Finish Line ~ Iedereen welkom

Met een zachte kreun opende het meisje haar ogen. Een donkerbruine, stenen wand verscheen op het moment dat de grote grijze ogen om zich heen keken. Soraya schold zachtjes en rolde om, alleen om te ontdekken dat ze verschrikkelijke hoofdpijn had. Waar was ze? Haar handen tastten wanhopig langs de grond en ze voelde kleine steken aan de zijkant van haar rechteroog. Voorzichtig haalde ze een vinger erlangs en een spoor van donkerrood bloed bleef op haar huid plakken. Opeens werd alles weer duidelijk. Ze was op een boot geweest. Ja, een boot. De Titalia. Samen met haar ouders en Saira. Saira?! Paniek overwelmde het meisje terwijl ze om zich heen keek. Waar was haar oudere zus? Haar blonde haar viel even voor haar gezicht en geïrriteerd duwde ze het terug achter haar oor. Waar waren haar ouders? Ze kon zich nog net voor ogen houden hoe haar vader haar redde, net zoals hij Saira redde. Zijn dochters moesten blijven leven, had hij besloten. "Saira?" vroeg Soraya terwijl ze wankelend overeind kwam. Ze liep naar de opening van de grot, die niet ver van de kust af was. Na het ongeluk had ze zich er met veel moeite naartoe gewerkt, om vervolgens bewusteloos te raken. Bij een plas water bleef ze staan en ze wierp een achterdochtige blik op haar spiegelbeeld. Het eerste wat haar opviel was ze wond naar haar oog, die vanaf haar voorhoofd, langs haar oog een stuk of acht centimeter naar beneden liep. Ze bleef even staan in de opening en keek om zich heen. Waar was iedereen?

Dawn zijn donkerblauwe ogen gingen over de rots wand, opzich kon je er makkelijk lopen. Maar er was duidelijk te zien dat deze paden niet door mensen gemaakt waren. Ze liepen van heuveltje op naar heuveltje af. Van breed naar smal. Bij de ene kant liep water en de andere was kurkdroog. Dit eiland had hij sowieso raar gevonden. Het had allerlei klimaten en hij was en nu al in twee geweest. Hier en daar iets aangelegd om te slapen. Ja hij kon prima leven zo, alleen dat was niet zijn wens. Bij elke stap tikte zijn ketting weer tegen zijn shirt aan, het irriteerde hem niet, hoe lang had hij deze ketting al? Al iets van 7 jaar want hij had het ding op zijn tiende van zijn vader gehad voor hij op zo'n verdomde school werd gedumpt. Hij zuchte en negeerde het feit dat zijn ouders hem op een kostschool hadden gedumpt en zelf hun wereldreis hadden gemaakt. Karma.. Dacht hij grijnzend, want bij de terug reis waren ze neer gestord en hadden het beide niet overleefd. Hij kon erom lachen, want zijn ouders had hij nooit nodig gehad. Het kindermeisje leerde hem woorden en leerde hem lopen. Zijn ouders zag hij nauwelijks. Behalve bij het avondeten. En zelfs dan flikte ze het om niet te komen, hij had ze nooit gemist en was dat ook niet vanplan om ineens te doen. Zijn handen klemde zich aan de rotswand en hij liep naar het bredere stuk. Hier kon hij normaal lopen, en ook nog een beetje over het gebied heen kijken. Zijn ogen vielen op de grotten en toen hij er dichterbij kwam hoorde hij een naam.. Saira? Wie was dat? Dawn zag een meisje naar de ingang stappen. Ze zag er nou niet bepaald versleten uit ofzo. Nog iemand die de reis had overleefd. Nu was hij er al 3 tegen gekomen. Hij keek haar aan, ,,Geen Saira hier." Zei hij en grijnsde, ,,Een Dawn is wel aanwezig." Bevestigde hij en keek het blonde meisje aan. Een stuk jonger dan hem en haar gezicht kwam hem onbekend voor.

"God, gun me een held," zuchtte Soraya terwijl ze langzaam de grot uit wankelde. Ze voelde het bloed over de rechterkant van haar gezicht lopen, maar ze wilde er niet aanzitten en hoopte dat het vanzelf over zou gaan. Er klonken voetstappen en het blonde meisje bad dat het geen roofdier was, waarvan ze nieteens zeker was dat ze op het eiland woonden. ,,Geen Saira hier," zei een onbekende jongen van ongeveer 17 jaar oud. ,,Een Dawn is wel aanwezig." Soraya leunde achterover en keek hem dreigend aan. "Niet dichtbij komen! Ik kan je heus wel aan," zei ze, voor het geval dat hij haar kwaad wilde doen. Toch zag de jongen, die schijnbaar Dawn heette, er niet bedreigend uit. Hij had donker haar, donkere ogen en een beetje een stoppelig baardje. Onbewust gleed Soraya's hand naar haar wond, en toen ze hem terug trok druppelde het bloed van haar vingers. Haar maag, die sowieso al onrustig was, kneep even samen. Misschien was die wond wel hartstikke diep en Soraya had geen idee hoelang ze bewusteloos was geweest. Opeens besloot haar maag om duidelijk te maken dat hij honger had en hij liet een gigantische harde brul horen en Soraya legde haar handen erover. "Ik snak naar een pizza,' legde ze uit aan de jongen, om het ijs te breken. Ze bleef aarzelend staan, liep vervolgens naar voren en stak haar hand uit. "Ik ben Soraya, aangenaam Dawn." Haar ogen namen hem onderzoekend op, maar ze kon hem niet herinneren van de boot.

