eindelijk de rand van het bos zichtbaar was. Ze had blijkbaar nog niet dorst, dus trok hij zijn arm terug, naam een paar slokken en stopte het flesje terug in zijn tas. Nu zijn hand weer vrij was, pakte hij die van Avery opnieuw beet, alsof hij haar niet wou loslaten, bang was om haar kwijt te raken. Natuurlijk vertrouwde hij erop dat ze hier samen wel uit zouden komen, maar toch was er nog die kleine onzekerheid over de gevaren op dit eiland, die het een écht avontuur maakten. Een avontuur zonder spanning was geen avontuur. Het gevoel dat hij kreeg als hij een rots beklom, en er net een steen onder zijn voeten afbrokkelde waardoor hij op het nippertje niet viel, dat gaf hem een ontzettende boost, dan schoot de adrenaline door zijn lichaam. Maar voorlopig hoopte hij - voor zijn vriendinnetje - dat ze geen rotsen hoefden te beklimmen of gevaarlijke dieren tegen zouden komen. Dit gebied leek nog aardig rustig, maar het klimaat leek hier nogal vreemd te zijn, dus kon hij nergens een oordeel over vaststellen. Toen hij zijn aandacht er even niet bij had, hoorde hij plotseling een "Kom!" Naast hem. Hij keek in dezelfde richting als Avery en ontdekte waarom ze nu voor het eerst zo enthousiast was. Ze trok hem mee, en kwamen uiteindelijk bij een klein, open veldje uit, waar een smal riviertje tussen het gras zichtbaar was, het water leek erg helder. "Awesome," fluisterde hij verbijsterd. Dat was nog eens geluk! Zijn ogen ontmoetten die van Avery. "Wow, is dit niet geweldig? Oke, eigenlijk vind ik het hier nog steeds lelijk maar.. We kunnen hier slapen. Toch? En we hebben water, als het vers is tenminste maar ik denk van wel." Craiq keek haar voor een lange tijd aan, glimlachend, richtte daarna zijn blik naar de hemel waar duizenden sterren schitterden. Ze waren hier nog beter te zien. Toen liet hij zich vallen, in het gras, met zijn armen en benen wijd en slaakte een diepe zucht. Starend naar de lucht, maakte hij een rare beweging, een engel in het gras, in plaats van in de sneeuw. Even snel stond hij weer op, haalde een slaapzak uit zijn tas en gooide die op de grond neer. Yes, hier konden ze mooi de nacht doorbrengen. Uit het niets legde hij zijn handen op Avery's wangen en kuste haar een paar keer op haar voorhoofd. Ze moesten een aantal flessen met water vullen, hout sprokkelen en eten zoeken, maar het liefst zou hij in zijn slaapzak kruipen en een heerlijk dutje doen.

