Safe and Sound and Warm... Finally

Na nu een paar weken had ik eindelijk een goede plek gevonden om een hutje te bouwen. Thank god dat ik sinds mijn 4e op scouting had gezeten. Ik had een plekje in de luwte gevonden bij een groot bevroren meer in het bos. Er lag geen sneeuw en er liep wat klein wild rond. Ik begon met grote takken voorzichtig een hut in elkaar te knutselen. Het duurde een hele tijd, maar uiteindelijk werd het wel wat. Ik maakte het min of meer wind en water dicht met stroeve klei van de grond in het hutje zelf. Zo hoefde ik minder hoog te bouwen. Toen alles klaar was had ik een klein gat om door naar binnen te klimmen. Binnen was het nog redelijk ruim. Ik maakte een bed van alle dekens die ik nog in het vliegtuig wrak had kunnen vinden. Nu had ik eindelijk een veilige plek. Voor het hutje was nog een klein stukje bos zonder sneeuw. Daarin maakte ik een klein gat en maakte daarin een tipi van droog hout en dennennaalden. Na een tijd proberen had ik eindelijk vuur. Zo bleef ik lekker warm en bleven de grote roofdieren op afstand. Ik kon namelijk echt niet vechten. Morgen zou ik op zoek gaan naar bessen en gaan vissen, maar nu eerst zat ik lekker warm bij mijn fikkie.

Dawn keek rond, toch maar voor de tweede keer dit gebied verkennen, de jonge geneeskundige student had nu al even overleefd. En het ging er wonder boven wonder beter op. Hij kon beter met de omgeving omgaan en kon het nu beter begrijpen, sowieso kon hij van al die planten in de jungle dingen maken die het ert makkelijker op maakte. Hij liet zijn ogen over het meer gaan, no way dat hij erop zou gaan. Misschien als er iemand in nood was.. Maar zelfs dan zou hij er niet zeker van zijn. Nu was hij meer opzoek naar producten die hij kon gebruiken. Zelf had hij een soort van tasje waar hij de spullen in mee kon nemen, gemaakt van een fefilde hert. Dit was een van zijn beste vangsten tot nu toe. Zijn ogen gingen over de witte omgeving heen. Het was een mooi uitzicht, maar toch hoe mooi iets kon zijn, hoe gevaarlijk. Het was te gevaarlijk om hier op het onbekende ijs gedaan. Je kon doorzakken en verdrinken als je niet wist welke kleur je moest volgen. Hij zuchte en boog neer bij een plantje die boven het sneeuw uitgroeide. Hoewel het meer een boompje was, of een struik. Er groeide kleine vruchten aan die hij mee kon nemen. Snel plukte hij de vruchten en stopte ze in het tasje. Even haalde hij een hand door zijn donkerblonde haren heen en dacht voetstappen te zien. Hij stond op en volgde deze. Niet veel later kwam hij bij een hutje terecht waar blijkbaar een vuurtje werd gestookt. Aardig gevaarkijk met hout rondom. Als je niet uitkeek ging het hutje in brand. Zijn ogen gingen verder.. Maar hij kwam algauw dichterbij. Er was een kleine opening en hij zakte op zijn knieën, ,,Hallo?" Vroeg hij en keek naar binnen.

Ik werd uit gedachten gerukt door een zachte stem bij de ingang. Ik zat te werden aan een hengel om te kunnen vissen in het meer. Het ijs breken zou geen probleem zijn en nu ik een vuurplaatje had kon ik de vis roosteren. Ik egde e nu bijna klare hengel neer en kroop voorzichtig naar buiten. Er waren hier dus meer mensen. Ik was niet meer alleen. Eigenlijk was ik daar erg blij mee, al was ik totaal geenmensen mens. Ik glimlachte naar de jongen die voor mijn hutje zat. "Hey" zei ik voorzichtig en ik gooide nog wat takjes op het vuur om het brandend te houden. De jongen zag eruit alsof hij een jaar of 17 was. Niet veel ouder in ieder geval. Ik keek hem aan. "Je wil niet weten hoe opgelucht ik ben om een ander mens te zien." zei ik voor ik neer plofte bij het vuur. Mijn hengel zou ik later wel afmaken. Een dag meer of minder niet eten zou niet uit maken na al die weken. Ik had toch al eigenlijk alleen nog maar vel rond mijn botten. Veel slechter kon het niet worden voor mij. Ik had water. Dat was nu genoeg. Ik keek weer even naar de jongen over mijn schouder. "Ik ben Jaybee... En jij?" Ik wist niet of hij wilde praten, maar ik probeerde gewoon beleeft te zijn.