Hij hoort haar stem en blijft staan, een kleine lach komt op zijn gezicht. ,,Oke." Zei hij en bleef kalm staan. Hij zou echt niet dichter in de buurt komen als ze dat niet wou.. Zijn ogen gingen naar de wond op haar wang die erg leek te bloeden. Vanaf hier kon hij niet goed zien hoe diep het was en of er nog wat in zat. Rustig leunde hij tegen de helling aan en bekeek haar rustig, een ernstig gezicht stond op, dat ze zei dat ze hem wel aankon vond hij best grappig. Als hij wou hing hij haar zo over de rand. Maar dat was wat cruw. Haar hand ging zo te zien onbewust langs haar wang, ,,Je moet er niet aanzitten. Daar kan het geïnfecteerd van raken. En dan zwelt je wang op en.. Nouja in iedergeval dat wil je niet." Besloot hij maar de zeggen. Het was waar, in India volgde hij een studie geneeskunde. Die nu dan afgelopen was, teminste als hij niet gauw terug keerde. Nog 3 jaren en hij was afgestudeerd. Zijn ogen gingen naar de afgrond toen hij ineens een hard rommelend geluid hoorde, vreemd keek hij op. Maar algauw merkte Dawn dat het haar maag was die haar lastig viel. Toen Soraya het ineens over pizza had lachte hij, ,,Je kan zoeken weinig succes." Zei hij lachend en bleef nog steeds rustig op dezelfde plek staan. Hij kon zo wel even blijven staan, het uitzicht was mooi. Even alsde afgrond en de frisse wind die er waaide. Hij hield Soraya in de gaten die nu aarzelend naar haar toe liep. Hij grijnsde kort, ,,Ik bijt niet." Zei hij haast onverstaanbaar. En zag hoe ze haar hand naar hem uitstak en zich voorstelde, ,,Wel, hallo Soraya." Zei hij en glimlachte geruststellend. ,,Mag ik vragen wie die Saira is die je net riep?" Vroeg hij en keek haar nieuwschierig aan, iemand van zijn school had dezelfde naam. Maar die had geen zusjes of broertjes. Hij keek de blanke meid aan die zich al wat meer op haar gemak voelde. Hij keek naar voren om te kijken waar dit heen leidde. Maar had algauw zijn blik op het jonge meisje gericht.

De jongen stemde in en bleef kalm op een afstand staan, en zo te zien had hij geen intensies om dichterbij te komen en haar wat aan te doen. Soraya liep een beetje naar hem toe, nieuwsgierig. Hij leunde tegen de heling van de rotswand en toen hij zag dat Soraya aan haar wond zat besloot hij om haar te waarschuwen. ,,Je moet er niet aanzitten. Daar kan het geïnfecteerd van raken. En dan zwelt je wang op en.. Nouja in iedergeval dat wil je niet." Meteen verstrakten haar handen langs haar lichaam. "Dat klinkt inderdaad niet erg fijn." ,,Je kan zoeken weinig succes." Oké, er waren hier dus geen pizza's te vinden. Ze trok een overdreven pruillipje en grijnsde even breed. Hij mompelde iets dat hij niet beet en Soraya stond nu echt naast hem. Hij schudde haar hand en zei nog wat in de richting van 'aangenaam' en Soraya glimlachte en knipperde. ,,Mag ik vragen wie die Saira is die je net riep?" Soraya keek even naar de grond en fronsde voorzichtig. Toen keek ze op en knikte. 'Saira is mijn zus. Zij móet ook ergens op dit eiland zijn. Onze vader heeft ons eerst gered, en zichzelf misschien niet eens. Maar Saira is hier vast wel, ze is een redelijk goede zwemmer." Ze ging op een uitstekende steen zitten en keek Dawn even aan. "Was jij alleen op de boot?" vroeg ze voorzichtig. Het kon zijn dat de jongen met honderden vrienden was, of met z'n vriendin of familie. Maar hij had ook gewoon alleen kunnen reizen, dus dan had hij ook niemand verloren.