Zo staarde ze voor een tijd naar de lucht. De glinsteringen die de sterren met zich mee brachten en zo ook de maan weerspiegelde in haar ogen die opvielen dankzij de donkergekleurde nacht. Haar haren lagen verspreid over het groene gras en enkele lokken lagen over haar schouders. Normaalgesproken zou ze zowat doodgaan als haar haar in aanraking kwam met iets wat het niet hoorde te zijn, maar op dit moment kon het haar even niks schelen. Waarschijnlijk kwam dit ook door het feit dat ze sowieso al blij was dat ze iets als dit gevonden hadden, iets waar nog een klein beetje normaal leven te vinden was waar ze normaal water konden halen. Craiq was trouwens ook nog eens een heel hándig persoon: hij wist ontzettend veel over de natuur en al dat soort dingen. In tegenstelling tot haar. Oké, echt dom was ze niet, maar de slimheid die hij in zijn hersenpan had verschilde nogal. Iets wat voor een nieuwe geruststelling zorgde. Ze kwam weer overeind om alle losse spullen die ze daarvoor uit haar tas had gehaald terug te stoppen en zag toen dat ook Craiq neerplofte. Hij maakte een beweging die je vroeger altijd in de sneeuw maakte: een zogenaamde sneeuwengel. Ze lachte toen hij dit deed en stond op om vervolgens haar lichaam even af te kloppen voor de plakkende grassprietjes. Ook hij stond op en gooide iets wat op een slaapzak leek op de grond - iets wat het uiteindelijk ook bleek te zijn. Shit, die had ze niet. "Woopsie, ik heb geen slaapzak bij me." Zei ze, en controleerde nog heel eventjes voor de zekerheid haar tas, waar inderdaad geen slaapzak bij te vinden was. Shit. Ze draaide zich om en keek naar Craiq en trok een 'oeps-die-had-ik-eigenlijk-wel-bij-me-moeten-hebben-blik. Ze zuchtte even teneergeslagen door haar eigen stomheid. Ze wist niet echt wat Craiq van plan was te gaan doen met het schip, iets waardoor ze eigenlijk überhaupt niet aan een slaapzak gedacht had. Toen Craiq haar een paar keer op haar voorhoofd kuste glimlachte ze, en drukte ook een kusje op zijn lippen. "Ik ben echt héél dom. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan." Mompelde ze, terwijl ze haar hand door haar haar haalde om ook daar wat gras uit te halen. Voor even klonk er geritsel achter haar, iets waardoor ze zich omdraaide. Gelukkig was er niets te zien en was de oorzaak waarschijnlijk gewoon de wind die door de boomtoppen raasde. Haar blonde haren werden voor even meegesleurd met een klein windje die vervolgens weer verdween in het niets. Haar hakken prikten zich automatisch vast in het gras, iets waardoor het het lopen alleen maar verhinderde. Het enige geluid wat er op het moment speelde was de wind en het geluid van kabbelend water wat tegen de rivierranden beukte. En zachte, bijna onhoorbare ademhalingen die van hun vandaan kwamen. Er leek per minuut wel een stuk of honderd sterren bij te komen, iets wat betekende dat de tijd met de minuut snel voorbij tikte. Ze was best moe. Niet héél erg, maar toch voelde ze wel dat het laat was - iets wat bij Craiq ook wel zou zijn. Ze moesten wel nog vuur zien te maken, iets waarvoor de aansteker van pas kwam, zodat het 's avonds niet al te koud werd. Op dit moment had ze niet eens iets om op of in te slapen, dus misschien werd slapen sowieso al moeilijk.

De lucht leek alleen maar donkerder te worden, opeens in een vlot tempo was al het licht verdwenen, zijn ogen wenden langzaam aan het duister maar meteen veranderde de sfeer. De omgeving werd griezelig, de bomen zagen er uit als monsters en het was tè stil. Natuurlijk was Craiq niet echt een bang type, maar het werd er niet gezelliger op en het benadrukte hun ingewikkelde situatie. Zorgen, daar had hij gelukkig geen last van. Maar hij wist dat Ayanna daar wel last van had, daarom probeerde hij het positief te houden en haar zo gelukkig mogelijk te houden. Zijn brein ging na een tijdje weer aan het werk en hij bedacht dat ze nodig een vuur moesten maken, één van hen moest terug het bos in, dat zou hij wel even doen. "Woopsie, ik heb geen slaapzak bij me," klonk de meisjes-stem. Of vrouwenstem. Nee, meer tussen in eigenlijk. Dat betekende maar één ding; ze moesten samen in één slaapzak. Een grijns verscheen op zijn gezicht, voor de zoveelste keer, want dit vond hij natuurlijk helemaal niet erg. Al zou het wel een beetje krapjes worden, zijn zakkie was de grootste niet, hij had nu eenmaal niet verwacht dat ze zouden zinken, op een onbewoond eiland terecht zouden komen én hier in de middle of nowhere moesten gaan slapen. Tsja. Hij voelde haar lippen voor een kort moment op die van hem, wat hem een korte kaboom-gevoel gaf, al was het zoiets simpels. "Ik ben echt heel dom, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan." Zijn grijns werd alleen maar breder. "Geeft niet! Kunnen we elkaar warm houden. Een win-win situatie." Dat laatste klonk als zo'n reclame-gozer die iets ontzettend slechts probeert te verkopen. Hij keek haar recht aan, een beetje naar beneden, want ze was net iets kleiner. Hij viel niet op meisjes die groter waren dan hem. Gooide een blik op de bomen, het leek daar nog duizend keer donkerder dan hier op het open veld, waar de maan een gelige gloed over het gras legde. "Ik ga wat hout halen, ben zo terug," knipoogde Craiq en stapte op het duister af. Tussen de bomen viel het heel erg mee, hij keek soms achterom naar Ayan, dan weer naar de grond, pikte hier en daar een stronkje, brak takken van andere takken af, vervolgde zo zijn tocht. Oplettend, want de nachtdieren waren nu op de loer, en hij kon zo maar de weg kwijt raken. Hij dacht aan zijn zakmes, die hij vergeten was mee te nemen voor de zekerheid. Je wist maar nooit wat je tegen zou komen.