Dawn zag wat bewegen en was er dus bewust van dat er iemand anders was. Teminste hij hoopte dat het een iemand was. Maar algauw kwam er een meisje uitgekropen. Ze leek niet heel oud maar hij was altijd heel slecht in het schatten van leeftijd van mensen. Dus hij zou het erbij laten dat ze jonger was dan hem. Zijn ogen zagen het meisje praten en hij luisterde naar haar worden. Personelijk was hij niet iemand die graag onder de mensen was.. In zijn eentje kon hij beter leven, hoewel hij nu een klein 5-jarig meisje onder zijn hoedde moest nemen. Maar daar kon hij meeleven. Om haar alleen te laten was hij ook niet van plan, een 5-jarig meisje in een bos vol gevaren.. Nee dat was geen geniaal idee en hij kon dat niet laten gebeuren. Zijn ogen gingen naar het meisje die blijkbaar Jaybee heette en blij was om een ander persoon te zien. Hij knikte kort, ,,Er zijn er wel meer." Vertelde hij en stond op. Laatst had hij nog twee mensen ontmoet maar die waren niet echt in voor een praatje. Hij gaf de twee nog raad maar ook daar luisterde ze niet naar. Dat moesten hun weten.. Jaybee vroeg ook naar zijn naam. Daarbij schoten zijn ogen haar richting op, niet geïriteerd of boos maar gewoon neutraal. ,,Mijn naam is Dawn." Vertelde hij haar en strekte nog eens zijn rug en liep naar het meer toe, noway dat hij erop ging maar kijken kon geen kwaad. Zacht schoof hij een beetje sneeuw van het meer af en zag vissen zwemmen.. Konden die overleven in koud dicht water? Het zou vast wel maar hij vond het maar vaag, Kalm stond hij op en zag dat Jaybee bij het vuur ging zitten. Hij liep ernaar toe maar keek naar het hutje, ,,Je kunt beter een warmere en hogere plek zoeken om te schuilen." Zei hij kort en keek haar weer aan, ,,Hier vat je gauw kou en dan is de kans groter dat je ziek word." Het meisje zag er al mager uit dus ziek worden leek geen optie. ,,En op de grond ben je een makkelijkere prooi voor roofdieren, wolven, jaguars, sneeuwpanters en noem het maar op." Zei hij kalm en keek haar aan. Was ze zich bewust van de gevaren?

Ik haalde mijn schouders op. "Sneeuwpanters leven alleen in de bergen, wolven vallen eigenlijk nooit mensen aan en jaguars leven in het oerwoud. Voor poolvosjes ben ik ook niet bang." Ik haalde een hand door mijn haar. "Hier heb ik ten minste water en als mijn hengel af is eindelijk ook voedsel." Ik glimlachte lichtjes. "En ik heb vuur om me warm te houden en te beschermen." Ik stroopte een mouw op. Nu kon hij precies alle botten in mijn arm zien en de nog zwak rode littekens van mijn wonden. "En dunner dan dit kan ik toch niet worden. Dieren zullen eerder voor de eekhoorns hier gaan dan voor mij." Ik schoof mijn mouw terug. Ik gooide nog een tak op het vuur wat daardoor wat oplaaide. "Als jij denkt dat dit al gevaarlijk is wil je niet weten hoe ik de afgelopen weken heb overleefd." Ik rolde even met mijn ogen. Ik zocht geen ruzie maar alleen zijn had echt zijn voordelen. Niemand die je vertelde dat je iets niet goed deed ofzo. Niemand die je vertelde wat je wel en niet moest doen. Heel prettig eigenlijk. Ik staarde in het vuur terwijl ik met mijn vingers de littekens op mijn andere hand overtrok.

