Forest, animals and everything

De donkerblauwe ogen van Dawn dwalen rond. Hij was hier nu al zo'n 2 dagen aan het rond dwalen, familie had hij niet en was ook niemand verloren dus grote rauw had hij niet. Hij zucht kort en kerft een klein gaatje in de schors van de boom, het was een steentje die hij gebruikte. De eerste dag had hij deze gemaakt. Hij was met twee stenen langs elkaar gescheurd en zo was dit steentje steeds scherper geworden. Hij kon zijn vinger eraan open halen, maar was dat niet vanplan. Dit zou dieren lokken, roofdieren waarschijnelijk. En vliegen die hun eieren in wonden leggen. Zin in maden in zijn vinger.. Nee dat was niet het plan. Hij moest hier hoe dan ook weg komen. Een strand zoeken, gebroken takken. Alles waarmee hij een groot vuur zou kunnen maken en zo een rookpluim. Dit zou misschien buitenstanders lokken. Hij hoopte het, want na twee dagen was hij het zat in deze natte jungel. Na die twee dagen was zijn simpele maar handige hut klaar. Hij had een tak gezocht, diverse boomstammen en zo zijn hut gemaakt en uitgebreid. Lianen waren hier genoeg. Als hij wou zou hij kunnen overleven, maar dit was niet iets wat hem riep. Hard trok hij de steen terug en boog door zijn knieën heen en keek op de grond. Mieren, ze waren rood en hadden gigantische kaken. Geen plek om lekker te zitten dus. Hij keek omhoog, ergens daar tussen die bomen slingerde een donkere gedaante, aangezien hij de geluiden gebestudeerd had ging hij ervan uit dat een aap hem vergezelde met deze reis. Hij had de chimp al meerdere malen tegen gekomen maar niet het genoegen genomen om dichterbij te komen. Hij zuchte weer en duwde zich overeind. Terug naar zijn hut dan maar, Dawn had genoeg verkend voor vandaag. Nog steeds had hij geen strand gevonden. Waarschijnelijk zou dat nog maanden duren. De man die hem mee had genomen naar het bos was nu dood gegaan. Zelf lag hij eerst aan een open kust.. Dawn kon zich maar vaag dingen herrineren. De man nam hem mee en storf gisteren. Een metgezel kwijt, maar dat gebeurde nou eenmaal. De man had hem gered maar andersom kon het niet. De oude man was doodziek en had ook geen levenslust meer over. Zwak dus. Te zwak in de ogen van Dawn. Hij klom terug over de stronk en na een reis van 20 minuten was hij terug bij af. Het zelfde hutje, dezelfde bomen.. Zijn handen plaatste hij op een klein zwak boompje en hij trok het naar beneden. Met zijn volle gewicht leunde hij erop en hoorde het al kraken. Het bladerdak moest elke dag worden bijgezet. Anders kwam er regen of beesten door. Hij trok de gigantische bladeren eraf en zette ze op het dak vast tussen al de andere bladeren. Plots voelde hij een steek in zijn been, en zag dat een grote vlieg, teminste een vlieg achtig beest weg vloog. Zijn voet begon rood te worden. ,,Damn.." Mompelde hij en zakte op het veilige platvorm neer en keek naar zijn voet. Dit was al de 2e keer dat hij gebeten werd.

Iedereen welkom

Kayleigh

Ik was wakker geworden bij het waterige gedeelte, waar ik was aangespoelt. Ik was koud, en wist niet waar ik heen moest, laat staan dat ik wist waar mijn papa en mama waren? Ik was nog niet zo'n goede spreker, maar een paar woorden kon ik wel uitbrengen. Ik wist zelfs dondersgoed wat die woorden betekenden. Ik was een kleine dappere meid, en had ook niet een andere keus dan de vreemde wereld om mij heen te verkennen, om nieuwe dingen te ontdekken, en misschien mijn familie weer terug te vinden. Ik stapte dapper door de struikjes en hoge bomen die om mij heen stonden, en keek mijn wereld uit. "Mam?" riep ik uit. Ik hoorde geritsel van takjes en geruis van de waaiende bomen om mij heen. Waar moest ik nou heen? Ik wou naar huis toe, naar mijn veilige huis, en mijn familie. Ik had ook dorst, maar waar was mijn lekkere kinder ranja nou? Mijn drinkflesje lag niet bij mij.
De kou drong door mijn kleine lichaam heen. Ik was helemaal doorweekt, en zou onderkoelt raken als er nu niet iemand was die mij zou kunnen helpen.

