This is Sheelah

Onderwerp: This is Sheelah vr jul 22, 2011 8:37 am

S H E E L A H

X Naam: Sheelah Fields

x Leeftijd: 16 jaar

X Karakter: Sheelah is vaak te vinden in haar eentje, toch aprecieert ze het nodige gezelschap als dat er is. Ze is zelfstandig en kan makkelijk haar mannetje staan in een grote groep. Zelfs al zou ze beseffen dat iemand een bedreiging voor haar vormt zou ze haar ego en waardigheid nog niet opzij willen zetten door het op een lopen te zetten.
In feite kan ze haar kille karakter op kant zetten om een ander te ‘verzorgen’ of verdedigen, zowel verbaal als niet. Veel mensen krijgen een verkeerde indruk door haar houding tegenover vreemden, terwijl ze, als je ze zoekt en haar beter kent, ook haar zachtere kantjes heeft.

x Geschiedenis:
“Wat is het nou?” mopperend probeerde ik de handen die mijn ogen bedekten weg te duwen. Mijn broer, Aleix drukte zijn handpalmen nog wat harder in mijn kassen. “Jezus straks verblind je me.”
Hij hield halt. Waren we er eindelijk? Hij grinnikte, ik haatte als hij zo deed, dan deed hij me denken aan mijn moeder en geloof me, niemand, maar dan ook niemand wil vergeleken worden met mijn moeder.
“Tadaaam!” riep hij theatraal terwijl hij zijn handen wegtrok. Voor me stond een gloednieuwe helikopter te schitteren in de zomerzon.
“En je bedoeld hiermee?” een diepe zucht volgde, hij trok zijn neus beledigd op en zei: “iets enthoustiaster graag.” Zijn hand verdween in zijn zak en hij haalde er trots een vliegbrevet uit. “Gisteren gehaald. Er is plaats voor twee personen en jij bent mijn passagier!” hij wees naar het ijzeren geval.
“Is het wel veilig om met een beginner te vliegen?” mijn stem ging een toon de hoogte in toen ik merkte dat hij niet grapte. Hij snoof beledigd: “Ik ben goed hoor.”
~~~~~~
De grond was piepklein onder ons en ik was dolgelukkig dat ik niet misselijk werd. Het geluid van de werkende motor was zo luid dat ik helemaal erdoor werd opgeslokt. Gelukkig waren er een soort microfonen die spreken mogelijk maakten.
Onder ons werd land water, de zee.
“Waar vliegen we eigenlijk heen?” ik wierp een zijdelingse blik, weg van de ruit naar Aleix die geamuseerd aan de stuurknuppel rukte. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. “Maakt dat uit?” Met opengesperde ogen en open mond keek ik hem aan: “Ben je gek geworden?”
Hij slaakte een diepe zucht en zei: “Relax… De tank is vol genoeg om deze hele zee over te vliegen.” Ik wist dat ik hem niet moest geloven maar toch stelde het me gerust. “Goed dan…” bromde ik. Met mijn hoofd tegen de ruit wierp ik een blik naar de hemel. Dreigende wolken hingen voor de zon en de eens oh zo azuurblauwe hemel. Ik hoopte dat het niet zou gaan regenen.
~~~~~~
Drie uur… Zo lang zaten we al in de helikopter. En er was nog altijd enkel water. “Je gaat me niet vertellen dat je de weg kwijt bent!” snauwde ik. Ik dacht dat Aleix nu zou zeggen: Relax. Maar hij keek déconcentrer voor zich uit.
“Aleix!” gilde ik .“Als we geen land vinden, dan is de tank op en storten we neer!”
“Hou je kop!” snauwde hij. Alsof dat nog niet genoeg was barstte de hemel los. Bakken water stortten neer en kletterden tegen het metaal. Mijn hart bonste in mijn borstkas. Ik was doodsbenauwd.
“We gaan neerstorten!” gilde ik wanhopig. “Ik zei toch hou je kop verdomd wicht!” Aangezien Aleix schold was hij vast ook bang. “Zijn er parachutes?” vroeg ik. Wat een loze vraag. Dan belandden we zowiezo in zee. Aleix schudde zijn hoofd.
In feite was er een kleine bliksemschicht nodig, die zich wierp op de heli om de motor te doen sputteren en uiteindelijk stilvallen. De zee naderde, ik slaagde er in een deur open te rukken en een paar meter boven het water uit de helikopter te kunnen springen. Die genadeloos de diepte in zonk. Met Aleix mee.