Dawn luisterde naar haar woorden, ,,Dan niet, ik heb hier ook al weken overleefd en ik heb nog vet op mijn botten. Ik zeg het alleen maar om je te helpen en als je het niet wilt. Prima, ik zeg alleen maar dat de dieren hier onvoorspelbaar zijn. Ze leven op meerdere gebieden dus ik kan je niet verzekeren dat een verdwaald hongerig dier jouw als een zwak dier en prooi aan ziet zal ik niet degene zijn die jouw niet heb gewaarschuwd." Zei hij en stond op. Het was alleen zijn hulp die hij aanbood en als iemand op die manier reageerde was hij er al gauw klaar mee. Dat was dan ook waarom hij niet graag onder de mensen was. Ze gaven kritiek op je, of ze het zelf beter wisten. Hun hadden waarschijnelijk ook dingen mee gemaakt, maar hij had leren overleven in dit soort gebieden en wist wat hem te wachten stond. Zelf had hij al een keer meegemaakt dat er een verdwaalde leeuw rondzwierf in de bossen. Tsja en wat doe je dan? Dit was een raar eiland, leidend onder 4 continenten. En ja dan konden er zo nu en dan dieren verdwalen. Hij snoof en keek nog naar haar arm, ze had haast alleen maar vel op been. Medelij kon hij niet hebben. Hij had hulp aangeboden en dat was het. Meer zou hij er ook niet voor doen. Hij keek weer naar het water en draaide zich vervolgens om. Dan maar verder gaan met zijn zoektocht. Zijn ogen gleden langs de planten en hij boog neer bij een struikje waar kleine bevroren besjes aan leken te hangen. Deze waren langer te bewaren. Hij brak een takje af en deed deze in het tasje.

Ik had spijt van wat ik had gezegt toen ik hem zo zag reageren. Hij verdween al weer het bos in. Ik sprong op zodat ik meer lucht in mijn longen kon krijgen. "Het spijt me okey! Ik had niet zo moeten reageren. Maar ik heb al weken niet gegeten en ik was net blij dat ik een plakje had waar ik ook nog voedsel kon vinden en dan kom jij langs. Een totale vreemdeling die me vertelt wat ik wel en niet moet doen." Ik liep achter hem aan, nouja... Het was meer half rennen half strompelen. Ik liep nogsteeds zwaar mank. Dat zou nooit meer goed komen. "Maar je hebt gelijk. Ik ben kwetsbaar en dit is een idioot eiland. Ik had niet zo bot moeten doen." Ik voelde tranen steken in mijn ogen. Stomme verradelijke tranen. Ik was nu maar een paar meter van hem vandaan. "Het spijt me echt." Ik deed nog een stap, maar mijn slechte been bleef achter een verborgen tak halen en ik viel heel hard op de grond. Direct voelde ik een stekende pijn in mijn slechte been. De tranen liepen nu over mijn wangen. Ik wilde het uitgillen. Het deed zo'n pijn. Ik keek heel voorzichtig naar mijn been. Het bot wat al scheef stond stak nu door mijn huid heen naar buiten en het bloedde hevig. Ik probeerde het af te knellen, maar ik was niet sterk genoeg. "Help!" riep ik in blinde paniek.