[Sorry voor de faalheid dat ik telkens "Avery" gebruikte in de vorige post :')]

De brede grijns van hem die door haar vervolgende woorden alleen maar breder werd zorgde ervoor dat ook zij een grijns moeilijk kon onderdrukken. Hij was altijd zo vrolijk en optimistisch; iets wat ervoor zorgde dat zij vaak ook in een vrolijk humeur werd gesleept al was ze van tevoren boos of chagrijnig geweest. Hij wist haar altijd wel op te vrolijken met iets. Iets waardoor er op dit moment ook een grijns op haar gezicht was verschenen, alleen omdat hij zo'n aanstekelijke glimlach op zijn gezicht had staan. "Geeft niet! Kunnen we elkaar warm houden. Een win-win situatie." Ze grinnikte en gaf hem gelijk. Het was immers wel waar. En alsof ze überhaupt dood ging als ze bij hem moest liggen - not. Ze wist nu al dat het aardig krappies ging worden, maar ze wist ook al dat dit niet erg zou worden aangezien het 's nachts echt ongelovelijk koud zou worden. Dat wist ze niet, maar ze had wel zulke vermoedens. Door de duisternis die over het onbewoonbare en al donkere bos viel zorgde ervoor dat de stemming alleen maar griezelig werd, iets waardoor het kleinste geritsel al voor een schrikreactie zorgde. Gelukkig was het voorlopig veilig, iets wat hopelijk een hele poos zou aanhouden. Of altijd, nog beter. "Mooi dat je het niet erg vind." antwoordde ze, door haar dankbaarheid nogmaals een kus op zijn lippen plaatsend. Ze glimlachte terwijl ze hem daarna aankeek en luisterde naar zijn andere woorden die lieten weten dat hij hout ging zoeken. "Oke, blijf alsjebliéft in de buurt. Anders ga ik echt dood van de angst als ik hier in m'n eentje zit. En als ik bedenk dat jij ergens in de middle of nowhere in je eentje loopt." zei ze, keek hem op een ietwat strenge manier aan maar de glimlach kwam toch weer terug op haar gezicht omdat hij met zijn vrolijke gezicht knipoogte. Hij was toch ook zo'n schat. Gelukkig wist ze hem de hele tijd in de gaten weten te houden, omdat hij niet al te ver was en ze hem vaagjes tussen de bomen kon zien. Ze besloot weer te gaan zitten en plofte zachtjes neer op de slaapzak die op de grond lag waardoor haar kleding niet vies zou worden en trok haar tas naar haar toe. Nu ze dan toch voor eventjes niks te doen had besloot ze haar tas nog maar eens door te spitten. Opeens kwam ze erachter dat ze de pil was vergeten, iets die ze al een hele poos slikte. Balen, iets waardoor ze ongesteld en zwanger kon worden. Lekker als er een een of andere rondzwerver aankwam met slechte bedoelingen. Niet dat dit gebeurde, maar haar gedachtes sloegen weer eens op hol. Achja, pech dan maar. Ze pakte even de kleding eruit die ze bij zich had, herinnerend dat ze toch echt iets waarin ze kon slapen bij zich had - iets wat ze ook op de boot zou gebruiken. Misschien was het wel iets te koud, maar ze wou het niet riskeren om in dit jurkje te gaan slapen en dan meer kleding vies te maken dan nodig was. Ze vond inderdaad een soort satijnen, strakke en misschien zelfs sexy te noemen jurkje waarin je kon slapen. Zonder schaamte trok ze haar jurkje over haar hoofd - immers kon toch niemand haar zien, hoogstens Craiq die in de verte bezig was - om vervolgens het nieuwe 'jurkje' over haar hoofd te trekken. Ze gooide haar haren over haar schouders en plofte weer neer, om haar jurkje op te vouwen en hem terug te doen in haar tas.

[Haha, doesn't matter aapie! =D]