Hij had zijn ogen naar zijn enkel gericht en zag dat het een klein beetje opzwelde, ,,Tering vliegen.." Mompelde hij en pakte het eigen gemaakte potje waar een zalfje in zat. Hij smeerde het op de bult en nam de trap weer mee naar beneden. Tijd om een van de 28 koffers uit te zoeken.. Er kon namelijk iets bruikbaars in zitten. Hij pakte een van de koffers beet en opende deze. Gelukkig hadden ze niet allemaal een slot en kon je hem gewoon open klikken. Hij zag dat er in deze kleren zaten, handdoeken. Een handzalf.. En een tandenborstel. Hij zuchte en pakte de bruikbare spullen eruit en legde deze op de hogere verdieping. Dawn zijn ogen gingen naar de volgende koffer.. Helaas weer een slot, hij bromde wat en pakte een dikke tak en begon op het slot te rammen. Deze ging moeilijk open maar toch hoorde hij een klik... Niet alleen dat. Een angstig hulp geroep op een Mama hoorde hij. Teminste, angstig kon je het niet noemen maar dit klonk ook niet erg vrolijk. Heel erg kinderlijk dat wel, zijn ogen schoten naar de bosjes en hij stond op. Kon er een kindje gestrand zijn? Hij duwde zich overeind en liep op het geluid af. Niet veel later zag hij een jong meisje die van top tot teen doorweekt was. Ze keek om zich heen, nieuwschierig liep hij naar haar toe, ,,Hey meisje." Zei hij en glimlachte, hij had een zwak voor kleine kinderen. Hij keek het kleine meisje met bruin haar aan, ,,Ik ben Dawn." Zei hij en ging op zijn hurken. ,,Je bent helemaal doorweekt, als je je niet gauw droogt kan je onderko.. kan je het heel erg koud krijgen en daardoor ziek worden. " Zei hij en keek rond. ,,Kom maar even met mij mee," Besloot hij en keek naar achteren, in die hut woon ik." Zei hij en wees naar de hut. ,,Onder liggen allemaal koffers, misscchien zit er iets voor jouw in." Zei hij en stond op. Het meisje kon niet ouder zjin dan 5 jaar.. Nee dit was nog een jong kindje.

Kayleigh

"Ik mag niet met vreemde mensen mee, van mama.." Zei ik zacht en ondeugend. Ik had het welliswaar steen koud, maar had nog niet zo'n verstandige gedachten door mijn jonge leeftijd. Ik wist niet beter dan dat mijn moeder gewoon ergens heen is gegaan, en ik verdwaald was. "Kan jij mij helpen met mij weer warm maken?" Ik heb nog geen idee van dat ik alleen was op een eiland, met onbekende mensen, zonder familie. Mijn familie waren overleden, maar daar was ik niet van op de hoogte.

Ik liep maar met Dawn mee, naar zijn hut. Alles beter dan deze kou bedacht ik mij..


Damn, ik ben zo inspiratieloos.. (misschien komt het nog)

Hij hoorde haar stem en zijn gezicht vertrok, later zou hij het haar wel vertellen. ,,Je mama is waarschijnelijk in een lange slaap." Zei hij voorzichtig en keek haar aan. ,,Ik kan je wel even een paar handdoeken en nieuwe kleren geven. Dan word je vanzelf weer helemaal warm." Zei hij en glimlacht kort. Echt zielig dat een meisje van die leeftijd haar moeder en vader kan verliezen.. Hij kijkt naar zijn hut en zucht zachtjes, ,,Kom maar mee, ik zal je niks doen. Maar je moet wel beloven dat je voorzichtig doet." Zei hij en keek om zich heen, ,,Goed bij mij blijven en nergens aanzitten, hier zitten dieren die mensen kwaad willen doen. Dus blijf dicht bij me en zit nergens aan." Zei hij iets wat streng, maar het zekere voor het onzekere.. Het zou namelijk niet fijn zijn als dit kleine kind nu al aan haar einde kwam. Hij liep met haar mee naar de hut, ,,Ga jij maar boven zitten." Zei hij en zocht enkele koffers uit die ook van een kindje was geweest. Misschien was het iets te groot maar beter dan te klein. Hij pakte nog een handdoek en legde deze ook boven neer, ,,Je kan je even uitkleden, drogen en weer aankleden met de nieuwe kleren die zijn een stuk warmer. Roep me maar waarneer je klaar ben, ik ga beneden koffers uitzoeken." Zei hij en glimlachte naar haar. ,,Alles licht boven. Als je iets mist moet je het maar zeggen." Informeerde hij de kleine meid. Het zusje van zijn ex-vriendin was ook zo'n schat van een meid geweest. En daarmee kon hij ook gewoon goed opschieten.