Hij plukje nog een takje en hoorde opeens een zwak gegil achter zich, zijn ogen bleven bij de plant maar hij luisterde naar de woorden, haast smekend in zijn oren. Kalm bleef hij voor zich uit staren en zag dat er nog meer bruikbare planten waren. Hij draaide zich vervolgens om, want ze praatte verder. Ookal zag hij haar niet direct hoorde hij de doffe klap die echt van haar moest zijn. Kalm kwam hij haar kalm weer op en zag dat ze op de grond lag. Een plas bloed cirkelde rond haar been en nog steeds liep hij rustig naar haar toe. Tranen waren over haar wang aan het biggelen en hij zakte bij haar neer, ,,Rustig.." Zei hij en hield haar voorzichtig overeind. Het was een openbotbreuk die minstens 6 weken moest helen. Hij keek even naar haar gezicht. ,,Haal rustig adem, dit valt wel te maken.' zei hij nog steeds op een rustige toon en rommelde wat in het tasje. Het verkoelende spul die hij ook bij Kayleigh had gebruikt had hij bij zich. Het verdoofde licht maar het zou niet genoeg zijn om haar pijn te verhelpen. Even trok hij de gevonden jas uit en maakte er een beginnend gat in met het zakmesje. Verder scheurde hij de lap stof en paste deze om haar bovenbeen. Het zou prima passen. ,,Bijt je tanden even op elkaar, ik ga het nu even wat afknellen en straks even terug proberen te krijgen." Zei hij nog steeds rustig en bond de stof strak om haar been heen. Zo zou het de bloedsomloop licht stoppen zodat het niet meer zou bloeden. Zijn donkere ogen gingen weer naar Jaybee, ,,Het zal echt even zeer doen dat weet ik maar je moet je erdoor heen bijten." vertelde hij haar en keek naar de open wond. Zo te zien was het bot een stuk naar buiten geschoven, echt pijnelijk, maar het gene wat je zeer deed was een gebroken botvlies. Als je dit ook gekneusd had verging je soms van de pijn. Hij bracht zijn hand om het bovenste deel van de wond, zodat hij deze goed vast kon houden. Met zijn andere hand pakte hij zachtjes het deel van haar been beet waar het bot naar buiten geschoven was. ,,Probeer me niet te slaan wil je." Zei hij en glimlachte licht. Eens had hij dit mee gemaakt, en dat verergerde de situatie alleen maar. Zo voorzichtig mogelijk trok hij haar been naar achteren, en toen deze ver genoe was deed hij weer even voorzichtig het bot naar beneden. Het zou pijn toen.. Hij wist het maar ze moest erdoor heen bijten. Toen het op zijn plaats was vroeg hij haar haar been stil te houden. Hij stond op en verdween het bos in met al zijn spullen achterlatend. Hij brak een redelijk dikke rechte tak af en ging weer terug. Het zou als spalk moeten dienen maar de scherpe kantjes moesten ervan af. Hij zakte weer bij Jaybee neer, ,,Gaat het nog een beetje?" Stomme vraag maar hij moest haar gerust stellen. Zelf pakte hij het mesje beet en haalde de scherpe stukjes ervan af en probeerde het iets rechter te maken. Zijn ogen gingen weer naar haar been en hij zette en het ernaast paste. Iets te groot.. Hij sneed er een deel vanaf en paste het weer, nu was het goed, ,,Wat ik eerst ga doen is een zachte laag rond je been brengen zodat de tak je been niet zal raken." Zei hij en opende de rest van zijn nu kapotte jas. Binnen in zat een klein laagje wol. Waarschijnelijk was deze voor de terugreis naar een koud gebied. Hij trok het eruit en begon nu de rest van de jas aan gorden te scheuren. Eerst bond hij haar been in met de stof waarmee hij haar been had afgekneld. Vervolgens bracht hij de wolle laag aan en legde nu zacht de tak bij haar been. Nu begon hij met het overige van zijn jas de spalk vast te zetten.

