Yes I know, I'm crazy

Uitgeput als ik was hield ik even halt, met moeite deed ik een poging mijn gierende ademhaling onder controle te krijgen. Ik steunde met mijn handen op mijn knieeën. Hoe lang was ik aan het lopen geweest? Alleszinds lang genoeg om op dit moment uitgeput te zijn. Maar een rustpauze zat er alleszinds nog niet in.
Met een stekende pijn in mijn borst van het hijgen en een pijnelijke blik rechtte ik weer mijn rug om voor me te kijken. Waar was ik in hemelsnaam? Als ik het goed had, moest ik richting het westen zijn gelopen. Voor me lag een moeras, achter me enkel donkere aarde die meer op modder leek. Hier was ik nog nooit geweest. Ik had er wel het een en ander van gehoord, bovendien was ik intelligent genoeg om te weten dat hier in lopen suicidaal was. Of je moest gestoord zijn… Dat was ik. Want ik zou koste wat het kost dit moeten oversteken. Maar geen haar op mijn hoofd dacht er aan in aanraking te komen met de zompige massa.
Enkele, dunne en weinige takken zouden mijn brug zijn. Konden die mijn gewicht wel dragen? Maar ik had geen keuze. Als ik het moeras zou omzeilen, zou ik massa’s tijd verliezen. Daar zat ik niet op te wachten.
Twijfelend bleef ik staan, ik kon nog teruggan als ik wilde… En stemmetje in mijn hoofd commandeerde me dat ik nu een beslissing moest maken, voor ik nog meer tijd verloor. Eigenlijk is het een grote plas, en verderop meer kleinere, dit was misschien de moeilijkste hindernis van allemaal. Ik haalde diep adem en schuifelde over de vochtige aarde. Als ik in deze plas viel, was het vast gedaan met me, of ik zou toch veel moeite moeten doen om er uit te kruipen en op dit moment was het laatste wat ik wilde ergens voor moeite doen.
Ik zette mijn voet op een van de takken, ook deze waren vochtig en ik vreesde dat ik er af zou glibberen. “Het is maar een paar meter,” mompelde ik in mezelf. Dat haalde ik heus wel. Een zuchtje wind (maar ik vermoedde niet dat dat zou gebeuren) zou genoeg zijn om me uit evenwicht te brengen. Ik spreidde mijn armen om evenwicht te vinden, des te verder ik schuifelde hoe meer de tak kraakte. Toen plots, zakte hij een stuk lager, dat had ik moeten zien aankomen. Ik slaakte een verraste kreet. Gelukkig, godzijdank, had ik goede reflexen, in een sprong stond ik weer op de mossige aarde voor het stinkende water waarin nu de tak half hing en ik had kunnen liggen. Misschien was het toch een beter idee een ommeweggetje te doen.
Met een diepe zucht liet ik me in de aarde vallen, ik was toch al vuil genoeg en op een beetje modder op mijn broek zou het nu niet komen. Ik trok mijn knieeën op en liet mijn hoofd er op rusten. Ik had toch al genoeg tijd verloren dus een paar minuutjes rustaud kon ik nu wel inlassen. Natuurlijk zou het stukken makkelijker zijn als ik niet koppig alles in mijn eentje zou willen doen. Maar niets was een grotere afgang als hulpbehoevend zijn.

[Iedereen is welkom =)]

Sully

Ik keek Tarah na, en zag dat haar pijn niet wegtrok. Ik zuchtte en liep een richting in, waarvan ik de bestemming niet wist. Al voelde ik wel dat deze richting mij naar plaats van bestemming zou brengen. De vis aan de dunne stok kreeg een on aangename geur door de vermenging van vissen en aarde geur. Maar daar moest ik maar aan wennen, want het was tenminste wel eten. Zodra ik terug was, kon ik het dier wel wassen, maar ik wou de paarden niet laten schrikken door onzinnig naar de waterval te lopen. Ze moesten immers eerst aan ons aanwezigheid wennen. Met een hoog tempo liep ik door de bossen, en de verse geur van mos dreef langs mijn neus. Vreemd genoeg leek de aarde steeds zachter te worden, naarmate ik verder doorliep. "Zal wel goed zijn" Mompelde ik. De geur van mos veranderde langzaam in een vieze geur van drek. Ik was zo domweg en onoplettend gaan lopen, dat ik nu op een pad van een meter breed tussen twee lange plassen moeras liep. Waar was ik nú weer beland? In de verte leek een schim van een meisje, of een vrouw zichtbaar. Ik verhoogtte mijn tempo en haastte mij naar de schim wat nu meer op een lichaam begon te lijken. Een lichaam wat er vrijwel dood bij lag. Ze was toch niet dood? "Leef je nog?" Zei ik lichtelijk droog, maar ook ongerust. Je wist maar nooit wat je hier in dit godsamme grote eiland tegen zou komen. Ik stond stil, en wachtte op antwoord. Of ik die zou krijgen? Ik wist het niet...

Maakte het eigenlijk iets uit als ik me vuil maakte? Mijn schoenen waren afgetrapt en de randen en zolen waren niet meer zichtbaar door een dikke korst opgedroogde modder. Mijn broek was er nog heel opgebleven op een kleine scheur bij de knie en een vuile kont na. Mijn T-shirt en ikzelf waren in de beste staat gebleven van allemaal. Hoewel ik nu verdomd uitgeput was. Dat kwam er van als je jezelf tot het uiterste dreef. Maar ik had er geen spijt van, in tegendeel, ik was behoorlijk opgeschoten.
Moe liet ik me achterover op mijn rug vallen, zoals ik al zei: het maakte niets uit als ik me nog vuil maakte. De koele aarde voelde als aan als een soort kussen, omdat het meer op modder leek en het daarom indrukbaar was. Gelukkig, dat merkte ik toen ik mijn arm verplaatste bleef het niet plakken.
Ik onderdrukte een gaap, het laatste wat ik moest doen was hier in slaap vallen, dat was niet alleen, dom en genant, maar ook nog eens gevaarlijk. Even sloot ik mijn ogen en haalde diep adem bij de gedachte dat ik zo moest op staan. Daar had ik geen zin in maar ik wilde ook niet te veel tijd verliezen. Want rusten stond gelijk aan loze tijdsverdoening.
"Leef je nog?" hoorde ik plotseling. Ik schrok op en in een seconde stond ik recht. Niet alleen vond ik het vreemde vraag, ik had ook niet echt verwacht dat ik hier iemand zou tegenkomen. Mijn hart klopte in mijn keel, niet omdat ik bang was, maar vooral geschrokken.
"Zie ik er dood uit?" vroeg ik nogal bits. Ik keek aan wie er tegenover mij stond. Hoe was ik er in geslaagd hem niet horen aan te komen? Stom, stom, stom! Dit waren fouten die je beter niet maakte. Hij deed natuurlijk niets mis, maar hij zou evengoed vijandig kunnen geweest zijn, of een beest of het een en ander onverwachts. Dan zou ik er vast niet goed van geweest zijn.