[Geeft niet ]

Kayleigh

"Is goed" Zei ik opgewekt. Er lag een handdoek en kleding voor mij, die kon ik aan doen zodra ik weer helemaal droog was. Ik kleedde me uit en maakte me droog.
"Ze zijn een beetje te groot!" riep ik naar Dawn. Ik klom naar beneden, en liep naar Dawn. Ik liep op de pijpen van de broek, en de mauwen hingen over mijn handen heen. Ik was ook zo'n klein en dun meisje.. Het was zeker wel warmer dan in de natte kleding die ik daarnet droeg. Ik dacht nog een terug aan mijn ouders. "Maar waar zijn mijn mama en papa dan nou?" Ik wou wel graag bij ze zijn, want het voelde niet goed om zo alleen te zijn. Mijn lippen begonnen een beetje te trillen, en kleine traantjes sprongen in mijn ogen. "Kan je mij asjeblieft mama brengen?" Vroeg ik zacht met een piepig stemmetje van het huilen.

Hij hoorde de stem en keek op, ,,Oh.. Dat maakt niet uit, beter te groot dan te klein." Zei hij grijnzend en keek naar voren. Voor het hutje had hij een klein kampvuurtje gebouwd. Niet aangestoken, maar het geraamte. De stenen lagen erom heen en in het midden lagen de takjes. Hij hoorde haar stem weer en keek haar aan, haar lip begon te trillen en tranen biggelde over haar wangen heen. Hij stak zijn armen naar haar uit, ,,Meisje.. Ik moet jouw wat vertellen." Zei hij zacht en klopte naast zich, ,,Waarschijnelijk.." Hij dacht na, ,,Zijn jouw papa en mama een hele lange slaap aan het doen." Hij keek haar aan, ,,Maar, dat doen die van mij ook. Alleen de mijne worden niet meer wakker. Maar maak je geen zorgen, ik zal goed voor je zorgen tot je mama weer hier is." Zei hij en glimlachte naar haar. ,,Ik was 10 jaar toen mijn papa en mama zo'n slaap gingen doen." Zei hij en keek het jonge meisje aan. Ze had grote bruine oogjes. Het deed hem denken aan de kleine Jasmin, het zusje van zijn ex-vriendin. Ach aan die zus wou hij niet eens meer denken. Liefde gaf problemen.. Altijd. Hij zuchte zachtjes en keek het kleine meisje aan, ,,Mijn naam is Dawn.." Zei hij zachtjes. ,,Mag ik jouw naam weten?" Vroeg hij zachtjes en stond op. Hij pakte de natte kleren en hing ze over een oude gespannen liaan. Dawn pakte twee houtjes en pakte enkele gedroogde blaadjes en een soort van stro. De stro en blaadjes stopte hij in een gat van het houtje en ging er met de andere overheen. Zo snel totdat er een vuurtje ontstond. Inmiddels luisterde hij naar de kleine meid,

Kayleigh

Ik vond het gerucht 'een lange slaap' nogal vreemd, maar het was geloofwaardig voor een meisje van mijn leeftijd. Ik ging er maar vanuit dat ik mijn moeder en vader binnenkort weer tegen kwam, en dan zweerde ik ze nooit meer te verlaten voor zover ik dat zelf kon beslissen. "Ik heet Kayleigh" Zei ik zacht. Ik ging op mijn knietjes bij Dawn en het vuur zitten, zodat ik een beetje opwarmde, en mijn verkoudheid zo een beetje kon verkorten. Ik vond het heerlijk warm hier bij het vuur, maar mijn maag knorde van de honger, dus ik hoopte er op dat Dawn iets te eten kon mee brengen, aangezien ik daar nog niet zelf voor kon zorgen. Ik wachtte daarom maar op de mogelijkheid dat we zometeen nog iets zouden eten, in de hoop dat niet lang meer duurde. Ondertussen pakte ik een takje, wat dicht bij het vuur lag en brak het door midden. Dit vervolgde ik meerdere malen om mijn verveling te verminderen. "Woon je alleen?" Vroeg ik zacht. Inmiddels kon het takje niet verder door midden, en besloot ik de kleine stukjes afgebroken overblijfselen maar in het warme vuur te gooien waarbij ik niet na dacht over de warmte die er vanaf kwam, waardoor mijn kleine handje een vlam raakte. Een gilletje kwam er van te pas, waar Dawn duidelijk van schrok. Nu moest ik huilen van de pijnlijke brandwond die ik er van over gehouden had.