[Inspiratie ;d]

Hij had wel gezegt dat het pijn zou doen en toen ik het eerst zelf had moeten zetten deed het ook veel pijn maar dat was vergeleken met dit een spelden prikje. Ik beet hard op mijn lip en duwde heel hard mijn nagels in mijn arm om hem naar niet te slaan en het niet uit te gillen. De tranen bleven stromen. Ik was nooit zo huilerig, maar deze pijn kon ik gewoon niet verdragen. Toen hij klaar was veegde ik de tranen weg en liet mijn arm langzaam los. "Dank je" mompelde ik met een zachte schorre stem. Zonder hem was ik waarschijnlijk doodgebloed en had ik mijn been verloren. "Ik ben je echt heel veel verschuldigd. Ik was een bitch, terwijl je alleen maar wilde helpen en zelfs nadat ik zo gemeen tegen je was help je me. Je bent echt de aardigste persoon die ik ken of heb gekent." Tja, eigenlijk iedereen die ik kende was nu dood. Ik keek hem aan. "Heel heel erg bedankt." Ik meende het echt. Ik zou nogsteeds wel mank blijven lopen door de breuk die ik zelf had gezet maar ik had ten minste nog 2 benen die ik zou kunnen gebruiken. Ik was niet zo goed met mijn emoties uiten, dus dit dankje was het beste wat ik uit kon brengen. De stilte die nu tussen ons hing was opzich niet heel ongemakkelijk, ookal was hij wel nogal gespannen.

Hij keek Jaybee aan die zei dat het haar speet en dat na alles dat zij gedaan had hij haar toch hielp. Rustig keek hij haar aan, ,,Weetje, zo'n slecht mens ben ik ook weer niet. Ik zit niet graag onder de mensen maar waar ik kan helpen help ik. Ik heb nu hoedde genomen over een 5-jarig weesje. Die zit nu bij mijn hut, als je wilt kun je mee." Zei hij kalm en keek haar aan. Het was een stuk veiliger en hij had nu eten genoeg. ,,Ik zal nog wel wat bij bouwen, want met een been zoals deze kom je niet gauw op mijn plafootje." Zei hij en stond op, zelf hielp hij haar nu overeind. ,,En ik zal sowieso niet zomaar iemand aan zijn lot overlaten. " Ging hij kalm door en zakte weer op zijn knieën en pakte al zijn spullen weer in. Het zalfje, het mesje en de besjes. Hij stond weer op en keek naar haar hutje, ,,Ik neem aan dat je hier niet wil blijven zitten. Je bent al makkelijker vatbaar voor ziektes, dus zo'n koude omgeving doet het er niet beter op. Dawn probeerde hiermee ook een beetje de gespannen stilte te laten verdwijnen. Als hij nou niet onder de mensen was genoot hij van de stilte, maar om nou stilletjes bij iemand te zitten.. Het was toch wat ongemakkelijk voor hem, alsof het dan vaak aan hem lag dus verzon hij vaak een gespreks onderwerp. Jaybee had nog natte tranen op haar gezicht en hij hoorde nog eens haar schorre stem door zijn hoofd gaan, ,,Jaybee, droog je tranen. Ga maar met mij mee één extra iemand kan ik wel hebben." Zei hij en glimlachte kort. De hengel die ze had gemaakt was wel handig maar echte visplekken had je niet in dat gebied.

Ik glimlachte een beetje naar hem. "Meen je dat?" vroeg ik in ongeloof. Hij was echt heel erg lief. "Ik heb in mijn hutje nog een hele stapel dekens liggen. Die heb ik uit het vliegtuigwrak. Als je wilt haal ik ze wel... Ik heb ook nog een mes en een waterzak." Handig was het wel om neergestort te zijn met een vliegtuig. De hengel meenemen had niet zo veel zin en ik kon zo toch weer een nieuwe maken. Ik leunde lichtjes op mijn goede been. Om het andere been staan deed gewoon te veel pijn. Ik veegde mijn tranen weg. "Je bent echt de beste." Ik probeerde de stilte weg te houden. Ik hield van stilte maar als er mensen om me heen waren werd die stilte vaak gespannen en dat vond ik maar niks. Ik was namelijk erg gevoelig voor stemmingen en ik voelde me nooit op mijn gemak in gespannen stiltes. Ik was alleen nog slechter met woorden dan dat ik was met emoties uiten. Ik leunde een beetje tegen een boom want mijn been werd moe. Ik keek even naar de lucht door de bomen. Het werd al donker. Ik geeuwde lichtjes. Het was al laat.

