Lost in Ice

Ik strompelde mank over de valktes op zoek naar wat te eten. Een paar weken geleden was mijn vliegtuig van Nieuw Zeeland naar Nederland neergestort. 0 overlevenden... Nouja, 1... Ik. Maar ik was er slecht uit gekomen. Ik zat onder de gapende wonden en in had wat gebroken botten. Ik had ze zelf moeten zetten en de wonden moeten verbinden. Het was verschrikkelijk pijnlijk geweest, maar ik had het wel overleefd. Het vliegtuig wrak had me nog een paar dagen van eten en drinken voorzien. Daarna moest ik zelf op zoek gaan. Ik had een paar koude heldere stroompjes gevonden waaruit ik kon drinken, maar eten... Nee. Nu was ik min of meer een wandelend skelet. Ik had de lijken uit het wrak begraven en van een paar dekens nieuwe kleren gemaakt. Nu strompelde ik verder over de vlaktes op zoek naar eten of andere mensen.

Nina

Ik botste ergens tegen aan, en hoorde stemmen. waar was is? Ik keek om me heen, in de verte zeg ik twee mensen staan, of was het er maar een? Ik was moe, heel moe. Opeens voelde ik een pijnscheut door mijn hoofd gaan! Auu! Schreeuwde ik. Toen deed ik mijn ogen dicht. Ik beleefde alles opnieuw. De bootreis, het gillen van mijn moeder. Was dit een nachtmerrie? Waarom werd ik dan niet wakker? Moeizaam trok ik mezelf iets verder op het strandje. Daar viel ik weer neer. Af en toe klotste er wat water tegen me aan. Ik had dorst, vreselijke dorst. Maar ik kon het niet opbrengen om op te staan. Hoogstwaarschijnlijk zou ik hier dood gaan. Ik huiverde bij die gedachte. Waarom was ik dan niet verdronken? Dat was misschien nog wel beter geweest, dan deze pijnlijke dood. Ik probeerde om hulp te roepen. Help me! Het klonk zwak. Niemand die me zou horen, iedereen was dood.

iemand?