Dawn zette de kleine steentjes die ernaast lagen wee in de cirkel zodat het vuur niet veel verder zou komen. Het was hier wel een nat gebied maar af en toe had je dagen.. De eerste dag dat hij hier "bewust" was was het ontzettend warm. Je kon wel zien dat de tempraturen stegen en daalde. De stem van het kleine meisje klonk weer, die blijkbaar Kayleigh heette. ,,Mooie naam hoor." Prees hij het kleine meisje en zag dat ze met haar hand gevaarkijk dicht bij het vuur kwam, ,,Pas op hoor, vuur kan gevaarlijk zijn als je te dichtbij komt." Zei hij waarschuwend. Niet echt op een kinderlijke toon maar kleine kinderen was hij ook niet echt gewend. Altijd had hij of ouderen om zich heen gehad of mensen van zijn leeftijd. Jasmin was eigelijk het enige kindje die hij echt had gesproken. Maar zelfs toen sprak hij niet op kinderlijke toon. Kayleigh zou het wel gewoon moeten begrijpen. De wereld was hard, en als dat je jong geleerd was. Kwam het later niet zo hard aan. Hij keek naar het vuur die begon te knetteren. Weer hoorde hij de stem van Kayleigh, zijn donkere ogen gingen haar kant op. ,,Ja, dat doe ik al heel lang." Zei hij en glimlachte even kort. Honger had hij nog niet echt. Zijn maag zat vol want vanochtend had hij nog een konijn gevild en deze boven het vuur gehangen. Het was heerlijk. Plots hoorde hij een gilletje zomaar uit het niet. Hij schrok op en zag dat ze zich gebrand had aan het vuur. Direct stond hij op en zette haar op de boomstam, ,,Stil maar ik ga iets voor je halen." Zei hij uit paniek en nam een klein sprintje naar de kleine koffer die zich had gevuld met heerlijk koel regen water. Meteen ging hij naar haar toe en zette de koffer naast haar. Zacht pakte hij haar hand beet en zette deze in het koude water. ,,Hou hem er even in.." Zei hij en keek het kleine onwetende meisje weer aan, ,,Ik zei toch dat het gevaarlijk was." Mompelde hij en stond op, even keek hij rond.. Waar o waar.. Ze moest even blijven zitten maar waarschijnelijk wist ze dat wel. Hij had een boom gezien die.. Na een halve minuut zoeken had hij het plantje al gevonden. Meteen plukte hij enkele blaadjes van deze plant en sprinte weer terug. Nam plaats naast het meisje en pakte een van dezelf gemaakte schaaltjes. Je kon zoveel met de dode bomen hier, zijn hand ging naar een kleine dikke tak. Zijn ogen gingen weer naar het meisje, ,,Zie je deze bladeren? Die kun je vergelijken met een soort zalfje. Als je ze samen maalt. Deze bladeren geven vekoeling en die helpen je wond helen." Zei hij en legde ze terug in het schaaltje. Met de dikke tak maalde hij de blaadjes fijn. ,,Ze hebben een soort van sap in de blaadjes, dit sap word als je het een minuutje laat drogen een soort van zalfje en dat kunen we op je hand smeren." Zei hij en zette iets meer kracht op de tak.

Kayleigh

Ik luisterde goed naar wat Dawn mij vertelde, want het mocht nu niet nogmaals fout gaan. Even beet ik goed op mijn tanden om de pijn wat te verlichten, maar het hiep niet. De traantjes ronden nog steeds over mijn wangen, en ik snikte. Het deed pijn, maar waarom? Ik kon er toch ook niks aan doen dat het vuur zo gemeen was tegen mij? Ik had geen idee van de onwetende gevaren hier in het bos, en had al helemaal geen verstand van de lichtgevende vlammen die ons warmte en licht gaven. Vuur... Ik hoopte dat het zalfje van Dawn snel klaar zou zijn, en dat het de pijn zou verlichten, want het werd steeds pijnlijker. Gelukkig kon het koude water mij een verfrissend en afkoelend gevoel geven, waardoor de hand langzamerhand minder gevoelig werd. "Dankje wel Dawn" Ik vond Dawn een erg lief persoon. Ik vond het vriendelijk van hem dat hij me zo hielp bij deze dingen. "Sorry" Ik bood mijn excusses aan voor het vuur incident, en hoopte dat Dawn niet teleurgesteld zou zijn, ik was namelijk slechts een klein meisje...


(Ik kan mijn profiel nog niet aanpassen :3)