Dawn luisterde naar haar ongeloof en hij lachte licht, ,,Ja ik meen het." Zei hij grijnzend en hoorde dat ze de dekens uit het hutje wou pakken. Hij schudde zijn hoofd, ,,Ik haal ze wel." Zei hij en liep terug naar het hutje en kroop erin. Inderdaad, er lagen dekens. Deze duwde hij eruit en pakte het mesje en de waterzak. Toen hij weer naar buiten ging sloeg hij de dekens om hem heen en zette de waterzak en het mesje in het tasje. Vervolgens liep hij weer naar Jaybee toe, die zei dat hij de beste was. Dawn schudde zijn hoofd, ,,Dat doe je voor je medemens." Zei hij en liep naar de boom toe waar ze steunde. Hij kon zich goed voorstellen dat het zeer deed op een gebroken been leunen dus hij zou haar helpen om naar de plek te komen. Het was redelijk een eindje lopen en het werd ook al best laat dus ze konden beter in een iets sneller tempo terug gaan, desnoods moest hij haar dragen omdat het echt niet ging. Hij keek Jaybee aan en glimlachte zacht, en keek weer naar boven. De zon scheen nog wel maar het werd al wat later dus het zou nou niet echt zijn dat de zon nog heel lang zou schijnen. Zijn ogen gingen weer naar het bos. Zo onderhand begon hij de weg hier al te kennen. De gebieden kwamen achter elkaar. Er was een meer en een moeras. Maar dat moeras ontweek hij. Er waren grotere gevaren dat je vast kon komen zitten. En als niemand je zag kon je er ook niet uitkomen. Dus ging je dood in het moeras. En of dat nou zo'n goed teken was, dat betwijvelde hij. De dekens om hem heen kon hij makkelijk dragen. Nu zou hij Jaybee even gaan ondersteunen en zo de weg naar zijn kleine kamp volgen. Hij hield zijn arm over haar rug en tilde haar lichtjes overeind. ,,Lukt het zo te lopen? Als het echt niet gaat moet je het maar zeggen." Zei hij kalm.

Ik knikte en glimlachte lichtjes. "Het gaat wel lukken denk ik, maar ik zal het onthouden." Ik sloeg een arm om zijn middel en steunde op hem terwijl we begonnen te lopen. Ik had totaal geen idee waar we heen gingen, maar hij leek de weg te weten. Ik vertrouwde hem dus maar. Tot nu toe had hij niks ander dan goede dingen me laten overkomen, dus waarom ook niet. Het kon toch niet slechter worden. Ik hinkte mee. Zo probeerde ik mijn nu nog slechtere been goed te ontzien. Het ging aardig. Gelukkig was Dawn zo sterk. Anders zou dit een groot probleem zijn geweest. Na een tijdje was ik echt op. "Is het nog ver?" vroeg ik. Ik probeerde het zo nongelant mogelijk te laten klinken, maar de vermoeidheid schemerde duidelijk door. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder.

(is er een speciaal topic van zijn hutje of niet)