"Dat klinkt inderdaad niet erg fijn." Hoorde hij de blonde meid zeggen en lachte even over haar pruillipje. ,,Pizza is hier ver te zoeken. Tenzij je de moeite neemt om het zelf te gaan maken." Zei hij grijnzend en keek even naar beneden waar een groot dal te zien was. De helling liep niet heel stijl maar zelf zou hij er liever niet vanaf gaan. Toen Soraya weer reageerde keek hij op. ,,Fijn dat je de hoop niet opgeeft maar dit eiland is inheems groot. De kans dat je haar zou vinden zou erg klein zijn. Maar als ze een gezond verstand heeft gaat ze naar een plek waar goed te overleven valt. En daar zou jij dus ook kunnen zoeken. Hoe ziet ze eruit? Dan kijk ik wel of ik haar herken." Zei hij en duwde zich van de rotswand af en keek even in het soort tasje die hij met zich mee had. Bij Kayleigh had hij een soort verkoelend en helend zalfje gemaakt. Teminste, dit is wat hij geleerd had in India waar je ook prima kon overleven in de bossen. Het waren blaadjes van een speciaal soort plant. Als je deze fijn wrijft en vervolgens af laat koelen en er een beetje water bij doet zal het zich tot een soort zalfje vormen. Dit zalfje werkte uitstekend bij wonden, misschien ook bij Soraya. Hij zou het haar zo wel aanbieden. Toen hij haar vraag hoorde keek hij op. ,,Hmm.. Ligt eraan hoe je het bedoeld. Ik zat trouwens niet op een boot. Maar ik ging met een klein passagiers vliegtuigje. Maar ja, ik vloog alleen. Niemand die ik ook maar zou mee kunnen mee nemen." Zei hij en keek opzij. Over het algemeen was hij een loner. Hij leefde op zichzelf en wilde het liefst ook zo blijven leven. Nu had hij twee logees, een meisje van 15 jaar en een klein meisje van 10 jaar jongen dan Jaybee. Kayleigh. Hij kon met ze leven en ze hadden allebei iets waardoor hij ze wel wilde helpen. Jaybee had een grote verwonding aan haar been en Kayleigh was gewoon een hulpeloos meisje die haar moeder en vader verloren was. Hij keek Soraya weer aan. ,,Blijkbaar zat jij wel op de boot is het niet?" Vroeg hij.

Had zij weer. Alles wat op een gezellig dagje uit moest lopen was uitgelopen in een nachtmerrie waar ze nu al twee dagen in verwikkeld zat. En ze had niks anders bij haar dan hakken, waar ze dus de hele tijd op moest zien te overleven in de tijd dat ze hier was. Maar ze had nog een sprankeltje hoop. Haar ouders kwamen er vast snel achter dat er iets mis was en zouden dan vast naar haar op zoek gaan en ze kwamen haar halen, dat was in elk geval iets wat ze zichzelf voor hield. Normaalgesproken bracht ze haar tijd hier alleen door met Craiq, die ze op de één of andere manier half uit het oog verloren was. Hij was hier in de buurt en ze zouden elkaar wel weer tegenkomen dadelijk. Ohja, trouwens, hij had gezegt dat hij even een plaats zou zien te regelen waar ze zouden slapen. Ook wel zo handig, dus dat was de reden waarom ze hem uit het oog verloren was. Haar hakken veroorzaakten een tikkend geluid op de hardgeworden bodem terwijl haar blauwe ogen strak vooruit waren gericht. Zo nu en dan schoof een zucht over haar lippen en vloog er wel weer een scheldwoord uit haar mond. Dit ging echt haar dood worden. Ze was dan wel ontzettend blij dat ze Craiq, haar vriendje, bij zich had en niet helemaal alleen hier was. Dát was pas haar dood geweest. Eigenlijk was ze ook veel te roekeloos om alleen in zoiets als dit te overleven en zou gewoon uit hyperheid niet weten wat ze aan zou moeten. Craiq was in dat geval een stuk slimmer en georganiseerder dan haar waardoor er altijd wel een oplossing te vinden was. God zij dank. Plotseling hoorde ze twee stemmen waar ze maar op af ging. Stemmen zorgden er in elk geval voor te laten merken dat er andere mensen waren, iets wat ze nog niet gezien had. Het was in elk geval geen onverwachtste panter of leeuw die haar kwam aanvallen. Dat was hetgene waar ze echt doodsbang voor was en waardoor ze de hele tijd op haar hoede opzij keek. Ze liep een pad af en kwam terecht bij een jongen van rond haar leeftijd en een jonger meisje die ze schatte rond de dertien. "Ménsen! Eindelij.." en voordat ze het woord af kwam maken struikelde ze over een steen die op de grond lag. Ze kreunde even en voelde een korte steek van pijn door haar been steken. Ze stond op en merkte gelukkig dat er niets aan de hand was. "Ehm. Hoi." zei ze terwijl haar blauwe ogen op de twee gericht stonden.