Hij keek naar Kayleigh, de tranen hadden haar wangen nat gemaakt. De vochtige prut was bijna klaar. Nu moest het nog even afkoelen. Zijn ogen gingen weer naar het meisje die hem bedankte, hij glimlachte. ,,Geen probleem." Zei hij en blies in het schaaltje. Het begon nu af te koelen. Want de wrijving van hout op hout kon een warm effect geven. Hij keek Kayleigh aan, ,,Je hoeft geen sorry te zeggen. Het ging perongeluk, maar nu kijk je wel uit," Glimlachte hij en voelde met zijn vinger in het potje. Deze was nu wel afgekoeld. Hij liet het potje even staan en stond op, ,,Niet aanzitten." Zei hij nog en liep naar de koffers. Hier had hij een shirt waarvan hij een deel afscheurde. Snel liep hij terug en pakte de hand van Kayleigh uit de koffer. Snel droogde hij deze zachtjes en zag dat het niet heel ernstig was. Een eerste graadswond. Hij hield de hand in de lucht en pakte het potje. ,,Het is wel even koud maar dat is juist beter." Verklaarde hij voordat hij voorzichtig het spul op de wond aanbracht. Het had een lichtgroene kleur en het zou zeker helpen bij een eerste graadsbrandwond. Vervolgens pakte hij de lap stof en legde deze om de hand van het meisje en bond hem vervolgens vast met een simpele knoop die er niet goed uit te halen was voor haar. Hij keek naar het betraande gezicht van het meisje en maakte deze droog door met de rug van zijn hand langs haar wangen te gaan. ,,Hoe voeld het nu?" Vroeg hij en keek weer naar haar hand.

----

Kayleigh

"Het voelt al weer een beetje goed" antwoordde ik. Dawn zorgde goed voor mij, en dat was ook zeker nodig. Wel had ik honger en aangezien ik hem nog niet met eten heb gezien vroeg ik of hij nog eten in zijn bezit had momenteel. "Dawn? Ik heb honger.." Zei ik zacht. Het was wel grappig dat Dawn zo veel voor mij deed. Het deed me herinneren aan mijn vader, die nu in een diepe slaap was, volgens Dawn. Ik hoopte dat mijn ouders gauw weer terug waren, want ik miste hun bijzijn en hun liefde. Ik had geen weten over de eventuele doodsvonnis die voor hun geschreven zou zijn.

Ze zei dat het alweer een beetje goed voelde, hij knikte en keek weer naar het vuur. Eigelijk had hij gedacht dat voor iemand afhankelijk verzorgen verschrikkelijk zou zijn.. Maar het viel mee, vooral als de afhankelijke zo'n klein meisje was. Hij prikte wat met een stok in het vuur en hoorde algauw Kayleigh verder praten. Ze had honger. Even keek hij om, ,,Hmm.." Zei hij en dacht even na. Misschien dat hij nog wat over had van vanochtend. Hij had misschien nog een stuk konijn voor haar over. Het proefde misschien anders dan al het vlees dat ze gewend zou zijn maar het was goed te eten. ,,Misschien heb ik nog wel wat over." Zei hij en stond op. Hij had en in de koelte bewaard onder een vest. Hij schoof het vest opzij en pakte het mes waar hij over beschikte. Zijn mesje sneed een stuk van het konijn af. Nu was er echt niet meer over. Hij liep terug en pakte een tak. ,,Ik heb nog wat vlees," Begon hij en spietste het stuk konijn en gaf de stok aan Kayleigh, ,,Je mag het proberen maar probeer niet met je handen dicht bij het vuur te komen." Zei hij en hield de stok op een goede afstand. Zodat zij zich niet zou branden en het konijn niet ineen keer overbakken was. Zijn ogen gingen naar het vuur waarvan een vertrouwd knetterend geluid afkwam. ,,En heb je nog broertjes of zusjes?" Vroeg hij nieuwschierig om een gezellige sfeer te houden en haar van haar pijn te ontdoen want het zou meer zeer doen als je er aan dacht.

Kayleigh

"Nee, ik kijk nu wel goed uit" Ik grinnikte, en keek naar mijn verbonden hand. Het zag er treurig uit. Ik hoopte dat de brandwond goed en snel genas, zodat ik er geen last meer an had. Ik luisterde naar de woorden van Dawn en reageerde. "Mijn broertje is nu ook in een lange slaap, toch?" antwoordde ik. Mijn broertje was vermoedelijk óok overleden bij de schipbreuk. Het was een groot wonder dat een klein meisje van vijf jaar de breuk wél overleefd had, maar het was de wil van mijn ouders. Ik moest en zou de breuk overleven, en daar gaven zij hun leven voor. Helaas was dit voor mijn broertje telaat. Ik gaf een kuchje, en nam een hapje van het konijnen vlees. Taai was het zeker, maar het smaakte goed. "Wat is dit voor vlees?" Vroeg ik nieuwschierig. Het smaakte naar koeienvlees, maar dat was het zeker niet. Nadat ik het stukje vlees op had gesmikkeld, draaide ik me om, en ging ik op mijn rug liggen. Mijn maag was nu tevreden gesteld, en ik had nu geen last maar van een knagend hongergevoel.