Hij knikte, ,,Is goed hoor." Zei hij en keek weer naar voren. Het was redelijk stil in het bos hierzo, maar straks zou hij de enthousiasme van een jong kind weer om zich heen te hebben. Kayleigh was niet zo erg, ze was een lief klein avontuurlijk kind. Nadat ze een tijdje hadden gelopen voelde hij haar ook meer gaan leunen. Ze mocht het zeggen als het te veel voor haar werd, ze gingen iets verder en Jaybee vroeg of het nog ver was. ,,Nog iets van een half uurtje lopen." Zei hij en wist dat ze dat niet zou halen. Haar hoofd ruste op zijn schouder en toen hij zich naar haar toe draaide kriebelde haar haren tegen zijn gezicht en hij hield haar nog goed vast, ,,We halen het wel voor het donker." Sprak hij haar in en boog zelf even naar beneden en pakte voorzichtig haar bovenbenen beet en tilde haar omhoog. ,,Ik kan je wel een half uur dragen." Zei hij en keek naar haar been. Het zag er nog goed uit en daarbij hield hij het nu in de lucht nam de bloedsomloop om haar been af. Ze leek erg moe te zijn en weer kijk hij haar aan. ,,We gaan naar het bos, daar heb ik mijn kamp staan. Als je wilt kun je nu even slapen want ik zie wel dat je moe bent." Zei hij en wist dat met de vermoeidheid van haar been en de ongemakkelige dagen.. Ja dan zou je wel moe zijn, hopelijk was ze blij met haar onderkomen. Ze zou samen bij Kayleigh en hem kunnen slapen op het plafootje. Alleen hij zou wat moeten maken waardoor ze makkelijker omhoog zou komen. Een trapje was niet erg handig. Hij kon haar naar boven en naar beneden tillen maar het zou handiger zijn als ze het zelf kon want hij was vroeg op en kon haar dan niet naar beneden tillen omdat hij aan het jagen was.

[Yes bij de bossen Post daar dat ik even weg ben dan kom ik met Jaybee terug]

(okey, nog 1 postje hier dus)

Ik keek even naar hem nu ik als een klein kind in zijn armen lag. "Als ik beter ben laat ik je het wrak zien. Ik heb er wat spullen achtergelaten die jij, het meisje en ik eigenlijk ook wel nog best leuk en of nuttig zullen vinden. Ook wil ik nog een voorgoed vaarwel zeggen tegen mijn ouders, broertjes en zusjes." Ik slikte even en begroef mijn gezicht in zijn borst. Ik wilde niet huilen maar dit vond ik geen gemakkelijk onderwerp. Het bracht de pijn die ik had gevoeld weer terug in mijn hart. Ik ademde langzaam de geur van zijn shirt in. Het rook erg lekker, naar bos en bloemen en nog iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Ik legde mijn hoofd nu rustig tegen zijn borst aan en sloot mijn ogen. "Weltruste" mompelde ik nog even voor ik in een diepe slaap viel.

Zijn ogen bleven naar voren kijken want hij was alweer onderweg, maar kon goed naar Jaybee's woorden luisteren. Dawn knikte, over de spullen en hoorde dat ze haar moeder, vader, broertjes en zusjes was verloren. ,,We gaan er nog wel heen, we kunnen ook eerder gaan inverband met wrak rovers.." Zei hij rustig en liep dieper het bos in. Maar ze verstopte haar gezicht in zijn shirt. Opzich had hij best medelei met haar. Niemand die hij kende was omgekomen. Maar dat waren ook alleen de andere van de indonesische school. En daar had hij ook niet veel mee. Dus niemand had hij om te missen, hij had geen zusjes geen broertjes en zijn ouders waren op zijn 10e al gestorven tijdens een vliegreis waren ze aan de waterkant neergestort en dat niet gehaald. Hij had zelf zonder tranen naast het graf gestaan. Koudbloedig kon je het noemen maar deze mensen waren altijd weg. Zo af en toe zag hij zijn moeder aan het eten maar zelfs dat was te betwijfelen. Ze waren altijd aan het werk en hadden geen tijd voor hun kind. Zijn eerste stapjes werden geleerd door het kindermeisje, evenals de woordjes. Moeder en vader deden helemaal niks voor hem en toen ze op een wereldreis gingen vonden hun het een goed plan om hem op een kostschool te doen. Man wat had hij ze gehaat daarvoor, maar die haat was allang vervlogen en nog steeds voelde hij geen verdriet voor zijn ouders.. "Weltruste" hoorde hij klinken en hij keek naar Jaybee die nu in slaap viel. ,,Slaaplekker." Zei hij en liep rustig het bos in.

[Topic uit]