Verzonken in de kleur van haar ogen bleef hij staan, zijn handen stak hij in zijn zakken, zijn haar zat in de war maar dat was wel het laatste wat hem boeide. Hij las een vrolijke, tevreden uitdrukking van haar gezicht, dat gaf hem een gevoel van rust, ze was alle problemen even vergeten. En dat moest ook, want aan drukte en zorgen heb je dus niets. "Mooi dat je het niet erg vindt," was het antwoord. En hij ontving nog een kus. Vlak voor hij een stap tussen de bomen wou zetten, klonk er achter hem: "Oke, blijf alsjebliéft in de buurt. Anders ga ik echt dood van de angst als ik hier in m'n eentje zit. En als ik bedenk dat jij ergens in de middle of nowhere in je eentje loopt." Hij lachte, hardop, het was een beetje een verontwaardigde lach en zijn stem was een beetje schor door zijn droge keel. De ultieme mislukte lach, maar er was verder niemand die hem kon horen behalve Ayan - hoopte hij. "Als ik over een uur nog niet terug ben moet je keihard gillen!" riep hij naar haar toe, terwijl hij in de bosjes verdween. Het was een grapje, uiteraard. Zo lang in de kou lopen was een slecht plan, en hij wou haar niet zo achterlaten. Een rilling ging door hem heen bij de gedachte dat iemand- of iets haar ook maar aan zou durven te raken. Opeens een stroom van woede, alsof het echt gebeurde, maar gelukkig was het zijn verbeelding maar. Het was ontzettend stil in het bos, alleen soms wat gefladder, gekraak. Enthousiasme toen hij plotseling de schim van een hert zag, vaagjes, in de verte, maar het was zeker een hert. Geen monster. Een dikke vette grijns ontstond toen hij er over dacht om Ayanna aan het schrikken te maken, door een laken over zich heen te trekken en achter haar te gaan staan. Maar dat leek hem toch niet zo'n goed plan, ze zou nog flauwvallen. Soms bukte hij om naar een flinke tak te reiken, hij schrok op toen er plotseling een geluid was, van heel dichtbij. Toen viel zijn blik op een rare inham in de grond, was dat een voetstap? Het was zeker een groot dier. Een heel erg groot dier. Hij pikte het laatste stuk hout van de grond en ging er als een speer vandoor, niet rennend, want dat was gevaarlijk en opvallend, maar in een snelle pas. Goeiegod, er zou maar een beer zijn.

"Als ik over een uur nog niet terug ben moet je keihard gillen!" Iets waardoor ze moest grinniken, maar toch bezorgde het op de één of andere manier een rilling over haar rug. Het zal maar gebeuren. Snel, héél snel zette ze die gedachtes uit haar hoofd en besloot zich op iets anders te concentreren. Soms hoorde je nog wel eens geritsel, waardoor ze verschrikt opkeek, maar uiteindelijk bleek het niets meer dan de wind te zijn - gelukkig. Ze liet haar bovenlichaam achterover vallen zodat ze op de slaapzak lag en staarde even naar boven. Het maakte haar uiteindelijk alleen maar onrustig, dus kwam ze weer overeind en begon weer wat in haar tas te kijken. Ze haalde er haar vertrouwde mobiel uit die hier - zo jammer genoeg - geen bereik had en die ze alleen gebruiken kon voor muziek.. En foto's. Niet iets waar je behoefte aan had als je in zo'n situatie als hier in de middle of nowhere terecht kwam. Waarvan niemand wist dat ze er waren. Weer liep er een rilling langs haar ruggengraat en haalde haar nagelvijl maar uit haar tas om wat tijd te doden en haar nagels maar te gaan vijlen. Ze staarde in de verte, naar het niets, gewoon richting de plek waar Craiq weg was gegaan. Aan het begin hoorde je zijn voetstappen nog, maar na een aantal minuten was het geluid verdwenen en klonk er niets anders dan geritsel en het geluid van geluidmakende vogels. Plotseling, toen ze zichzelf net een beetje rustig had gekregen, klonk er een geluid. Een héél raar geluid. Het was een soort gebrul, het leek wel een dier. Een beer, of leeuw, of wat dan ook. Oké, nu was ze bang. Echt heel erg bang. "CRAAAAAAAAAAAAAAAAAAAIQ." Schreeuwde ze, nadat ze een keer hard gegild had, zodat hij het wel moest horen. Niet dat hij persé in gevaar was, het geluid klonk immers van héél ver. Maar toch, dit was gewoon te eng. Gelukkig weerklonk het geluid van voetstappen weer. Snel stond ze op, liep, of eerder gezegd rende richting hem en pakte hem bij zijn hand om hem vervolgens mee terug te 'sleuren' naar de plek waar het naar haar mening veilig was. De enigste plek die ze op dit moment veilig kon noemen. "Jezus, gelukkig maar." zei ze, op adem komend. "Oke.. Gelukkig.. Er is niks meer aan de hand. Vergeet dat houtgedoe, jij gaat voorlopig serieus echt niet meer weg." Ze liet zich weer vallen op de slaapzak en trok haar benen op tegen haar lichaam. Nogmaals rilde ze even, niet wetend of het van de angst was die langzaam begon weg te varen of van de kou die ze opeens opmerkte.