Dawn keek het meisje niet aan maar hoorde wel haar woorden, ,,Maar goed ook." Zei hij grijnzend en poorde wat in het vuur. Nu werd het best wel laat hij zou haar zo wel naar bed laten gaan. Hier en daar vielen takjes uit de brandende stapel omdat hij ze waarschijnelijk opzij had geduwd. Maar vrijwel meteen gingen deze uit. De woorden van Kayleigh waren nog niet over. Hij haalde zijn stok uit het vuur en draaide zijn hoofd weer naar het meisje met bruine haren. ,,Ik weet het niet." Zei hij en bleef haar kort aankijken, ,,Waarschijnelijk wel," Zei hij zachtjes. De kans dat een jong iemand een schipbreuk overleefde was erg klein. Maar toch, dit meisje moest een engeltje op haar schouder hebben. Want anders zou ze het niet overleefd hebben. Dawn luisterde naar de volgende vraag van het meisje. ,,Hmm niet schrikken hoor maar het was konijnen vlees. Hier hebben we geen koeien of varkens lopen. Zelfs kippen zijn hier moeilijk te vinden. Dus wij hebben hier konijnen, fretten en slangenvlees." Vertelde hij aan Kayleigh. Het was goed te eten en zelf klaagde hij er niet over. Het smaakte net anders dan het vlees dat hij gewend was maar het was heerlijk als je het goed berreide. Zijn ogen gingen weer naar de hoge hut, ,,Ik denk dat we zo maar gaan slapen." Zei hij zacht en stond op. Snel pakte hij de stok van het meisje over en liep verder naar de hut. Even snuffelde hij de koffers door en vond het weer. Het was een kleine slaapzak. Te klein voor hem maar vast groot genoeg voor Kayleigh zijn. Hij legde de zak boven op. ,,Als je straks iets nodig heb moet je het maar zeggen." Vertelde hij haar en maakte zelf zijn bed van dekens klaar. Als hij stond kon hij bij het platform maar Kayleigh zou er zeker niet bij kunnen. Daarvoor had hij ook een trap gebouwd. Niet alleen voor kleinere, want daar had hij geen rekening mee gehouden. Maar voorzichzelf was het ook handiger.

Kayleigh

Het idee dat ik zojuist een konijn had gegeten, gaf geen goed gevoel. Maar om te overleven had ik ijzer en eiwitten nodig. Die kon ik vinden in vlees. Natuurlijk wist een klein meisje als ik dat niet, maar Dawn kon me daar wel op wijzen. "Ja ik ben ook moe."antwoorde ik. Ik stond op, en liep achter Dawn aan. Een slaapzak werd op het gedeelte gelegt waar ik moest slapen.
Ik klom op het trappetje, en zat vervolgens in de hut, op de slaapzak waar ik in zou slapen. Ik trok mijn broek uit, maar hield mijn trui aan voor de warmte. Nu kroop ik onder de dekens, en wenste ik Dawn een goede nacht. "Welterusten, Dawn"sprak ik zacht uit. En ik sloot mijn ogen.


Morgen verder, ok? Ik ga op bed

Hij zag dat Kayleigh er niet vrolijk bij keek toen hij haar vertelde dat ze net een konijn had gegeten. Ze moest er maar aan wennen, het was iets wat alleen hier leefde en het was niet dat hier ineens varkens rond scharrelde. Nee dat was absoluut niet de werkelijkheid. En alsnog. Als hij een big zou slachten zou zelfs zij het zielig vinden. Dus het was maar beter zo. Zelf liep Dawn naar het vuur en gooide er nog wat droog goed in zodat het wat langer brandde. Hij liep vervolgens weer naar boven en trok zijn vest uit. Broek en shirt hield hij altijd aan. Vooral omdat hij onder dekens moest liggen waar beesten in konden kruipen. En Kayleigh veilig in een slaapzak lag. Hij hoorde de woorden en wensde haar ook een goede nacht, zo verschrikkelijk was het niet eens, even oppassen. Teminste, waarschijnelijk zou het voor altijd zijn. Dit kleine meisje moest nog zoveel leren. Maar ze zou er wel komen, zelfs na een schipbreuk had ze nog veel energie in zich. Ze had pit en was wel in voor avontuur. Nu klom hij zelf het trappetje op en ging op zijn buik liggen. En gebruikte zijn handen voor tijdelijk kussen en sloot zijn ogen kort. Maar echt slapen kwam er nog niet van. Alweer opende hij zijn ogen en keek naar boven. Een sterrenhemel was te zien. De melkweg, de maan, volgens zijn ogen zag hij zelfs nog een andere planeet maar dit kon fantasie zijn. Want de kans dat je een planeet zag moest wel heel erg klein zijn. Op foto's natuurlijk maar de kans dat je echt in de ruimte aan zou komen was meer dan klein. Echt minescuul was het.

[Is goed :3]

Kayleigh

Een wijde gaap verliet mijn mond, toen ik wakker werd. Ik opende mijn ogen, en een fel straaltje licht blindeerde mijn zicht, waarna ik mijn ogen weer sloot. Ik draaide mij om, met mijn gezicht richting het vuur. Althans, daar was nu een hoopje as van over gebleven. Ik strekte mij uit, en opende de slaapzak. Waar was Dawn? Dawn was niet in mijn zicht, en lag ook niet te slapen. Ik hoopte snel op een teken van Dawn, dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Dat Dawn weer vlug terug zou zijn.
Ik sloot de slaapzak weer, en bleef op de uitkijk, wachten tot Dawn weer terug was.

Zelf was hij weer eens vroeg wakker geworden zoals altijd. Maar dat was iets dat hij typisch deed, vooral nu om zijn omgeving en dergelijke te verkennen. En natuurlijk om eten te zoeken. Nu hij nog iemand had om voor te zorgen die nog klein was ook moest hij wel iets meer aan eten denken. Zelf had hij al een emmer water uit de koude gebieden gehaald. De kans dat hier bacteriën in leefde was namelijk vrij klein dus ook het beste drinkwater. Nu was hij bezig met het jagen op dieren. Al een goede vangst had hij gehad. Het was een dikke wurg slang, deze hadden geen gif in zich en waren daarom ook de meest geschikte prooien. De slang lag over zijn schouder en nu hield hij zijn gemaakte speer in aantocht. Kalm bleef hij tussen de bosjes zitten, zijn ogen naar voren gericht. Je moest namelijk erg ontspannen zijn als je ging jagen. Want dieren konden angst aanvoelen. Stil bleef hij zitten kijkend naar een konijntje die onwetend zijn kant op huppelde. Maar alsnel weer verdween, zacht zuchte hij, het maakte niet uit hij had genoeg tijd. Toen zag hij iets wat hij niet echt verwacht had. Een gesteeeppatroon kwam uit de bosjes. Een Jaguar.. Dawn wist wat hij moest doen, meteen schoot hij omhoog en maakte veel kabaal. De grote kat schrok zich rot en had zichzelf weer de bosjes in gewerkt. Zacht zuchte hij, nou daarmee verjoeg hij ook alle andere dieren dus dat was dan dat. Hij stond op en liep terug naar zijn kamp. Op de bomen had hij pijltjes neer gezet zodat hij wist waar hij heen moest en zo niet kon verdwalen. Eenmaal aangekomen gooide hij de slang op de grond en probeerde het vuur weer aan te maken.,

Kayleigh

Daar zag ik in de verte Dawn alweer aan komen. Hij was blijkbaar gaan jagen, want zijn buit was een mooi exemplaar van een wurgslang. Ik had nog nooit een slang in het echt gezien, dus ik wist wat ik van plan was. Snel sloeg ik de slaapzak van mij af, en kleedde ik mij om. Vervolgens klom ik de trap af, en liep ik Dawn vlug tegemoet. "Hee" riep ik. Ik grinnikte en keek naar de slang die hij vast had. "Is 'ie dood?" dat vroeg ik voor de zekerheid, want stel je voor dat hij mij zou bijten. Bovendien dacht ik nog niet zo logisch, want als het dier nog leefde, had Dawn inmiddels ook al lang gebeten geweest. Ik vond zo'n slang donders interessant, want het waren mijn favoriete dieren, omdat ik ze zo mooi vond.
Ik liep met Dawn mee terug naar het vuur plaatsje, waar nu een hoopje as rustte. Misschien kon ik het dier wel aaien.

Dawn zag dat Kayleigh ook wakker was geworden en zijn richting kwam opgerend, hij begroette haar met een, ,,Heey." En vertelde haar dat ze niet moest rennen, omdat dieren ervan konden schrikken en als schrik haar zouden bijten. Maar algauw kwam de volgende vraag en hij lachte, ,,Ja hij is dood." Zei hij grijnzend en zakte neer bij de vuurplaats en liet de slang op de grond vallen. ,,Deze slang kan niet bijten. Hij heeft wel een soort tanden maar die gebruikt hij om zijn prooi door te slikken, dit is een wurg slang. Dat betekend dat als hij een dier vast heeft hij zich erhelemaal om heen gaat wikkelen en net zo lang gaat knijpen tot het diertje geen lucht meer krijgt." Het was misschien een hoop informatie voor het meisje. Maar zo kon hij teminste wat vertellen. Hij ging met zijn hand over de huid van het dier en keek Kayleigh aan, ze keek erg naar het dier of ze hem wou aanraken. ,,Hier, aai hem maar even." Zei hij en hield de slang naar haar toe. Hij wist dat hij nu ongevaarlijk was dus ze kon het prima aanraken, zonder enige gevaren. Hij opende de bek van de wurg slang en liet de tanden zien waar hij het over had gehad. ,,Zie je, als de prooi vast zit helpen de tanden erbij. Maar over het algemeen slikt hij zijn prooi in een keer door, het kan een heel kalf op." Vertelde hij verder. Hij zat wel in zijn element. Veel wist hij van de omgevingen en de dieren die er leefde. Dit had hij dus al langer bestudeerd, en het blijkt, het komt makkelijk van pas.

Kayleigh
Ik luisterde aandachtig naar Dawn's verhaal. "Een wurgsang.." mompelde ik, en dacht na over de naam. Het enge idee dat zo'n slang je kon wurgen tot je geen adem meer kreeg, spookte door mijn hoofd, maar ik dacht al vlug ergens ander aan, voordat ik de slang niet meer aan durfde te raken. Met mijn linker handje aaide ik zacht over de rug van het dier. Ik had verwacht dat zo'n dier heel glibberig zou zijn, maar dat viel tegen. Eigenlijk was het dier helemaal niet glibberig, maar juist stroef. Dat kwam vast en zeker door de schubben. Toen Dawn de bek van het dier opende, kwamen er een paar tanden tevoorschijn. Dat zag er angstaanjagend uit. Eigenlijk vond ik het toch wel triest dat wij dieren moesten doden, maar dat was voor onze eigen bestwil. We moesten immers wel overleven op dit eiland. Ik vergeleek dit eiland maar als een soort van vakantie, om de vreemde gedachtes uit te schakelen, en te proberen te genieten van dit leven. Waarschijnlijk zouden we hier nooit meer wegkomen.
Ik luisterde naar wat Dawn zei over de tanden in de bek van de slang. "Een heel kalf?!" Ik schrok van die gedachte. Zo'n klein dier, een heel kalf op eten? Dat klonk enorm ongeloofwaardig, maar het was del degelijk zo. Dawn vertelde meer over de slang. Over zijn schubben, zijn lengte en zijn ogen en dergelijke.

Dawn hoorde de reactie van Kayleigh en lachte, ,,Ja een heel kalf. Een slang kan zijn bek ver openrekken. Net als de rest van zijn lichaam. En binnenin verteerd het, dan word het kalf vanzelf kleiner en zo komt de slang aan zijn eten. Wij moeten ook eten en daarom hebben wij nu een slang.. Het lijkt op kippenvlees alleen iets sappiger... " Zei hij en keek naar de lange slang. ,,Maar geen zorgen hij kan nu niks meer doen. Ik moet zelf zo nog even zoeken naar meer eten dus ik zal zo even gaan. Ik wil dat jij hier blijft, want als jij verdwaald kan ik mijzelf dat niet vergeven. Dus blijf hier bij de hut. Zelf zal ik nog een vuurtje maken om andere dieren weg te houden en jouw zet ik terug bij de hut. Als je wil mag je de slang bij je houden en mijn handgemaakte mesje voor je eigen bescherming." Zei hij en gaf het mesje in haar handen. ,,Het duurd niet heel lang ben zo terug." Zei hij en pakte alvast alle spullen voor het vuur en gaat weer bij het ashoopje zitten. Deze schuift hij opzij en begint met de nieuwe takjes neet te leggen en herhaald de oude methode van wrijving waardoor er weer een vlammetje ontstaat. Hij blaasd ernaar en gooit er een paar droge takjes bij. ,,Zo dat moet wel goed zijn.." Zei hij en pakte de slang en legde deze op de hut. Vervolgens hielp hij Kayleigh naar boven en keek haar aan, ,,Beloof me dat je hier blijft want hier buiten zijn teveel gevaren voor jouw." Zei hij licht streng maar echt menend. ,,Ik zie je zo weer." Zei hij en stond op en liep het bos verder in.

Ik werd wakker op een voor mij nog onbekende plek. Het was hier een stuk warmer dan in het poolbos waar ik in Dawn's armen in slaap was gevallen. Het was wel prettig. Ongeveer dezelfde tempratuur als dat het thuis vaak was. Ik ging voorzichtig rechtop zitten en keek even naar mijn been. Het zat nog netjes ingespalkt en het deed nogsteeds pijn. Nu keek ik eens rustig rond. Ik was in een bos. Een soort bos waarin ik altijd met mijn broertjes en zusjes speelde. Maar iets klopte er niet. De bomen leken halverwege afgesneden. Ik keek nu nog wat beter. Dat was het niet. De bomen waren niet afgesneden. Ik zat gewoon hoog in de lucht. Ik probeerde te herrinderen hoe ik hier was gekomen maar ik kwam op niks uit. Opstaan lukte absoluut niet dus ik schoof mezelf als een idioot een beetje rond om te kijken of er nog meer mensen waren of dat Dawn me gewoon ergens had gedumpt onder dat ik sliep. Al leek hij me daar het mens niet voor.